«Επιδημία αυτοκτονιών» (και μετά φόνου) χωρίς αιτίες

Πολλές υποθέσεις αυτοκτονιών απασχολούν την κοινή γνώμη τις τελευταίες δύο εβδομάδες.

Στην περίπτωση του αντιπτεράρχου εν αποστρατεία που πυροβόλησε τη Βουλγάρα σύντροφό του σήμερα το μεσημέρι, πριν προσπαθήσει να δώσει τέλος στη ζωή του, τα κίνητρα είναι μάλλον ερωτικά.

Κι αν στο περιστατικό του Ισθμού της Κορίνθου, με τον συνταξιούχο της Διώρυγας τα πράγματα είναι καθαρά (αν και το οικονομικό δια της κατάσχεσης του σπιτιού μάλλον δεν ήταν το μόνο ή το κυρίαρχο) όπως και στη Βοιωτία που ο 73χρονος δεν άντεξε τον Γολγοθά της βαριά του ασθένειας, σε άλλες περιπτώσεις (με πρώτη την περίπτωση στο Νέο Κόσμο) τα κίνητρα για το απονενοημένο διάβημα (και μάλιστα μετά φόνου της μικρής της κόρης) δε φαίνονται πουθενά.

Άρα πρόκειται για μια ακόμη αυτοκτονία χωρίς καμία λογική.

Για «σύγχρονη Μήδεια» έγραψαν κάποιοι, για την κοπέλα που αψήφησε τα δύο βασικότερα ανθρώπινα ένστικτα, το μητρικό και της επιβίωσης, κάποιοι άλλοι.

Οι αρχές καλούνται να επιλύσουν πολλούς γρίφους αυτήν την εποχή.

Υπάρχουν μυστικά που παίρνουν μαζί τους οι αυτόχειρες;

Σε φαινομενικά ήρεμες οικογενειακές καταστάσεις χωρούν αυτοκτονίες;

Υπάρχει ένα στοιχείο που ωθεί νέους ανθρώπους στην αυτοκτονία;

Το οικονομικό σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει καν, ίσα-ίσα υπάρχει οικονομική άνεση.

Είναι η απόφαση μιας στιγμής απόλυτης συντριβής;

Υπάρχουν υποκείμενα (ίσως και αδιάγνωστα) ψυχικά σύνδρομα;

«Τα εν οίκω μη εν δήμω».

Και όσο και αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, το κοινωνικό στίγμα των ψυχικών ασθενειών αποδεικνύεται πανίσχυρο.

Ίσως ακόμη και κατόπιν εορτής.

Οι οικογένειες των αυτόχειρων είναι λογικό και σωστό να επιθυμούν την επιστροφή στην κανονικότητα, αλλά οι αυτοκτονίες έχουν πάρει πλέον τη μορφή χιονοστιβάδας, τη μορφή επιδημίας, λες και κάποιοι να επηρεάζονται, λες και κάποιοι να κάνουν πρότυπα τους προηγούμενους αυτόχειρες.

Ο όρος της επιδημίας αυτοκτονιών είναι δόκιμος και έχει παρατηρηθεί παγκοσμίως μέσα σε Πανεπιστήμια, στο Στρατό, ανάμεσα σε μαθητές (Ιαπωνία) που να αφορά μόνο το αντρικό φύλο κτλ.

Μόλις κοπάσουν τα απανωτά περιστατικά, θα τα ξεχάσουμε, όπως ξεχνάμε διαρκώς τις δομές ψυχικής υγείας, που πρέπει με κάποιον τρόπο να έλθουν πιο κοντά και πιο διακριτικά στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας, που ποτέ δεν είχαν δώσει δικαίωμα με τη συμπεριφορά τους…