Το Σάββατο στο Ιράκ πραγματοποιήθηκε η κηδεία των θυμάτων ακόμη μίας τρομοκρατικής επίθεσης, που συγκλόνισε την τοπική κοινωνία και τον χώρο του ποδοσφαίρου. Η επαρχία της Babil ανακοίνωσε τριήμερο πένθος μετά την επίθεση, η οποία προκάλεσε την οργή σε ολόκληρη την παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα.

Συγκεκριμένα, την Παρασκευή σε μία μικρή πόλη κοντά στην Βαγδάτη διεξαγόταν ένα τοπικό τουρνουά ποδοσφαίρου. Παρόλο που το ποδόσφαιρο ενώνει τους ανθρώπους και τους λαούς, το συγκεκριμένο συμβάν είχε τραγική κατάληξη.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο καμικάζι αυτοκτονίας διέσχισε το πλήθος και ανατίναξε τον εαυτό του στην μέση του γηπέδου, κατά τη διάρκεια της τελετής βράβευσης.

Το Ισλαμικό Κράτος που ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση έχει στην κατοχή του φωτογραφία του βομβιστή, που υποδεικνύει ότι ήταν σε εφηβική ηλικία.

Ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τους τριάντα, δεκαεφτά από τα οποία ήταν νεαρά αγόρια ηλικιών 10-16  και οι τραυματίες έχουν ξεπεράσει τους ογδόντα. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και ο δήμαρχος Ahmed Shaker, ο οποίος βρισκόταν στην μέση του γηπέδου και παρέδιδε τα βραβεία, αλλά και μέλη των δυνάμεων ασφαλείας.

Τα συλλυπητήρια του για το τραγικό συμβάν εξέφρασε ο Πάπας σε σχετική του δήλωση. Το Βατικανό έστειλε μήνυμα που απευθυνόταν στον Αρχιεπίσκοπο Alberto Ortega Martin στο Ιράκ, σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας ήταν πολύ θλιμμένος από «την είδηση της μεγάλης απώλειας της ζωής» και πρόσφερε «ένθερμες προσευχές για τα θύματα και τις οικογένειές τους», επικαλούμενος το έλεος του Θεού στους νεκρούς και την θεία παρηγοριά σε εκείνους που υποφέρουν.

Ωστόσο, η είδηση δεν έκανε τον γύρο του κόσμου στα social media και δεν προκάλεσε φρενίτιδα όπως προηγούμενες επιθέσεις στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες. Είναι φανερό, πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο σε ευρωπαϊκή πόλη, όλος ο κόσμος θα είχε δακρύσει και θα φανέρωνε δημόσια την θλίψη του. Αντίστοιχα, οι πολιτικοί θα συνεδρίαζαν για ώρες, συζητώντας για το γεγονός ότι το Ισλάμ «μισεί» τον Δυτικό κόσμο και ότι τα σύνορα πρέπει να παραμείνουν κλειστά για τους πρόσφυγες.

Αλλά, αυτά τα θύματα είχαν την ατυχία να σκοτωθούν στο Ιράκ, αποδεικνύοντας ότι κάποιες βόμβες δεν είναι τόσο ισχυρές όσο άλλες και ότι ακόμα και στο θάνατο υπάρχουν διακρίσεις.