Σα να μην πέρασε μια μέρα από το γύρισμα της ταινίας «Τζένη, Τζένη» και τις βουλευτικές εκλογές που η ταινία διαπραγματεύεται.

Ο βουλευτής Μαντάς (όχι ο γιατρός που εξελέγη με τον ΣΥΡΙΖΑ το 2012 και το 2015) κάνει θραύση.

Επανήλθε στη γενέθλια γη μετά τας λαμπράς σπουδάς στις ΗΠΑ και ανατρέπει τα τοπικά πολιτικά δεδομένα (καταρχάς).

Ο θείος εξάλλου έχει επενδύσει πολλά στην εκλιογή του. Και τα συμφέροντα έχουν επενδύσει επάνω του, τους οποίους και δεξιώνεται παρά θίν’ αλός.

Κι ας μη τρελαίνεται να ηγηθεί. Λέγε, λέγε ψήνεται να γίνει Εθνοπατέρας. Ίσως και Υπουργός Ναυτιλίας.

Οι κατάλληλες συμμαχίες χρειάζονται απλώς για να δέσει το γλυκό, να γίνει η ανατροπή: «έρμε Γκόρτσο τι όνειρο να έβλεπες απόψε».

Και πάντα υπάρχουν αυτοί που με προσωπικές θυσίες, αποσπούν τους μεγάλους πολιτικούς άνδρες από την πλουτοκρατία και τους μετατρέπουν σε υπηρέτες του λαού.

Να υπηρετήσουν όσους απέμειναν δηλαδή, όσους δεν έφυγαν μετανάστες.

Και η διαφήμιση χρειάζεται. Αυτή γινόταν και όταν δεν υπήρχαν σόσιαλ μίντια. επικοινωνιλόγοι και τηλεόραση.

Με πολύ προσωπικό ψηστήρι και γραμμιτζήδες από τη φύση τους.

Και τρολ υπήρχαν που γύρναγαν τα καφενεία.

Και η ίδια αγωνία για τα αποτελέσματα.

Γιατί αν ο υποψήφιος είχε να διαλέξει ανάμεσα στην προσωπική του εκλογή και την πρωτιά του κόμματος, ασφαλώς και θα προέτασσε το συλλογικό και ουχί το ατομικό συμφέρον.