Το ανεπανάληπτο σύνθημα «πάλη ταξική στην κάλπη αποχή» φαίνεται να αλλάζει για τους πολλούς, ένεκα ίσως και των θερμών ημερών του Ιουλίου και γίνεται «Πάλι ταξικοί στην κάλπη Ανοχή».

Διότι ο Έλλην, ανεξαρτήτως της οικονομικής του υπόστασης και τρέχουσας καταστάσεως, αρέσκεται να (θεωρεί πως) ανήκει στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, άντε βαριά στη μεσαία τάξη.

Κι αν δεν ανήκει σε αυτά, παίζει να είναι στην πνευματική ηγεσία, ή στην ηγεσία κάποιου συλλάγου (πολιτιστικού, εξωραϊστικού, αθλητικού) άρα και πάλι στον αφρό.

Οπότε προσαρμόζει την εκλογική του συμπεριφορά αναλόγως και ψηφίζει μαζικά το κόμμα των πλουσίων, των εχόντων και κατεχόντων και όλων των αιθέριων όντων.

Εκτός κι αν η καψούρα θέλει θάλασσα και άρα (σκέφτεται ο ιθαγενής Λατίνος εραστής) εγώ ποτέ χαρτίρι δεν του χάλασα και πάνε για φύκια και άπατες οι εκλογές και οι σταυροί και η εκλογική διαδικασία και οι γέροι στη βεράντα, με το ρυθμό της μουσικής και με το τζιν Αμερικής μια εφηβεία επιεικής που γίνεται σαράντα.

Όσοι ξηγηθούν παραλία να απαντήσουν τουλάχιστον στο έξιτ πολ, μην είναι γαϊδούρια, οι άλλοι θα πάνε για ψήφο.

Διότι και η αποχή είναι ανοχή, καμιά φορά και συνενοχή.