Τον σχετικό πανικό με την εξάπλωση του ιού από την Κίνα σε άλλες χώρες, ακολούθησε ο απόλυτος για ένα βράδυ, με ένα αυθόρμητο ντου στα super market, στο άκουσμα της είδησης της πρώτης εισαγωγής κρούσματος από την Ιταλία.

Στη συνέχεια και λόγω καρναβαλιών επικράτησε όχι η ψυχραιμία, αλλά ένας ανεπίτρεπτος εφησυχασμός, ένα κλασικό δε βαριέσαι αδελφέ, μια ζωή και μια Αποκριά έχουμε, μια γριπούλα είναι κι αυτή κτλ .

Οι απόψεις περί θωράκισης δεν έπαιξαν ρόλο: κανείς στην πραγματικότητα δεν τις πίστεψε.

Όλες αυτές τις ημέρες ήταν ελάχιστοι όσοι ακύρωσαν το προγραμματισμένο (και προπληρωμένο) ταξίδι στο εξωτερικό.

«Σε μένα θα τύχει;», ήταν η άποψη που (βολικά) επικράτησε.

Τώρα που κάποιοι την πάτησαν ίσως υπάρξει αναθεώρηση κάποιων ατομικών αποφάσεων.

Δεν είμαστε Κίνα, οι ατομικές αποφάσεις επηρεάζουν κάποια υποσύνολα ανθρώπων.

Σε γυάλα δεν μπορούμε να μπούμε αλλά τα ταξιδάκια αυτήν την εποχή δεν ανοίγουν μόνο το μυαλό, αλλά και την πόρτα στον κορωνοϊό.

Επίσης επικράτησε μια άποψη με αφορμή τα πρώτα κρούσματα, πως ο ιός είναι ταξικός: αφορά το διεθνές τζετ-σετ, αυτούς που πάνε σε εβδομάδες μόδας, σε θεατρικές πρεμιέρες, ίσως ακόμη ακόμη και σε φεστιβάλ κινηματογράφου. Επίσης από όλα τα σχολεία προτιμά τα high class.

Εκτός από βλακώδης, η άποψη αυτή απεδείχθη γρήγορα πόσο επικίνδυνη είναι.

Στην Περιφέρεια πάλι, έπαιξε και εκεί μια θεϊκή άποψη: ο ιός θα έκανε πάρτυ στα αστικά κέντρα, ιδίως Θεσσαλονίκη και Αθήνα, οι κάτοικοι της επαρχίας δεν είχαν να φοβηθούν τίποτα.

Όταν σε ένα νομό κατοικούν όσοι σε ένα δημοτικό διαμέρισμα της Αθήνας, σου λέει δεν μας πιάνει ο ιός, είμαστε απλωμένοι.

Αυτά το ολίγα και ακολουθείστε τις οδηγίες των Αρχών.

Ας ισορροπήσουμε κάπου ανάμεσα στον πανικό και στον γραψαρχιδισμό.

Α, και μη συνάψετε ερωτικές σχέσεις με παγκολίνο ή παγκολίνα.