Άφιξη σαράντα έξι χιλιάδων προσφύγων , μόνο εντός του Ιανουαρίου 2016.

Wellcome to the paradise.

Δυστυχώς τα Κράτη –Μέλη της ΕΕ δεν έχουν κοινή προσέγγιση στα θέματα μετανάστευσης. Η μετανάστευση και ιδιαίτερα η λαθρο-μετανάστευση στην ΕΕ θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν συνολικό φαινόμενο μέσα στα πλαίσια της κοινότητας και όχι μεμονωμένα και κατά βούληση από την κάθε χώρα. Το δεδομένο είναι ότι οι άνθρωποι μετακινούνται από μια χώρα σε μια άλλη με βάση την αναζήτηση ευνοϊκότερων συνθηκών επιβίωσης – καταρχήν – και διαβίωσης μετέπειτα. Με άλλα λόγια οι ίδιοι οι μετανάστες και αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα φέτος, μπορεί να βρίσκονται στην Αγγλία του χρόνου. Παράλληλα, και είναι πολύ σημαντικό αυτό, θα πρέπει η μεταναστευτική πολιτική της κάθε χώρας να χαράσσεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον και να μην υπονομεύει την εθνική ασφάλεια, την κοινωνική συνοχή και τον πολιτισμικό της χαρακτήρα .

Η  μεταναστευτική πολιτική διαφέρει από χώρα σε χώρα, ανάλογα με τις  επί μέρους πολιτικο-οικονομικές συνθήκες και τις συμφωνίες που κατά καιρούς συνάπτονται μεταξύ των κρατών. Εδώ κρίνεται σκόπιμο  να αναφερθεί, ότι στις προηγμένες δυτικές χώρες, θεωρείται αυτονόητη υποχρέωση των υπευθύνων της χάραξης Εθνικής Μεταναστευτικής Πολιτικής, ο προσδιορισμός με σαφήνεια , ενός ορίου αντοχής του συστήματος και ασφαλείας του κράτους καθώς και η ενημέρωση των πολιτών τους.

Η ελληνική κοινωνία στο θέμα των μεταναστών (νόμιμων ή μη), λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα και λιγότερο με την λογική, ενώ κυρίαρχη είναι η άποψη/αντίληψη, η οποία μπορεί και να προωθείται τεχνηέντως, ότι υπάρχουν μόνο δικαιώματα και καμία ,μα καμία υποχρέωση. Έτσι φτάσαμε στο σημείο που φτάσαμε. Το Ελληνικό κρότος αντί να δει το θέμα σοβαρά , αντί να προβλέψει, να σχεδιάσει και να νομοθετήσει, παρακολουθούσε ως θεατής την αλλοίωση της κοινωνίας ( εκτίμηση ότι το 2050- καλά τώρα τι μας νοιάζει εμάς – ότι ο πληθυσμός μας θα είναι κατά το ήμισυ Έλληνες ) και μόλις η κατάσταση έφτανε στο απροχώρητο, προσπαθούσε να   μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Τα γάλατα σφίγγουν. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό το θέμα που απασχολεί την κοινωνία, αλλά σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα προβλήματα και χωρίς « φως στο τούνελ», δεν βλέπουμε το τρένο που έρχεται επάνω μας.

Γιώργος Μολύβης