Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε δύο πολύ βασικά πράγματα με τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου . Έδιωξε πρώτον –με την προκήρυξη των εκλογών και όχι με ψήφο εμπιστοσύνης- τους εσωκομματικούς αμφισβητίες του, τους έβαλε απέναντι και τους κέρδισε κατά κράτος. «Τους τελείωσε» κατά την προσφιλή του έκφραση.

Δεύτερον και ενδεχομένως σημαντικότερο, επένδυσε στην «ταξική ψήφο», η οποία και είχε εμφανιστεί με μεγάλη δυναμική στο πλαίσιο του διχαστικού δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, και δικαιώθηκε.

Οι λαϊκές γειτονιές -της Αττικής τουλάχιστον- έδωσαν ένα ενιαίο αποτέλεσμα εντυπωσιακής υπεροχής  στην Κουμουνδούρου (38%-42% ΣΥΡΙΖΑ, 18%-22 ΝΔ).

Με 20% διαφορά στις γειτονιές των μη εχόντων και κατεχόντων δικαιώνεται ο κ. Κυρίτσης στην ανάλυσή του. Δίνει την πειστικότερη ερμηνεία των περασμένων εκλογών και τα αποτελέσματα των δικαιώνουν. Υπήρχε ήδη ψηφισμένο Μνημόνιο, κανείς δεν δικαιολογείται να πει ότι ξεγελάστηκε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ θριαμβεύει εκ νέου. Διότι πλατιά στρώματα πιστεύουν ότι θα φορολογηθεί ο πλούτος και αυτοί θα περάσουν μέσα από την κρίση αλώβητοι ή με μικρές απώλειες.

Έχει δίκιο ο κ. Κυρίτσης. Απλά σύμφωνα με τη «μικροαστική ηθική» της πολιτικής, «αυτά δεν λέγονται». Κρύβονται κάτω από το χαλί. Κάποιοι επενδύουν σε προ κρίσεως συνταγές, πολιτικού κέντρου, μετριοπάθειας και απλής λογικής. Αλλά η κοινωνία είναι στα κάγκελα και οι οικονομικές ανισότητες διευρύνθηκαν στα χρόνια των Μνημονίων.

Να το πούμε αλλιώς. Ποια είναι η εναλλακτική ερμηνεία των εκλογών του Σεπτεμβρίου: ότι οι ψηφοφόροι βλέπουν στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα, έναν σύγχρονο «Πατερούλη», που έχει πάντα δίκιο: και όταν ψηφίζει Μνημόνια και όταν τα σκίζει. Κι όταν χορεύει τις αγορές. Κι όταν τον χορεύουν.

Η αποχή μετά την ταξική ψήφο υπήρξε ο δεύτερος στυλοβάτης της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Έχασε 325 χιλιάδες ψήφους, αλλά την ίδια στιγμή η ΝΔ έχανε 200 χιλιάδες και καταποντιζόταν. Ασφαλώς η ψήφιση και του Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν δυνατόν να βοηθήσει στην αύξηση της εκλογικής της επιρροής, αλλά περίπου μισό εκατομμύριο ψηφοφόρων απείχαν, μη βλέποντας ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στους δύο μονομάχους της εξουσίας. Είναι δύσκολο η αποχή να κατανεμηθεί ταξικά, αλλά είναι προφανές ότι η ΝΔ δεν έχει παρά ελάχιστα ερείσματα στη βάση της ταξικής πυραμίδας.

Όσοι αγνοούν τα «ρεύματα» στην κοινωνία, κάνουν λάθος ανάλυση και ακόμη περισσότερες λανθασμένες επιλογές στο μέλλον.

Αν στη ΝΔ ποντάρουν στο αξιακό αλλά θολό και εξαιρετικά απλοϊκό δίπολο «καλού-κακού» στον ΣΥΡΙΖΑ ποντάρουν στην ταξική διάσταση της πολιτικής έκφρασης.

Μαντέψτε ποιος βγαίνει κερδισμένος…