Τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Η χώρα μπαίνει στις σωστές ράγες. Μετά την επανίδρυση του ενιαίου φορέα της ΕΡΤ, έρχεται και η επαναφορά της απευθείας ανάθεσης για την εκπροσώπηση στο διαγωνισμό της Eurovision.  Από την εποχή του Σάκη Ρουβά και του Shake it, έχει να δοθεί κατευθείαν το χρίσμα. Μετά την επική και κυρίως προφητική “κωλοτούμπα” , μπλέξαμε με διαγωνιστικές διαδικασίες που δεν προάγουν τον πολιτισμό. Αντίθετα καλλιεργούν μίση μεταξύ των καλλιτεχνών και τροφοδοτούν με κουτσομπολια τα μεσημεριανάδικα.

Η απόφαση κινείται στη σωστή κατεύθυνση από τη στιγμή που υπάρχει μεγάλη εξειδίκευση στη χώρα σε συμβάσεις απευθείας ανάθεσης. Θα ήταν κόντρα στην πολιτιστική μας παράδοση κάτι διαφορετικό. Η τέχνη είναι το παν. Η στρατευμένη τέχνη όμως, είναι η αυτοπραγμάτωση κάθε καλλιτέχνη, που σέβεται τον εαυτό του και θέλει να του δίνουν έτοιμο το θέμα, το ύφος και τα μηνύματα που πρέπει να περάσει. Αν καταναλώσει το χρόνο του στην αναμονή της έμπνευσης, ελλοχεύει ο κίνδυνος του λίβα του νεοφιλελευθερισμού.

Όπως όλα τα ρεύματα της τέχνης, που κάποια στιγμή επανέρχονται δυναμικά, έτσι και ο σοβιετικός ρεαλισμός επανακάμπτει στη χώρα που αγαπήθηκε με πάθος. Η απόλυτη ελευθερία στην Τέχνη είναι μικροαστικό κατάλοιπο, εντέχνως καλλιεργημένο από τους μεταπολιτευτικούς οδοστρωτήρες της χώρας.

Το τραγούδι που θα μας εκπροσωπήσει θα μιλά για τους πρόσφυγες, για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα, ενώ παράλληλα θα έχει μια αισιοδοξία, μια ματαιοδοξία και μια υπεροψία. Θα έχει και έθνικ στοιχεία, βαλκανικά ή ποντιακά, με στόχο τη διαφύλαξη της κυβερνητικής ενότητας.

Θα κοσμήσουμε το θεσμό με τη στιβαρή παρουσία μας, θα υποβοηθήσουμε τεχνηέντως τον ελληνικό τουρισμό, θα υπηρετήσουμε τον πολιτισμό. Η μετατροπή ενός δελτίου Τύπου σε μουσικό κομμάτι είναι ένα μεγάλο στοίχημα, το οποίο όμως πρέπει να κερδίσουμε. Για το καλό της πανίδας του τόπου, για την υστεροφημία μας, για τις επόμενες γενιές.

Θα πάμε με άποψη, να κερδίσουμε τις εντυπώσεις και το τρολάρισμα. Ούτως ή άλλως, σε δύο μήνες δεν θα θυμάται  κανείς ποιο τραγούδι μας εκπροσώπησε, εκτός ίσως από τον Καπουτζίδη.