Έντονο ήταν το επεισόδιο μεταξύ Ψαριανού και Θεοδωράκη μου λένε.

Τώρα όσον αφορά το σπρώξιμο οι απόψεις διίστανται.

Μαρκάρισμα υπήρξε σίγουρα. Στο μπάσκετ θα δινόταν φάουλ, όχι όμως αντιαθλητικό, στο ποδόσφαιρο μπορεί και να το άφηνε ο διαιτητής ως  απλό «τζατζάρισμα».

Ειδικά στην Πρέμιερ Λιγκ δεν θα δινόταν με τίποτα, θα άφηναν να εξελιχθεί η φάση.

Πάντως όλοι συμφωνούν στο «πάρε λοιπόν το δρόμο σου, να πάρω το δικό μου», να γίνεις βουλευτής φίλου μου ήτανε το γραφτό μου.

Και προς τι τα μίση και οι αλληλοσπαραγμοί;

Ούτε η ψήφος του Θεοδωράκη έδωσε το 151, ακόμη και αν υπολογίσουμε και αυτή του Μαυρωτά.

Συνέβαλαν απλά στο υπερπλεόνασμα των 153 που ψήφισαν υπέρ της κύρωσης.

Ούτε το παρών του Ψαριανού καθόρισε τίποτα, εκτός από το ότι ήταν το μοναδικό,να δώσει μια ποικιλία,να σπάσει την ομοιομορφία των ναι και των όχι, σαν κομμάτι ενός παζλ που ψάχνει τη θέση του.

Η σπρωξιά πάντως καθόρισε την απόσταση του ναι από το παρών, στο περιθώριο των μαραθωνίων συνεδριάσεων της Βουλής, που έζησε ξανά κάποιες μεγάλες στιγμές όπως κατά το δοξασμένο 2015.

Και η 25η Ιανουαρίου συμπίπτει με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στα αριστερά της εξουσίας, κυρώνοντας μια σύμβαση που λογικά θα έχει τις πιο μακροχρόνιες συνέπειες από οτιδήποτε άλλο έπραξε η Κυβέρνηση την τελευταία τετραετία.

Και από οτιδήποτε πράξει στο μέλλον θα προσθέταμε με σχετική βεβαιότητα.