Τα σπάει το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ.

Γροθιά στο κατεστημένο, σποτ καλοστημένο, καλογυρισμένο και ντοκουμενταρισμένο. Καλοβαλμένο και καλοβγαλμένο.

Βγαίνει η ξανθιά και μόλις λέει το όνομα του Πρωθυπουργού πέφτουν κάτι ψιλά.

Συνεχίζει πιο ενθουσιώδης και πέφτουν πιο πυκνά.

Στο απόγειο της αναφοράς της δεσμίδες κατά ριπάς γίνονται χαρτοπόλεμος.

Είναι συν τοις άλλοις και μια βαθιά υπόμνηση των πασοκικών ΄80ς: γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια και άλλα σουξέ της μέσης εποχής του χαλκού των προοδευτικών δυνάμεων.

Μετά μπαίνουμε στο κυρίως θέμα: αδιαφάνεια, έλλειψη κριτηρίων, μπίζνες ας γιούσουαλ θα έλεγε κάποιος μηδενιστής (αυτός που κράταγε ομπρέλα όταν έπεφταν τα πενηντάρικα).

Εδώ κάνει κοιλιά η φάση, έρχεται όμως και πάλι η ξανθιά να απογειώσει το σποτ: «στην εποχή που οι ειδήσεις αγοράζονται, μην καταπίνεις τον Μόουζες αμάσητο» μας λέει με νόημα.

Να τον κάνουμε κομμάτια ίσως;

Να τον μασήσουμε;

Να τον βάλουμε στο μπλέντερ;

Δεν μας λέει γιιατί είναι αντικειμενικό το σποτ. Πράξτε κατά βούληση.

Αν εξαιρέσεις πως θα έπρεπε να πέφτουν μωβ και κίτρινα χαρτονομίσματα πρόκειται για Μνημείο παγκόσμιας διαφημιστικής κληρονομιάς.

Αν είχε και Κραουνάκη μουσική υπόκρουση, «τα λεφτά, τα λεφτά, τα εκατομμύρια, τα λεφτά, τα μπερντέ,τα μπικικίνια, τα λεφτά, τα λεφτά, τριάντα αργύρια, πως την πατά ο άνθρωπος με του παρά τη φόλα» θα πήγαινε και για Όσκαρ.

Όχι  βραβείο, τσιγαράκι. Θα έκανε μεγάλη καριέρα και στο ομώνυμο σινεμά στα Κάτω τα Πατήσια.

Μεγάλη μπάλα ο ΣΥΡΙΖΑ. Παίζει στα ίσια το κατεστημένο των μίντια. Και όλους τους Σωτήρες, αλλά και τους Σωτήρηδες.

Υποκλινόμαστε στην έμπνευση, στο σοβιετικό ρεαλισμό, στα πυκνά νοήματα ενός σποτ που ήδη ξεπέρασε τα όρια της Τέχνης κι έγινε μύθος.

Γιατί εκτός από πενηντάρικα, παντού υπάρχει ένας μύθος και ένα αλλοτριωμένο ήθος.

Και πάλι συγχαρητήρια. Μπορείτε ακόμη καλύτερα, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, την μπάλα και όχι μόνο.