Μια χαρά τα είπε η κυρία Τασία.

Κάνεις ντου στους θεσμούς του κράτους, βάζεις τα δικά σου παιδιά και προχωράς με τόλμη, θάρρος, θράσος, παρρησία και απο-φασιστικότητα.

Κατακτάς το κράτος εκ των έσω.

Η διάκριση των εξουσιών είναι καλή για τα βιβλία.

Ας διαβάσει κανείς Μοντεσκιέ, ας διαβάσει τα πολιτικά του Αριστοτέλη, ας διαβάσει και τα προγνωστικά του στοιχήματος για τη δεύτερη φορά αριστερά, δηλαδή με τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μεν αριστερά, όχι όμως φανατικά, σαν τον Δημήτρη τον Κουτσούμπα, που είναι άοκνος υπερασπιστής των πεπραγμένων του Στάλιν, του Ζαχαριάδη, του Βαφειάδη και όλων των ορθοδόξων αριστερών. Στο πιο χαλαρό.

Είναι υποκριτικό να μέμφεται κανείς την κυρία Τασία.

Όλοι αυτό κάνουν. Με πιο μπρουτάλ τρόπο ή με πιο κομψό.

Ο οποίος κομψός τρόπος συνίσταται στο να τα κάνεις πλακάκια με ανθρώπους που είχαν υπηρετήσει πιστά και προηγούμενες Κυβερνήσεις.

Ας μην πούμε ονόματα, όλοι όσοι δεν έχουμε πάθει αμνησία, θυμόμαστε πρόσωπα και καταστάσεις, πολλές απείρου κάλλους.

Από εκεί και πέρα έχει ενδιαφέρον πως στον ΣΥΡΙΖΑ ψάχνουν εξωγενείς παράγοντες για την αποτυχία τους το 2019 για να μην αναφερθούν στην αλήθεια.

Πως δεν συγκινούν πια, δεν έχουν ρεύμα και πως ποντάρουν σε μια ταχεία ανάλωση του πολιτικού κεφαλαίου της Κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά.

Αλλά και αυτή η τακτική μπορεί να μη φέρει αποτέλεσμα γιατί εμφανίστηκε το ΠΑΣΟΚ του παρόντος από το μέλλον με φόρα και με παρελθόν κατηφόρα.

Όμως επί της ουσίας η αναφορά της κας Τασίας Χριστοδουλοπούλου είναι κυνική μεν, σωστή επί του πρακτέου.

Εκτός κι αν ονειροβατούμε, πως θα έλθει μια Κυβέρνηση που θα φτιάξει ένα ακομμάτιστο κράτος τύπου Ιταλίας, που δεν θα ασχοληθεί με τη Δικαιοσύνη και θα την αφήσει να κάνει τη δουλειά της, που θα πιστέψει βαθιά στη διάκριση των εξουσιών.

Θεωρητικά η εκτελεστική εξουσία δεν ταυτίζεται με τη νομοθετική.

Άλλο που η κάθε Κυβέρνηση περνά τους δικούς της νόμους και κυρίως τροπολογίες, έχοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, άσχετα αν αυτό γίνεται με ένα ή δύο κόμματα.

Οπότε με την Τασία και την κάθε Τασία.

Που θα μας θυμίζει που είμαστε και που δεν θα πάμε.