Η πραγματικότητα είναι δεδομένη. Το πως την αντιλαμβάνεται  ο καθένας είναι το ζήτημα.

Πήξαμε από αναλύσεις της …πίτσας περί τις εκλογές, όπου γράφεται -και από υποτίθεται σοβαρούς αναλυτές- ό,τι να΄ναι.

Μπέρδεμα, σύγχυση, ευσεβείς πόθοι και μια τάση να την πουν στον Κυριάκο Μητσοτάκη με το καλημέρα. Λες και θα λείψουν οι ευκαιρίες στο άμεσο μέλλον…

Μπερδεύουν τις ευρωεκλογές με τις εθνικές, συγκρίνοντας μπανάνες με ανανάδες δηλαδή.

“Μάζεψε τη διαφορά, διεσώθη ο Τσίπρας”, λένε.

Μα ήταν λογικό να έχει συσπείρωση ο ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές.

Ίσως από φανατισμό, μπορεί από αμετροέπεια κάποιοι να ονειρεύονταν επιστροφή της Κουμουνδούρου στο 4%, αλλά αυτά δε γίνονται ούτε στο σινεμά.

Να συγκρίνουμε εθνικές με εθνικές λοιπόν. Η ΝΔ κερδίζει 12% και ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει περίπου 5%.

Μιλάμε για θρίαμβο. Ο λογικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η μη αυτοδυναμία της ΝΔ. Απέτυχε.

Η οριακή πλειοψηφία. Απέτυχε κι εκεί.

Σαφώς κάθε κυβερνητικό κόμμα που χάνει, θέλει μια παρηγοριά. Θυμηθείτε το 2015 και τα περί ¨αριστερής παρένθεσης”. Οι νουνεχείς έγραφαν και έλεγαν και τότε πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει χρόνια. Όπως κι έγινε. Δεν ήθελε να τους ακούσει κανείς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πανηγυρίζει γιατί με ποδοσφαιρικούς όρους μπήκε να χάσει με 6-0 και τελικά έχασε με 5-1 και νιώθει ανακούφιση.

Η ΝΔ είναι ένα τεράστιο πολιτικό brand name. Τρίφατσο μαγαζί. Ένα κόμμα που ενώ φαινόταν στα 30 χρόνια της Μεταπολίτευσης να είναι κομπάρσος και να κάνει τα ρεπό του ΠΑΣΟΚ, στα 50 θα  είναι το κόμμα που πρωταγωνίστησε αδιαλείπτως σε όλη τη διάρκεια του μισού αιώνα.

Και αποδεικνύεται πως η κουβέντα (που έγινε αρκετές φορές στα χρόνια της κρίσης) για αλλαγή ονόματος και συμβόλων της κεντροδεξιάς παράταξης ήταν λάθος.

Σταθερή αξία, πάγια εναλλακτική όταν είναι στην αντιπολίτευση, με τον κάθε αρχηγό εν δυνάμει Πρωθυπουργό. Δεν τα κατάφερε μόνο ο αείμνηστος Μιλτιάδης Έβερτ που έχασε οριακά από τον Κ. Σημίτη, ο οποίος είχε το πλεονέκτημα να μην έχει παρά κάποιους μήνες στην Πρωθυπουργία και άρα ελάχιστη φθορά.

Έλεγε -για να επιστρέψουμε στα σημερινά ο Α. Τσίπρας (και σωστά) πως κανείς δεν κέρδισε εθνικές με λιγότερες από δύο εκατομμύρια ψήφους. Αυτός έφτασε στις 1,780 (εκατ. ψήφους) η ΝΔ ξεπέρασε το 2,250.

Σήκωσαν και οι δύο από τον καναπέ από μισό εκατομμύριο περίπου, αν κάνει κανείς την αδόκιμη σύγκριση με τις ευρωεκλογές του προηγούμενου μήνα.

Τα προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένα, η διεύρυνσή του μονόδρομος, αλλά ένα αρχηγικό κόμμα, ένα προσωποπαγές πολιτικό μόρφωμα θα δυσκολευτεί να ξαναγίνει πλειοψηφικό ρεύμα.

Εκτός και αν αποτύχει οικτρά η Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Εικασίες πολλές, αλλά το μέλλον άδηλο και μη προβλέψιμο.

Να κάνουμε υποθέσεις για τις επόμενες εκλογές είναι αστείο. Το μόνο βέβαιο είναι πως μη την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού το εκλογικό σώμα διευρύνεται, αλλάζει, όπως έγινε και τώρα με τις ελληνοποιήσεις.

Πάντως αποδεικνύεται πως τα όποια κόλπα δε φτάνουν να σταματήσουν το κύμα αντίδρασης.

Η κάθε εκλογή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Όπως να γίνονται σε συνθήκες καύσωνα σε περίοδο διακοπών. Αλλά υπάρχει και η συγκυριακή τάση.

Κάθε Κυριακή όλο το καλοκαίρι να κάναμε εκλογές, το αποτέλεσμα δεν θα ήταν ίδιο, αλλά σε όλες θα κέρδιζε η ΝΔ. Το 2015 ανάποδα δηλαδή.

Αν είχε για παράδειγμα 45 βαθμούς Κελσίου στις 21 Ιουλίου μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να έφτανε και το 33%, στο τέλος Αυγούστου η ΝΔ μπορεί να λάμβανε και 44%.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σταμάτησε τη διαρροή, μόλις έκλεισε η Βουλή. Αν διοριζόταν και Υπηρεσιακή Κυβέρνηση, μπορεί να πήγαινε και λίγο καλύτερα.

Η ουσία είναι πως υπάρχει αποτέλεσμα καθαρό, Κυβέρνηση τετραετίας (μιας και ο παμπόνηρος Τσίπρας αποσύνδεσε τη διάλυση της Βουλής από την Προεδρική εκλογή, όντας σίγουρος πως δεν θα έχει γυρίσει η κατάσταση αρχές του 2020) πολλή και δύσκολη δουλειά να περιμένει την Κυβέρνηση.

Όπως όλοι θα κριθούν από το έργο τους, όχι από το όνομα, όχι από τις σπουδές ή τα βιογραφικά τους, όχι από την πολιτική τους προέλευση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης συγκρότησε μια Κυβέρνηση εσωκομματικών ισορροπιών, τεχνοκρατών και εξωκοινοβουλευτικών, με γνώμονα στις περισσότερες περιπτώσεις τη γνώση του αντικειμένου, επιδιώκοντας γρήγορα αποτελέσματα.

Διότι δεν υπάρχει το παραδοσιακό εξάμηνο ως χρόνος προσαρμογής, να μάθει και να εξοικειωθεί ο κάθε Υπουργός με το αντικείμενό του.

Πολλή δουλειά και λιγότερο twitter. Οι ρόλοι άλλαξαν για αρκετούς…