Μόλις σαράντα κόμματα ζητούν την ψήφος μας στις Ευρωεκλογές, αφού έκοψε και έξι-επτά και ακόμη δύο, ο άρειος …πάγκος.

Δεν βγαίνει άκρη εύκολα και η μοναδική ψήφος είναι ψευτοδίλημμα.

Θα έπρεπε να ψηφίζουμε όπως στη Eurovision. 1 πόντο το ένα κόμμα, 2 το άλλο, 8 το γοητευτικό, 10 το ταξικό και 12 στην Κύπρο.

Σωτήρες όλοι μιας Ευρώπης που παραπαίει, της Ευρώπης που δεν μας αρέσει πια, της Ευρώπης που θα ξανά-μανά-αγαπήσουμε παράφορα μόλις ανοίξει πάλι τις στρόφιγγες ρευστότητας

Κι είναι αλήθεια πως παραέγινε γερμανική, αλλά περίπου όλοι συμφωνούν πως καλύτερα μέσα, παρά έξω από την Ε.Ε.

Τουλάχιστον μέχρι η Σούπερ Λιγκ να γίνει Πρέμιερ και να παίζει Ολυμπιακός-ΠΑΟ τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και ΑΕΚ-Άρης τελικό Europa League (ο ΠΑΟΚ θα παίρνει το Πρωτάθλημα).

Τα κόμματα εξουσίας πλακώνονται για τις εργασιακές σχέσεις, όταν το βασικό θέμα θα έπρεπε να είναι η πενθήμερη ανεργία.

Τα μικρομεσαία κοινοβουλευτικά κόμματα (η ελάσσονα αντιπολίτευση που λέγανε κάποτε) πάνε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, προσδοκώντας να μην πολωθεί περαιτέρω το σκηνικό και να υπάρξει μια χαλαρή στο όριο της κυτταρίτιδας ψήφος.

Το εξωκοινοβουλευτικό φάσμα κατεβαίνει ποντάροντας βασικά στην έκπληξη, προσμένοντας να ενθυλακώσει μια ψήφο διαμαρτυρίας, την οποία όμως κυνηγά στρατηγικά η Νέα Δημοκρατία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει τη μάχη του, ξεκινώντας αυτή τη φορά με δημοσκοπικό χάντικαπ, δίνοντας ταξική χροιά  στον προεκλογικό του αγώνα για ακόμη μια φορά.

Πολλοί λένε πως ρυθμιστής του αποτελέσματος θα είναι το αποτέλεσμα που θα φέρει το ΚινΑλ, έχοντας υπόψη πως λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό, σαν συγκοινωνούν δοχείο με τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο απλά.

Κεντρικό στοιχείο θα είναι η συμμετοχή που το 2014 άγγιξε το 60%, ενώ το 2009 ήταν μόλις 52%.

(Πανευρωπαϊκά, το ποσοστό συμμετοχής μάλλον θα είναι πάλι κάτω του 50%, στο 42,54 κυμάνθηκε το 2014).

Το συμπέρασμα που ίσως βγαίνει είναι πως η πόλωση οδηγεί σε αυξημένα ποσοστά συμμετοχής, τα οποία σαν ντόμινο θα ρίξουν τα ποσοστά των μικρότερων σε εκλογική δύναμη κομμάτων.

Λογικά ο δικομματισμός επωφελείται και από αυτό, σε μια κούρσα που τουλάχιστον τα 30 από τα 40 κόμματα μάλλον θα έχουν ρόλο αποκλειστικά κομπάρσου.