Η Καταλονία δεν είναι Σκωτία: τo αποτέλεσμα –αν διεξαχθεί το δημοψήφισμα- θα είναι παραπάνω από συντριπτικό. Η οικονομική κρίση και οι συνέπειές της δεν είναι άσχετες με την προϋπάρχουσα διάθεση και ιστορικότητα του αιτήματος των Καταναλών για ανεξαρτησία.

Ο Ραχόι επέλεξε την καταστολή και την επίδειξη πυγμής σε ένα δημοψήφισμα οι διοργανωτές του οποίου διατείνονται ότι θα κηρύξουν την ανεξαρτησία της Καταλονίας εντός 48 ωρών!!!

Το δημοψήφισμα της 1ης Οκτωβρίου δεν  έχει καμία ομοιότητα με το αντίστοιχο του 2014 όταν το 80% είχε ψηφίσει υπέρ της ανεξαρτησίας, όμως η συμμετοχή ήταν μικρή και το αποτέλεσμα μη δεσμευτικό.

Η ίδια η καταλανική κυβέρνηση, ανέβασε τους τόνους, θέλοντας να φέρει την Κυβέρνηση της Μαδρίτης προ τετελεσμένων και εκπλήξεων. Ο Rajoy, έχοντας και την απόφαση από το Συνταγματικό Δικαστήριο που είχε αποφανθεί ότι το δημοψήφισμα δεν είναι νόμιμο, θεώρησε πως έπρεπε να ενεργήσει ακαριαία. Επεδίωξε λοιπόν να συγκρουσθεί με τους Καταλανούς, θέλοντας παράλληλα να κάνει επίδειξη αποφασιστικότητας, με ορατό τον κίνδυνο του πολιτικού διχασμού.

Το διαδίκτυο γέμισε χθες με εικόνες από την επέμβαση της εθνοφυλακής, τη σύλληψη μελών της καταλανικής κυβέρνησης και ευθείες αναφορές στην εποχή της δικτατορίας του Φράνκο.

Φαινόμενο που παρουσιάζεται και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με αναβίωση της ρητορικής του εμφυλίου πολέμου και της χούντας, ένθεν κακείθεν.

Ο Ραχόι λένε πως ίσως φοβήθηκε τη δημιουργία ενός “προηγούμενου”. Παρ’ όλο που το δημοψήφισμα έχει κηρυχθεί παράνομο, εφόσον ο Rajoy επέτρεπε να γίνει, πιθανώς αυτό να δημιουργούσε ένα προηγούμενο και ίσως παρακινούσε και τους Βάσκους να επιχειρήσουν κάτι παρόμοιο, να θέσουν και αυτοί με μονομερή τρόπο το ζήτημα της ανεξαρτησίας τους.

Από την άλλη όταν οδηγείς στη σύλληψη εκλεγμένα μέλη μιας κυβέρνησης, προκαλείς  αυτόματα τη κλιμάκωση της πόλωσης. Η σύλληψη των 14 αξιωματούχων δεν θα ξεχαστεί εύκολα, θα παραμείνει στη συλλογική μνήμη των Καταλανών και δεν αποκλείεται να προκαλέσει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επεδίωκε ο Ισπανός Πρωθυπουργός.

Υπό αυτή την έννοια, η επέμβαση των δυνάμεων ασφαλείας μπορεί να οδηγήσει στα κάγκελα ακόμη και τους αποστασιοποιημένους σε όλη αυτή την ιστορία. Ίσως αυτή να ήταν και η επιδίωξη της καταλανικής ηγεσίας και ο Ραχόι να έπεσε στην παγίδα.

Ένα είναι βέβαιο: Η ισπανική πολιτική σκηνή εισέρχεται σε αχαρτογράφητα νερά.

Πολλοί κάνουν συγκρίσεις με τη  Σκωτία, όμως εκεί έχει ήδη υπάρξει δημοψήφισμα, η συζήτηση για το επόμενο συνδέεται με το Brexit, άρα δεν υπάρχουν ομοιότητες. Η απλούστευση της σύγκρισης του αιτήματος ανεξαρτησίας της Καταλονίας με το Brexit είναι καλή μόνο σαν επιχείρημα δημιουργίας εντυπώσεων κομματικής σκοπιμότητας.

Στην Ιταλία,  είχε βρει έδαφος το αποσχιστικό αίτημα της Λίγκας του Βορρά, το οποίο όμως δεν παρουσιάζει τη δυναμική που είχε κάποτε και άρα είναι επίσης μη συγκρίσιμο με το λαϊκό ποτάμι της Βαρκελώνης.

Αν ψάχνουμε θεωρία ντόμινο από την περίπτωση της Καταλονίας, οι αναλυτές βλέπουν μόνο την Κορσική, η οποία έχει παραμείνει στη Γαλλία σε ανάμνηση του Ναπολέοντα…

Στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα υπάρξουν τριγμοί,  αν η Καταλονία βυθιστεί σταδιακά σε κατάσταση χάους. Πάντως προς το παρόν οι δηλώσεις των Βρυξελλών μόνο λάδι στη φωτιά ρίχνουν και δεν βοηθούν στην εκτόνωση.

Το όραμα πάντως του μεγάλου ευρωπαίου παίκτη (μετά και την αποχώρηση της Βρετανίας, η Ισπανία θα είναι η 4η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης) αρχίζει και χλωμιάζει για την Ισπανία.

Η Ισπανική κοινωνία, ταλαιπωρήθηκε πάρα τα τελευταία χρόνια και παρά τα σημάδια ανάκαμψης η κρίση αφήνει πίσω νεόπτωχους, μεγάλες ανισότητες και μια κρίσιμη μάζα πολιτών “έτοιμων για όλα”. Στην περίπτωση της Καταλονίας, με την αποσχιστική διάθεση στην καρδιά της πλειοψηφίας των πολιτών, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.

Πολύ συχνά ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος περιγράφεται ως μια σύγκρουση ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, αλλά αυτή είναι μια μάλλον παραπλανητική απλούστευση.

Ήταν και ένας αγώνας του κεντρικού κράτους ενάντια στην περιφερειακή ανεξαρτησία.

Οι συνθήκες υπάρχουν για μια ρεβάνς, για μια νέα σύγκρουση δίχως όρια. Η αυτοσυγκράτηση και οι φωνές της λογικής γίνονται μειοψηφία στον Ευρωπαϊκό Νότο, οι θερμόαιμοι σε αυτές τις περιστάσεις είναι περισσότεροι από τους νουνεχείς.

Ας μην μπούμε καθόλου στη λογική ποιες δυνάμεις συγκρούονται στην πραγματικότητα, γιατί αναγκαστικά θα πάμε σε -βάσιμες έστω- υποθέσεις.

Είναι δεδομένο όμως  πως υπάρχουν διεθνείς παίκτες που είναι υπέρ της ενωμένης Ισπανίας και άλλοι που για δικούς τους λόγους επιθυμούν την ανεξαρτητοποίηση της Καταλονίας.

Τα οικονομικά συμφέροντα που θέλουν μια Ευρώπη ενιαία, αδιαίρετη και ομογενοποιημένη είναι τεράστια, εξίσου όμως σημαντικοί είναι και οι γεωπολιτικοί δεσπότες που επιθυμούν μια Ευρώπη μωσαϊκό κρατών και κρατιδίων.

Κάποιες φορές το φλογερό αίτημα της αυτοδιάθεσης κρύβει μέσα του μια νέα ισχυρή εξάρτηση.