Κάποτε περιμέναμε τον κοντό. Συνέβη κι αυτό. Τα έκανε όπως καταλάβαινε: κοντόφθαλμα, επιφανειακά συναινετικά, μακροπρόθεσμα καταστροφικά, αλλά οι επόμενοι διαχειριστές με τις ταμειακές προσθαφαιρέσεις δεν τα είχαν πολύ καλά κι έτσι αυτός δείχνει στο απυρόβλητο όσο κι αν τον ψάξουν, χαμογελώντας πάντα  σαν το θείο που κάθεται με τη νεολαία και χαλάει όλες τις σέλφι.

Ακόμη και σε αυτές που έχει “βγάλει τις ελιές” (μετά δηλαδή την επιστροφή του από το χωριό και την ελαιοσυγκομιδή)

Μετά περιμέναμε τον “ψηλό”. Ήλθε, είδε και απήλθε. Θρίαμβος χωρίς νίκη. Ήττα χωρίς επαναληπτικό. Και μια αυτάρεσκα εσωστρεφής αυλή να μηρυκάζει τα ίδια επιχειρήματα, τα ίδια νούμερα, τα ίδια λάθη.

Με τους χοντρούς η ιστορία αλλάζει. Ο προ-αστικός μύθος έλεγε πως είναι καλοί άνθρωποι. Αυτό όμως ισχύει μόνο για τη μειοψηφία που δεν στερείται δραστηριοτήτων, επιτυχιών και κοινωνικότητας, που είναι ΧXL κυρίως στη συμπεριφορά και τη γενναιοδωρία,  που απλώς αναβάλλει τη δίαιτα και την επιστροφή στης ζυγαριάς την κανονικότητα, τρώγοντας τρία ταψιά φαγητό κι άλλα τόσα γλυκό στην καθισιά της, παϊδάκια στα κάρβουνα  (με άγχος αφού κάθεται πάνω σε αυτά) και έξι μπολ φιστίκια για κάθε μεζούρα ουίσκυ.

Η πλειοψηφία των υπέρβαρων όμως, διέπεται από μια γενικότερη πληθωρικότητα. Συνήθως και οίηση. Όπως τρώει το (πολύ) παραπάνω λέει τα πολλά επιπλέον λόγια, κάνει άπειρες περιττές ενέργειες, δημιουργεί ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν, κακολογεί και λασπολογεί τους λοιπούς ενοίκους μόνο και μόνο για να δημιουργήσει εντυπώσεις, για να γίνει ντόρος.

Θα τα βάλει και με τα ρετιρέ, θα στραφεί  ενάντια και στα ημιυπόγεια με την ίδια και απαράλλακτη κεκτημένη ορμή του “πουθενά”.

Συνηθίζει να είναι κυνηγός. Το πράγμα αλλάζει όταν μετατρέπεται σε θήραμα. Εκεί οι προνοητικοί έχουν φροντίσει για την προστασία τους. Κάτω από τα “φτερά του βασιλιά των ζώων” (και τα λιοντάρια έχουν), μετατρέπονται σε γλυκούτσικες υπάρξεις που τους κατατρέχει η αδικία και του κόσμου η κακία: η φάτσα του “καλούλη” είναι κάπως κόντρα, αλλά αλίμονο, την υποστηρίζει και αυτή, μαζί με άλλες μάσκες.

Στην ακραία περίπτωση που γίνεται μόνιμος στόχος έχει να επιλέξει μεταξύ δύο πραγμάτων: είτε να μένει διαρκώς κοντά στο παλάτι, όντας προστατευμένος αλλά εν πολλοίς ευνουχισμένος μακριά από τους ρόλους-καριέρας, είτε θα βγαίνει στα ξέφωτα σε κάθε ευκαιρία για να αναμετρηθεί με τους κακούς, που θέλουν να γίνουν βασιλιάδες στη θέση των χαλίφηδων (ο καθένας με το βλήμα που δεν έτυχε, πέτυχε.)

Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί τελικά. Οι παχύσαρκοι είθισται να είναι απρόβλεπτοι, εκτός κι αν βρίσκονται σε φάση αυστηρής δίαιτας. Μπορούν ακόμη να σκέπτονται και σαν λεπτοί. Οι λεπτοί δεν μπορούν να μπουν στα παπούτσια και ιδίως στα ρούχα των plus size.

To “Περιμένοντας τον χοντρό” ή το λάθος του, έχει πολύ ψωμί . Ίσως και σαν επιθεώρηση.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, υπάρχουν πολλοί ένοικοι που περιμένουν έναν άλλο καλοφαγά, περίπου ως Μεσσία να οδηγήσει ξανά την πολυκατοικία στα πεπρωμένα της.

Η απελπισία της τεράστιας διάρκειας της αναμονής αποκτά καμιά φορά τραγική διάσταση. Τις πιο πολλές όμως κωμική.

Ο Μπέκετ πάλι, παλιά, στο “Περιμένοντας τον Γκοντό” εισήγαγε ένα κόσμο χωρίς Θεό, με μισερή επικοινωνία, με πολλή μοναξιά, όπου ο άνθρωπος ενώπιος ενωπίω νιώθει αδύναμος να αναλάβει την  ευθύνη που του ανήκει.

Κι άμα ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος, καλό είναι να τρώει…