Ένα κύμα δολοφονικής βίας σαρώνει από άκρη σε άκρη τη χώρα. Από την προμελετημένη ψυχρή δολοφονία του γιατρού στη Σητεία, στους πυροβολισμούς με ένα νεκρό και τρεις τραυματίες στη Γλυφάδα, στους πυροβολισμούς με τραυματίες στο Κοπανάκι Μεσσηνίας, στους δύο μετανάστες εργάτες γης που ξυλοκοπήθηκαν άγρια στον Ασπρόπυργο.

Μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο όλα αυτά! Από καθαρή τύχη δεν υπάρχουν παραπάνω νεκροί, ενώ η κοινή γνώμη εθίζεται όλο και περισσότερο στη βία, κάποιες φορές την «ιδεολογικοποιεί», τις περισσότερες σφυρίζει αδιάφορα, ενώ πλειοψηφικά δείχνει μια ανοχή, ως γεγονότα που δεν μπορούν να συμβούν εύκολα σε μια κανονική ζωή.

Και αφήνουμε απέξω από την παρούσα ανάλυση τις αυτοκτονίες, οι οποίες πλέον περνούν σε δεύτερη μοίρα.

Υποτίθεται ότι δεν είναι εύκολη η μετάβαση από τη σκέψη εξόντωσης του άλλου στην πράξη. Αλλιώς η γη θα ερημωνόταν.

Πόσοι  ανεκδήλωτοι εγκληματίες με ένα «νεκροταφείο» εχθρών εντός τους δεν έχουν ευχηθεί, σε μια στιγμή θυμού, τον θάνατο κάποιου άλλου;

Αν κρίνουμε από τους «ψόφους» των κοινωνικών δικτύων άπειροι.

Όλο και περισσότεροι “άνθρωποι της διπλανής πόρτας” διαβαίνουν αυτό το δύσβατο όριο, το καμωμένο από κανόνες, αξίες, γνώση των συνεπειών.

Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι ο δολοφόνος (ή ο εν δυνάμει) χρησιμοποιεί ανεμπόδιστα την ελευθερία του, ίσως επειδή δεν μπορεί να αντισταθεί στην ιδέα της δύναμής του.

Η ελεύθερη οπλοφορία διευκολύνει τα μέγιστα αυτή την αίσθηση ισχύος πάνω στον άλλο, και εκτοξεύει τα στατιστικά του εγκλήματος. Οι λιγότεροι φόνοι καταγράφονται σε κοινωνίες με λιγότερα όπλα. Οι ΗΠΑ, όπου κάθε χρόνο 30.000 άτομα πεθαίνουν από ένοπλη βία, είναι η χώρα με τα περισσότερα όπλα ανά κάτοικο, 90 ανά 100 κατοίκους, ενώ περισσότερα από 10 εκατομμύρια όπλα πωλούνται κάθε χρόνο ελεύθερα.

Όμως και χωρίς περίστροφα διαπράττεται έγκλημα. Ο 14χρονος στη Γέφυρα πήγε στην κουζίνα του σπιτιού του, πήρε το μαχαίρι και το κάρφωσε στην καρωτίδα του φίλου του. Ο δολοφόνος βρίσκει τρόπο να αφαιρέσει τη ζωή του άλλου.

Προ διετίας στην Αχαΐα 15χρονος σκότωσε με καραμπίνα 17χρονο φίλο του, μέρα μεσημέρι, μέσα στον αυλόγυρο του σχολείου ύστερα από καβγά. Ή το διπλό φονικό στη Μάνη προ τριετίας – δύο 18χρονοι σκότωσαν δύο νέους άντρες (25 και 26 χρόνων).
Η κρίση διέρρηξε τον μύθο της ευμάρειας εισάγοντας την αμφιβολία για το αύριο.

Από την κουβέντα για τα κατάλληλα πλακάκια, τις αραχνοΰφαντες κουρτίνες και τη νέα μόδα στα έπιπλα σπιτιού, ως το κόψιμο προϊόντων από την λίστα του super market μεσολαβούν τόνοι αγανάκτησης.

Στο μυαλό όσων πιέζονται -από τους υλικούς όρους του βίου- η κρίση σχεδόν διέκοψε τον ανοιχτό προς το μέλλον ατέρμονο χρόνο της εξέλιξης.

Σίγουρα η ανασφάλεια επηρεάζει τον πολίτη, καθώς τον κρατά σε μια κατάσταση διαρκούς αγωνίας, δεν τον αφήνει πλέον να χαλκεύσει ουτοπίες. Τον αλλάζει. Τον κάνει επιρρεπή στη σύγκρουση ή την απελπισία, να ταλαντεύεται ανάμεσα στις εκρήξεις και στην παραίτηση. Όμως και πάλι όλα αυτά δεν συνεπάγονται έγκλημα.

Το πρόβλημα είναι ότι οι αιματηρές συγκρούσεις ως έκφραση της προσπάθειας για επικυριαρχία, μοιάζουν να χάνουν την έννοια της παράλογης, απαράδεκτης, αντικοινωνικής, ζωώδους, ολέθριας συμπεριφοράς, και από απόλυτη εκτροπή τείνουν να γίνουν «πτυχή» (σίγουρα αποτρόπαια, καταδικαστέα) της ζωής. “Κανονικοποιούνται” τρόπον τινά.

Ένας «σπόρος» βίας μέσα στον κορμό της κοινωνίας, που όχι μόνο επιβιώνει αλλά ανθεί και φέρει κι άλλο!

Μια άλλη διάσταση του θέματος είναι ότι η επιθετικότητα των άλλων τρυπώνει στη συνείδηση των εφήβων-ενηλίκων και εγκαθίσταται εκεί ως επίμονη σκιά, που επιδρά αργά σε μυαλό και ψυχισμό, με ανεξέλεγκτες συνέπειες στο μέλλον και εφόσον υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες.

Από εκεί και έπειτα, μόνο μερικά όμως καθοριστικά βήματα χωρίζουν το παιδί της διπλανής πόρτας από τον μακελάρη, τον φιλήσυχο ταβλαδόρο να αρπάξει την καραμπίνα, τους εραστές να σκοτώσουν όποιον στέκεται εμπόδιο στα σχέδια τους, τον εργαζόμενο στη νύχτα να βγει χωρίς επιστροφή στην παρανομία.

Τελικά η κανονικότητα από το «αναπάντεχο» δράμα της κατάλυσης της ζωής δεν είναι καθόλου μακριά.