Περιδιάβαινε σκυφτός σε περιοχή λαϊκή του κέντρου, μακριά από το αγαπημένο του Κολωνάκι, πολύ κοντά στα γκέτο της πρωτεύουσας. Τζιν, all star και ένα ταπεινό αντιανεμικό μπουφάν. Τυπική ενδυμασία ενός κοινού σαραντάρη, μόνο που αυτός κοιτούσε γεμάτος καχυποψία τους περαστικούς, με εκείνο το έντονο βλέμμα που τον χαρακτήριζε πάντα. Και σαν να μεγάλωσε ξαφνικά, στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τις δύο τυχαίες συναντήσεις μας.

Από τα φοιτητικά του χρόνια προσπάθησε  να μην γίνει ακόμη ένας από το σωρό. Μόχθησε αληθινά. Εκμεταλλεύτηκε όλες τις γνωριμίες και τις συγκυρίες. Έπιασε από τα μαλλιά και τα βλέφαρα, όλες τις ευκαιρίες. Έφτασε ψηλά. Ήταν ένα από δακτυλοδεικτούμενα golden boys της εποχής των υποτιθέμενων παχέων αγελάδων.

Κάποτε, πολύ κοντά στο τέλος της παντοδυναμίας του ήλθε η στιγμή της αποπληρωμής των “γραμματίων”. Οι πολύ υψηλές διασυνδέσεις του, τον πίεζαν να υπερβεί τις αρμοδιότητές του. Ήταν ο ρόλος που του είχαν “αναθέσει” τελικά. Και ήταν πανίσχυροι. Κανείς δεν θα τον πείραζε. Είχε βρεθεί στη ζώνη του απυρόβλητου. Στους “εγγυητές του συστήματος”. Ή έτσι νόμιζε.

Τελικά, τα πράγματα πήγαν στραβά. Ανακριτές, διώξεις, ογκώδεις δικογραφίες, προφυλακίσεις. Κρεμασμένος “στα μανταλάκια” των εφημερίδων και στα “καρουζέλ” των ιστοσελίδων για μέρες. Να ψάχνει να βρει το δίκαιο που θα τον δικαιώσει. Που θα τον ρίξει στα μαλακά. Που θα τον αφήσει να συνεχίσει την υψηλή κοινωνική πτήση του.

Τώρα περνά βιαστικός μπορστά από δύο μικρά καφέ. Κάποιος τον αναγνωρίζει. Τον φωνάζει με το μικρό του όνομα. Εγκάρδια αλλά βιαστικά τον αντιχαιρετά. Ο άνθρωπος που σπανίως μιλούσε στους κοινούς θνητούς, έχει χάσει την αίγλη και το στυλ του Άγγλου σερ, που είχε υιοθετήσει στις δημόσιες εμφανίσεις του.

Αυτό που κατανόησε καλά στα χρόνια που μεσολάβησαν από την παντοδυναμία του, είναι ότι πολύ απλά υπήρξε “αναλώσιμος”.  Τα “προνόμια” που του είχαν παραχωρηθεί, τα μπόνους, η μεγάλη ζωή, ήταν η αμοιβή του για να βάλει το κεφάλι του στον ντορβά.  Αποφυλάκιση με περιοριστικούς όρους. Αναμονή για τη δίκη, συσκέψεις επί συσκέψεων με τους δικηγόρους. Τα “λευκά κολάρα” δεν έχουν το τσαγανό των παρανόμων, να ανταπεξέλθουν ψυχολογικά και πνευματικά  σε μακροχρόνιες δικαστικές περιπέτειες και εμπλοκές,

Η ταυτότητά του δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Δεν είναι η μόνη περίπτωση, εξάλλου. Οι “αχυράνθρωποι” ήταν και παραμένουν μια μέθοδος πολύ δημοφιλής και αποτελεσματική. Για αυτό και την προτιμούν όχι μόνο όσοι κινούν τα νήματα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, αλλά και οι του “κοινού Ποινικού Δικαίου”.