Είναι κοινός τόπος η ιδεολογική ηγεμονία της “Κεντροαριστεράς” στη Μεταπολίτευση. Όχι της Αριστεράς. Αν και χρησιμοποιήθηκαν πλείστα όσα επιχειρήματα και συνθήματά της,  η “ορθόδοξη μαρξιστική λενινιστική αριστερά” δεν κατέστη ποτέ κυρίαρχη. Ούτε κοινοβουλευτικά, ούτε ιδεολογικά.

Κυρίαρχο ήταν το ΠΑΣΟΚ, μετεξέλιξη του οποίου είναι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ. Η ιδεολογική ηγεμονία συνίσταται πρωτίστως στην ευελιξία. Από το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο”, η Ελλάδα επί ΠΑΣΟΚ ούτε που διανοήθηκε να βγει από τις δυτικές υπερεθνικές οντότητες, αντίθετα επωφελήθηκε πολιτικά από αυτές. Επί Σημίτη μπήκαμε -μετά κόπων και βασάνων- στην ΟΝΕ, ενώ παράλληλα ανακαλύφθηκε ο “λαϊκός καπιταλισμός” μέσω του Χρηματιστηρίου.

Για να έρθουμε στις σύγχρονες εξελίξεις, η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ από αντιμνημονιακές θέσεις σε καθαρά μνημονιακές ήταν μάλλον αναμενόμενη, από τη στιγμή που ήθελε να κρατηθεί στην εξουσία.

Μεγαλύτερη εντύπωση προκαλούν δύο πράγματα: πρώτον η στροφή του ως προς τον γεωστρατηγικό “εταίρο”, η οποία και επισφραγίστηκε με τον TAP, ακολουθώντας πιστά το έργο της προηγούμενης Κυβέρνησης, το οποίο τότε κατακεραύνωνε. Τα “ανοίγματα” προς Ρώσους, Κινέζους και λοιπές περιφερειακές δυνάμεις, εντάσσονται και αυτά ίσως στη σφαίρα της “αυταπάτης”.

Δεύτερον και πολύ σημαντικό, είναι η αρμονική συνύπαρξη του με ένα κόμμα που θεωρητικά βρίσκεται στον αντίποδα των θέσεών του.  Η συμμετοχή της ΔημΑρ στην τριμερή διακυβέρνηση του 2012 μοιάζει και ήταν τουλάχιστον συμβατή  συγκριτικά με την “αδόκιμη” συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλ.

Κάνουμε όλον αυτόν τον πρόλογο για να καταδείξουμε ότι η ιδεολογική ηγεμονία της Κεντροαριστεράς συνίσταται στη διαρκή εναλλαγή θέσεων βάσει της συγκυρίας, στην προσαρμογή στα δεδομένα. Εθνικά, κοινοβουλευτικά, ευρωπαϊκά και διεθνή.

Αν εξαιρέσει κανείς τις αξίες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν. Αλλά και αυτές είναι τόσο πολυσήμαντες έννοιες, που χωρούν δεκάδες ερμηνείες και ακόμη περισσότερες προσωπικές προσεγγίσεις.

Η “Κυβερνώσα Αριστερά”, που απολαμβάνει την περίφημη ιδεολογική ηγεμονία, έχει στην πράξη κάνει άπειρους συμβιβασμούς. Ποτέ δεν πήγε ενάντια στη φόρα των πραγμάτων, ποτέ δεν δυσαρέστησε το “λαϊκό αίσθημα”. Ποτέ δεν είπε ψέματα. Απλά δεν είπε ποτέ και ολόκληρη την αλήθεια. Στην αντιπολίτευση θα πει και μια κουβέντα παραπάνω. Θα ρίξει και ένα σύνθημα. Θα τα βάλει με τους κακούς δυτικούς. Θα επιτεθεί μετωπικά “στη δεξιά των εχόντων και κατεχόντων”.

Ως Κυβέρνηση θα δείξει ρεαλισμό, πολλές φορές ωμό όσο το σούσι, θα καθοδηγήσει την κοινή γνώμη και θα οδηγηθεί από αυτήν.  Θα δώσει την αίσθηση διαλόγου με την κοινωνία. Θα απαντήσει στις συλλογικές αυταπάτες, που και η ίδια υπέθαλψε!

Θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με τα θέματα των δικαιωμάτων. Προεξαρχόντων των πάσης φύσεως μειοψηφιών. Είναι η αίσθηση “δημοκρατικότητας” που πρέπει να παγιωθεί και να εμπεδωθεί.

Άρα “ιδεολογική ηγεμονία” χωρίς την πλειοψηφία, δίχως το λαό συνοδοιπόρο δεν γίνεται. Στη χειρότερη πρέπει να απολαμβάνει ανοχή από την κοινωνία.

Η μάχη στο χώρο των πολιτικών  ιδεών δεν είναι θεωρητική, αφορά τις απόψεις της πλειοψηφίας. Έστω της σχετικής. Χωρίς τη συγκατάθεση του λαού, μπορεί κανείς να έχει όποιες απόψεις θέλει, απλά ποτέ δεν θα  ηγηθεί.

Η Κεντροαριστερά αφήνει θεωρητικά “όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”.  Κάποια μάλιστα φροντίζει να τα αναγεννά μετά το μαρασμό τους, για να τα χρησιμοποιήσει σε επόμενους ανασχηματισμούς και όχι μόνο.