Οι εταίροι και σύμμαχοί μας, ιδιαίτερα σε Γαλλία και Γερμανία «πετάνε την μπάλα στην εξέδρα» τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ιταλία με πρωταρχική ατζέντα την σταθερότητα στην ΕΕ, τουλάχιστον μέχρι να ρυθμιστεί το Brexit.

Και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού λειτουργούν αρμονικά ευρισκόμενοι σε συμφωνία για τη μόχλευση, ήτοι ενέσεις ρευστότητας στις οικονομίες, μέσα σ’ ανεκτά περιθώρια “κερδοσκοπίας” και “διορθώσεων”.

Αυτό για την Ελλάδα σημαίνει “μη μου τους κύκλους τάραττε” δηλαδή στήριξη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ, με όσα περιθώρια δίνει η εκλογική φθορά, ακριβώς επειδή τους ανησυχεί η εντεινόμενη πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα, αλλά και η ρεβανσιστική τακτική και διάθεση πολλών “μεγαλοπαραγόντων” της αντιπολίτευσης.

Η ευρωπαϊκή σταθερότητα είναι το απόλυτο ζητούμενο σε αυτή τη συγκυρία.

Πρακτικά ασφαλώς και δεν φοβούνται τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, πως θα λειτουργήσουν αποσταθεροποιητικά, αλλά δεν θα ήθελαν να αναγκαστούν να “τραβήξουν το οικονομικό χαλί” αν εκτραχυνθεί η πολιτική ζωή, γιατί μια νέα πίεση στην Ελλάδα (ειδικά μετά το 2020) θα εντείνει την αστάθεια στην Ευρωζώνη.

Κρίσιμο πολιτικό βαρόμετρο στην ΕΕ θα είναι ευρωεκλογές και η ενδεχόμενη ένταση της ροπής στην ακροδεξιά – η Ευρωζώνη μοιάζει να αναζητά απελπισμένα την ανασύσταση στην ΕΕ της χριστιανοδημοκρατίας και της σοσιαλδημοκρατίας, που αμφότερες ποντάρουν στην οικονομική μόχλευση.

Το φάσμα της λαϊκιστικής και φοβικής ακροδεξιάς μονοπωλεί την επικοινωνιακή πολιτική ατζέντα κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Το θέμα είναι ότι από την ΕΕ λείπουν οι ηγέτες του αναστήματος Θάτσερ, Μιτεράν, Κολ, και τώρα πουτο μεταναστευτικό υπονόμευσε την Μέρκελ και ο Μακρόν είναι λίγος για να σταθεί με επάρκεια μόνος στο επίκεντρο των ευρωπαϊκών εξελίξεων.

Το πολιτικό σενάριο μιας αυταρχικής ακροδεξιάς του “νόμου και της τάξης” φαίνεται ως ζήτημα μιας ζαριάς ( ωριμότητας του ευρωπαϊκού εκλογικού σώματος) ενώ – σε τελική ανάλυση – φαίνεται να την προτιμά η “ευρωπαϊκή” οικονομική ελίτ απέναντι σε μια κατάσταση τύπου “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης”.

Και την προτιμά ιδίως σε αυτή τη φάση που η εισαγωγή πάμφθηνου εργατικού δυναμικού ξεπέρασε κάθε όριο.

Η ευρωπαϊκή πυξίδα δείχνει προς πολιτικές δυνάμεις που θα υλοποιήσουν την ανάσχεση των μεταναστευτικών ροών, που θα έχουν εκλεγεί από ψηφοφόρους-θύματα της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι θα θεωρούν πως τιμωρούν με αυτή τους την στάση τις οικονομικές και λοιπές ελίτ…