Αγαπητέ καταναλωτή  και πολίτη αυτής της χώρας.

Γνωρίζουμε ότι ασφαλώς και στενοχωριέσαι με το κλείσιμο ακόμη μίας ελληνικής εταιρείας που αφήνει στο δρόμο 450 οικογένειες. Δε χωρεί αμφιβολία πως παρά την παρατεταμένη κρίση προτιμούσες πάντα τις ελληνικές εταιρείες και δεν έτρεχες στις πολυεθνικές για να βρεις ένα προϊόν δέκα ευρώ φθηνότερο, έστω κι αν η έκπτωση  που ελάμβανες ισοφαριζόταν από το καύσιμο και τον χρόνο που έχανες για να μεταβείς στις εγκαταστάσεις της Χ Πολυεθνικής εταιρείας με τα ομοειδή προϊόντα.

Μήπως το ίδιο έχει συμβεί πρωτύτερα στο χώρο του επίπλου;

Μήπως υπάρχει μια πολυεθνική που εκτόπισε τις ελληνικές εταιρείες με τις τιμές της, άσχετα με την ποιότητα των προϊόντων της;

Μήπως όλοι οι Έλληνες αγοράζουν «φοιτητικά έπιπλα», έστω κι αν στο σπίτι κατοικούν δύο συνταξιούχοι;

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως για να φτάσει μία επιχείρηση στην πτώχευση έχουν συντρέξει πολλοί αρνητικοί παράγοντες ταυτόχρονα. Πρωτίστως φταίνε οι στρατηγικές επιλογές της επιχείρησης, με κυριότερες τη μη προσαρμογή στην οικονομική συγκυρία.

Ακολούθως ο ανταγωνισμός. Όταν οι πολυεθνικές παρασύρουν τις ελληνικές επιχειρήσεις σε ένα δίχως αύριο αγώνα τιμών, ξέρουν πως στο τέλος θα νικήσουν. Τους έχουν φέρει στο δικό τους γήπεδο, να αγωνιστούν με τους δικούς τους όρους. Ουσιαστικά έχουν δημιουργήσει τις συνθήκες μαρασμού των αντιπάλων τους.

Ασφαλώς και οι περιορισμοί κεφαλαίων από το περασμένο καλοκαίρι, τα πασίγνωστα capital controls έπαιξαν το ρόλο τους. Μεμονωμένα όμως δεν θα μπορούσαν να κλείσουν μια υγιή επιχείρηση. Ήλθαν ως κερασάκι στην τούρτα σε μία ήδη προβληματική κατάσταση.

Ένας υγιής χρηματοπιστωτικός τομέας, επίσης θα μπορούσε να κρατήσει ζωντανή την «Ηλεκτρονική» και άλλες εταιρείες με παρόμοια προβλήματα, αναχρηματοδοτώντας τα δάνειά τους. Μέχρι πότε όμως;

Θα μπορούσε να τους δώσει μία παράταση ζωής, δεν θα μπορούσε να τους σώσει επ’ άπειρο.

Αυτό που ουσιαστικά βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι μία δραστική αναδιάρθρωση όλης της παραγωγικής διαδικασίας.

Ενώ ο πρωτογενής τομέας έχει τα δικά του θέματα και ουσιαστικά έχει αναπτυχθεί γύρω από το σύστημα επιδοτήσεων της ΕΕ, ο δευτερογενής βρίσκεται σε χρόνια ύφεση, με μικρές σποραδικές εξαιρέσεις σε συγκεκριμένους κλάδους, ήλθε και η ώρα του εμπορίου.

Η πρωτοκαθεδρία δίνεται εκ των πραγμάτων στις Πολυεθνικές αφού «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρότερο».

Αυτές ορίζουν τις τιμές, τα προϊόντα ανά περίοδο, έχουν απεριόριστες δυνατότητες προβολής και διαφήμισης.

Οι ελληνικές εταιρείες –σε ρόλο κομπάρσου και με μικρό μερίδιο αγοράς- αν μπορέσουν ας αντέξουν. Δεν δημιουργούν πρόβλημα άλλωστε, δεν ορίζουν και δεν καθοδηγούν τον όποιο κλάδο, δεν δημιουργούν καταναλωτικές συνειδήσεις. Αυτά τα αναλαμβάνουν οι πολυεθνικές.

Άλλωστε εσύ καταναλωτή μου, ως πελάτης έχεις πάντα δίκιο. Δε φταις ποτέ και σε τίποτα. Το δικαίωμα σου στο φθηνότερο προϊόν είναι αναφαίρετο.