Ο Ουμπέρτο Έκο μας άφησε μια σειρά από σοφά αποφθέγματα, αριστουργηματικές ατάκες και πνευματώδεις χαρακτηρισμούς. Ας θυμηθούμε ορισμένες από αυτές:

«Το κινητό αφορά τους επαγγελματίες που πρέπει να ανταποκριθούν άμεσα , όπως οι γιατροί και οι υδραυλικοί»

«Η μετάφραση είναι η τέχνη της αποτυχίας»

«Οι πραγματικοί ήρωες, έγιναν ήρωες κατά λάθος. Ονειρεύτηκαν όπως όλοι να γίνουν έντιμοι δειλοί.»

«Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις»

«Κωμικό είναι η κατανόηση του αντιφατικού. Χιούμορ είναι η υποψία γι’ αυτό»

«Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει»

«Ο Κάπτεν Κουκ ανακάλυψε την Αυστραλία αναζητώντας την Terra Incognita. Ο Χριστόφορος Κολόμβος πίστευε ότι θα έβρισκε την Ινδία, αλλά ανακάλυψε την Αμερική. Η Ιστορία είναι γεμάτη από γεγονότα που συνέβησαν εξαιτίας μιας φαντασιακής φήμης».

«Όταν οι άνθρωποι σταματούν να πιστεύουν στο Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια τίποτα. Πιστεύουν στα πάντα»

Στις ΗΠΑ, υπάρχει μια πουριτανική ηθική και η μυθολογία της επιτυχίας. Αυτός που είναι επιτυχημένος είναι καλός. Στις λατινόφωνες, καθολικές χώρες, ο επιτυχημένος είναι αμαρτωλός.

«Οι κρίσεις πουλάνε καλά».

«Χάρη στα ψέματα ,μπορούμε να φτιάξουμε, να επινοήσουμε, έναν πραγματικό κόσμο.

«Κάθε φορά που ένας ποιητής, ένας ιεροκήρυκας, ένας αρχηγός, ένας μάγος ξεστομίζει ασυναρτησίες, η ανθρωπότητα ξοδεύει αιώνες αποκρυπτογραφώντας το μήνυμα»

«Η μαζική κουλτούρα είναι αντι-κουλτούρα»

«Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω, γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις ήδη»

«Τίποτε δεν δίνει σ’ έναν τρομαγμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου»

«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση».

Δεν θεωρούσε τον εαυτό του τίποτα περισσότερο από «ένα σοβαρό επαγγελματία, που τα σαββατοκύριακα  γράφει μυθιστορήματα», ο οποίος είχε «αναπτύξει ένα πάθος για το Μεσαίωνα, παρόμοιο με αυτών που τρελαίνονται για καρύδες».

Τον θάνατο τον θεωρούσε το όριο του ανθρώπου. Ένα αποθαρρυντικό και εξευτελιστικό όριο.

Πεθαίνουμε, αλλά «τα περισσότερα από αυτά που συλλέξαμε στη ζωή μας δεν θα χαθούν. Αφήνουμε ένα μήνυμα σε ένα μπουκάλι»…