Τρομερά τα θέματα της επικαιρότητας αλλά η Μακεδονία τα σκεπάζει όλα.

Είναι το μέγεθός της τέτοιο, η παγκόσμια ακτινοβολία της αυτοκρατορίας που δεν θα μπορούσε να γινόταν αλλιώς.

Πέρα από συναισθηματισμούς, σφετερισμούς (που εν μέρει δικαιώνονται με τις Πρέσπες)  και λοιπούς προβληματισμούς, είναι πασιφανές πως το Σκοπιανό “εργαλειοποιήθηκε”.

Σαν το θέμα που θα επιφέρει ένα κάθετο διαχωρισμό στο εκλογικό σώμα: Τον Ιανουάριο του 2015 ήταν το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο, ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου το παλιό απέναντι στο νέο.

Με τους τότε χειρισμούς της η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να ψηφίσουν το δικό της Μνημόνιο, έχοντας χάσει τη δεδηλωμένη. Είχε 124 και δια της δραματοποίησης της κατάστασης με κλειστές τράπεζες και capital controls έσυρε το παλιό κομματικό σύστημα στον “κουβά” του δικού της Μνημονίου.

Μετά από αυτή την εξέλιξη, τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου, που ούτως ή άλλως θα γίνονταν μετά την απώλεια τόσων βουλευτών, ήταν αναμενόμενα…

Μπορεί η οικονομία να πήγε σε οριακές καταστάσεις, όμως ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλά διεσώθη, αλλά έγινε η πιο αρραγής κοινοβουλευτική ομάδα στα χρόνια της κρίσης.

Τώρα, μετά από σχεδόν τέσσερα έτη, στην Κουμουνδούρου βρήκαν το θέμα για να “διαλύσουν” ξανά τους αντιπάλους τους.

Είναι γνωστό πως ένας συμβιβασμός με τους Σκοπιανούς, είναι απολύτως επιθυμητός από τους μεγάλους μας συμμάχους, αυτό που δεν έχει γίνει κατανοητό είναι πως εντάχθηκε στον προεκλογικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν εισαχθεί καν στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής έχουν ήδη διαλυθεί τρία κόμματα!

ΑνΕλ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων τροφοδοτούν με βουλευτές -και άρα κρίσιμες ψήφους- τις κυβερνητικές επιλογές επιδιώξεις.

Το 151 δε χρειάζεται για την κύρωση, αλλά αποτελεί στόχο γοήτρου, διασφάλισης της κυβερνητικής κυριαρχίας και πρόκριμα πολιτικής ηγεμονίας στα κεντροαριστερά.

Που και σε άλλες περιπτώσεις έβρισκε πάντα όσους χρειαζόταν, όταν οι ΑνΕλ απείχαν, αλλά τώρα δίνει τα ρέστα του.

Όχι μόνο δεν κινδυνεύει να βρεθεί με 150, αλλά υπάρχουν κι άλλες εφεδρείες (στο ΚινΑλ) που μπορεί να ανεβάσουν τον αριθμό των “Ναι” ακόμη και στο 153!

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί και φαίνεται πως το πετυχαίνει να βρει παντού -έστω και πρόσκαιρους- συμμάχους.

Οι κινήσεις αυτές αναδιαμορφώνουν την κυβερνητική πλειοψηφία, πατρονάρουν το πολιτικό σκηνικό μέσα στο Κοινοβούλιο, αναδιατάσσουν τα πολλά μικρά κόμματα σε τροχιά γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, που μεταμορφώνεται σε ένα κατεξοχήν πολυσυλλεκτικό κόμμα.

Από τις παρυφές της καραμανλικής δεξιάς, μέχρι κάποιους από τους left liberals και από τους πρώην συνοδοιπόρους του Πάνου Καμμένου, μέχρι την Ένωση Κεντρώων αλλά και το ΓΑΠικό ΠΑΣΟΚ, υπάρχει περίπου “πανστρατιά”.

Επιχείρηση-σκούπα βουλευτών και “μάντρωμα” σε ένα κόμμα που θέλει να αποτελέσει για πολλά χρόνια τον ένα πόλο του πολιτικού συστήματος.

Η συμφωνία των Πρεσπών  είναι υπό αυτή την οπτική, η χάρτα του νέου “προοδευτισμού” στη χώρα.

Υπάρχει απάντηση; 

Μάλλον μουδιασμένη βρήκαν την αξιωματική αντιπολίτευση οι εξελίξεις, τις οποίες απλά ακολουθεί, κριτικάροντας σε υψηλούς πάντα τόνους.

Γιατί δεν έγινε πρόταση μομφής όταν ο Αλέξης Τσίπρας με τον Πάνο Καμμένο έπαιζαν πινγκ-πονγκ τη συνεργασία τους;

Γιατί δεν γίνεται αποδεκτή η πρόταση για debate; (που δεν έγινε για να συζητηθεί η ουσία, αλλά για να κερδηθούν οι εντυπώσεις)

Ίσως γιατί στη ΝΔ η τακτική του “ώριμου φρούτου” είναι η πιο δημοφιλής εδώ και δεκαετίες.

Το εκλογικό αποτέλεσμα θα δείξει αν θα δικαιωθούν, όμως η έλλειψη δυναμισμού και πρωτοβουλιών καταγράφεται.

Και στην πολιτική σκακιέρα σπάνια θριαμβεύει αυτός που απλά απαντά στις κινήσεις του αντιπάλου.

Ειδικά αν δεν έχει τις απαραίτητες “εφεδρείες” και αναμένει απλά να “μιλήσει” ο λαός στις κάλπες.