Για λάθος προσέγγιση στη συγκέντρωση των παικτών μίλησε  ο Κώστας  Μίσσας, μετά τις τρεις πρώτες άμυνες. Είναι η αρχή του τουρνουά, μόλις το πρώτο παιχνίδι με σημαντικό αντίπαλο, ήττα που υπό προϋποθέσεις μπορεί να μην κοστίσει όμως φαίνονται οι αδυναμίες της ομάδας, αλλά και (συγκεκριμένων) παικτών.

Ωραία τα λόγια για την «επίσημη αγαπημένη», ωραία να καμωνόμαστε πως είμαστε υπερδύναμη στο μπάσκετ, αλλά η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.

-Έχουμε παίκτες που είναι ρολίστες στις ομάδες τους και όχι πρώτα βιολιά. Τον πρώτο ρόλο τον έχουν οι Αμερικάνοι συνήθως, ο Μπογκντάνοβιτς στην Εφές του Σλούκα και ο Σπανούλης στον Ολυμπιακό. Εξαίρεση ο Πρίντεζης, ο οποίος και ηγήθηκε της αντεπίθεσης , που δεν έδωσε νίκη αλλά μετρίασε τις κάκιστες εντυπώσεις.

-Η τετράδα των γκαρντ είναι πολύ αργή για παιχνίδια με τις τοπ ομάδες (Γαλλία, Σερβία, Ρωσία, Σλοβενία, Κροατία, Ισπανία, Ιταλία)με εξαίρεση τον Σλούκα, ο οποίος όμως δεν παίρνει την ομάδα στις πλάτες του γιατί ακριβώς δεν έχει μάθει να είναι ο ηγέτης περιφερειακά, αλλά να παίζει για 15 άντε 20 λεπτά και με συγκεκριμένη αποστολή.

– Οι χειρότεροι παίκτες σήμερα ήταν αυτοί  που πρωταγωνίστησαν στο επεισόδιο στο Κάραβελ.  Τυχαίο ίσως, αλλά πολύ μουρμούρα, φρου-φρου και άρωμα, διαμαρτυρίες, μπλαζέ ύφος και τεχνικές ποινές. Αν καταλαβαίνει ο παίκτης ότι η πειθαρχία είναι μια έννοια σχετική, τέτοια θα κάνει και χειρότερα.

-Η ομάδα είχε πρόβλημα μέσα στο ζωγραφιστό και παρά την πληθώρα λύσεων ο Παπαγιάννης έπαιξε λίγο, ο Αγραβάνης  ελάχιστα, ο Μπόγρης καθόλου. Άμυνα θέλαμε από αυτούς, να σπρώξουν, να κάνουν ένα φάουλ «γεμάτο» να μη μπει και το καλάθι. Δεν προτιμήθηκαν ούτε για λίγα λεπτά και οι Γάλλοι έκαναν πάρτι.

-Όσοι έλεγαν ότι ο Θανάσης είναι άτεχνος και ότι παίζει στην Εθνική με «βύσμα» τον Γιάννη οφείλουν να αναθεωρήσουν. Πέρα από τα αθλητικά προσόντα είναι το παιδί με τη μεγαλύτερη διάθεση: έκοψε, έκλεψε, έβαλε προσωπικούς πόντους, τα έβαλε με τα θηρία. Είναι αυτός που έχει εξελιχθεί περισσότερο από όλους σε σχέση με το Προολυμπιακό, είναι αυτός που έχει την πιο ελληνική καρδιά, είναι ο παίκτης που μπαίνει μέσα και βοηθά παραπάνω και από αυτό που αντικειμενικά μπορεί, είναι ο καλύτερος συμπαίκτης και αυτός που μετουσιώνει τη λέξη «θυσία» -που αρέσει στον Μίσσα- στο παρκέ.

Χωρίς περιστροφές λοιπόν (εύχομαι ειλικρινά να κάνω λάθος και να φάω το παρόν πόνημα λέξη, λέξη) λέμε ότι η ομάδα έχει ταβάνι την οκτάδα. Δεν μπορεί να πάει παρακάτω, φταίνε οι «εργοστασιακές» της ρυθμίσεις. Δεν υπάρχει προοπτική διάκρισης, είναι «Μίσσα impossible».