Οι προσωπικότητες, οι «επώνυμοι» φουντώνουν τη φωτιά του Όχι.

Δεν μιλάμε για τους καλλιτέχνες. Που ευρισκόμενοι σε μεγάλη συνάφεια και σχέση με το κοινό  τους ευθυγραμμίζονται και σε άλλα πολιτικά ή εθνκά όπως τώρα θέματα.

Μιλάμε για τους πολιτικούς: λέει ο Θεοδωράκης «ναι» στις Πρέσπες και ξεκολλά ένα τμήμα του λαού που κρατούσε αποστάσεις από το όχι και πάει στο συλλαλητήριο.

Συμπαρατάσσεται ο Θεοχαρόπουλος της ΔημΑρ και ξεκινούν οι πολίτες ποδαράτο για το Σύνταγμα.

Συμφωνεί ο τριμέγιστος ΓΑΠ με την Κυβέρνηση , πάνε και μπουσουλώντας.

Γιατί το συλλαλητήριο  έχει αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά: με αιτία τις Πρέσπες και τεσσάρων ετών αφορμές.

Θα γυρίσει μπούμερανγκ το «προοδευτικό αφήγημα»;

Στην Κυβέρνηση λένε πως στο τέλος της εβδομάδας θα έχουν τελειώσει με το Σκοπιανό.

Δίνοντας και σε αυτή την περίπτωση το δίλημμα, θέλοντας να βάλουν διαχωριστικές γραμμές, αναπόφευκτα δημιουργούν και τον πόλο αντίδρασης στις πολιτικές τους.

Και η αλήθεια είναι πως υποτίμησαν τις αντιδράσεις.

Καταλαβαίνουν πως βρίσκονται σε πλήρη δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα.

Ζουν το 2015 ανάποδα. Τότε που ένιωθαν εκφραστές και τελικά πάτρονες της λαϊκής βούλησης.

Τώρα στέκονται απέναντι. Στην αντίθετη με το λαό όχθη.

Και για το λόγο αυτό θα περάσουν μια δύσκολη εβδομάδα, μέχρι την άρον-άρον κύρωση της Συμφωνίας.