Σοκ προκάλεσε στην τοπική κοινωνία της Πάτρας η καταγγελία μίας 15χρονης, ότι δύο 44χρονοι άντρες την παρέσυραν και την βίασαν.

Το περιστατικό συνέβη την Πέμπτη το μεσημέρι, όταν οι δύο άντρες – ελληνικής καταγωγής – εντόπισαν την 15χρονη και την οδήγησαν σε εγκαταλελειμμένο κτίριο, ασκώντας της βία. Στην συνέχεια ασέλγησαν πάνω της.

Η ανήλικη, μετά την πράξη του βιασμού, βρισκόταν σε άθλια κατάσταση, όμως ενημέρωσε άμεσα τις αρχές για το συμβάν. Έτσι, οι αστυνομικοί της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Πατρών αξιοποιώντας τα στοιχεία που τους έδωσε η κοπέλα, ταυτοποίησαν τα στοιχεία του ενός δράστη και μετά απο έρευνα που πραγματοποίησαν στο σπίτι του, τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν.

Σύμφωνα με πληροφορίες ο δράστης ομολόγησε την πράξη του. Επίσης, μαρτυρίες αναφέρουν ότι η 15χρονη αναγνώρισε τον δράστη γιατί την είχε προσεγγίσει στο παρελθόν και ήταν πιθανό να την παρακολουθούσε. Οι αρχές της Πάτρας έχουν κινητοποιηθεί για να συλλάβουν και τον δεύτερο άντρα.

Παρόλο που η κοινή γνώμη υποστήριζε ότι το ποσοστό των βιασμών θα αυξανόταν με την προσέλευση λαθρομεταναστών – κυρίως ασιατικής καταγωγής – στην χώρα, μεγάλο μέρος των βιαστών είναι ελληνικής καταγωγής, όπως στην προκειμένη περίπτωση.

Πολλά θύματα, σε αντίθεση με την ανήλικη κοπέλα, διστάζουν να ειδοποιήσουν την αστυνομία και να καταγγείλουν τον βιασμό που έχουν υποστεί, καθώς πιστεύουν ότι δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη και θα καταλήξουν δαχτυλοδειχτούμενες.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί μία χώρα, που μέχρι σήμερα αντιμετωπίζει τα θύματα σεξουαλικής βίας με πουριτανικό τρόπο. Πολλές φορές, μάλιστα, αποδίδεται μεγάλο μέρος ευθύνης στο τι πρέπει να κάνουν τα θύματα για να αποτρέψουν την πράξη του βιασμού, αντί να επιδιώκεται να αποτρέπονται οι δράστες αλλά και να ενοχοποιούνται μετά την πράξη .

Το συγκεκριμένο φαινόμενο είναι γνωστό ως «κουλτούρα του βιασμού» – γνωστή ως «rape culture» στις δυτικές κοινωνίες. Η έκφραση αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε μια κοινωνία, στην οποία η επικρατούσα άποψη αλλά και τα μέσα ενημέρωσης δικαιολογούν και απενοχοποιούν την πράξη του βιασμού. Έτσι, τα θύματα σεξουαλικής βίας μειώνονται, κατηγορούνται και αμφισβητούνται.

Ακόμη κι όταν οι υποθέσεις βιασμών καταλήγουν στα ελληνικά δικαστήρια οι ποινές είναι κυρίως χρηματικές ή ολιγόμηνες, κάτι που δεν εγγυάται ούτε τον σωφρονισμό των δραστών, ούτε την απονομή δικαιοσύνης.

Μπορεί το ποσοστό βιασμών στην Ελλάδα να μην αγγίζει τα νούμερα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως τη Γαλλία, στην οποία – σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία – καταγγέλλεται ένας βιασμός κάθε σαράντα λεπτά, όμως για τα ελληνικά δεδομένα τα στατιστικά στοιχεία θα έπρεπε να ανησυχούν την ελληνική κοινωνία, ώστε να ληφθούν σοβαρότερα μέτρα σύντομα.