Τελειώνουμε με την αξιολόγηση. Μονόδρομος θα πείτε. Μια αξιολόγηση που εκκρεμεί περί τα δύο έτη, από το καλοκαίρι του 2014.

Και την κλείνουμε ψηφίζοντας νέο φορολογικό και ασφαλιστικό, νέους έμμεσους φόρους, ενώ παράλληλα υιοθετούμε και ένα μόνιμο μηχανισμό, «αυτόματο», που κάνει καριέρα ως «κόφτης».

Όσο κι αν προσπαθούμε να εξωραΐσουμε τα πράγματα, έχουμε έλθει για ακόμη μία φορά πολύ κοντά στις προθέσεις και επιδιώξεις των δανειστών.

Δεν πάσχουμε από το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» αλλά έχουμε μία άνιση διαπραγμάτευση. Τα Μνημόνια άλλωστε, πάντα είχαν το χαρακτήρα της «εκχώρησης μέρους της εθνικής κυριαρχίας», όπως έχουν εύστοχα πει οι πρωτεργάτες. Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια άνευ σημασίας, ή αν θέλετε αυταπάτες, που είναι και της μόδας. Χίμαιρες στο πιο λόγιο, «μούφες» στην αργκό.

Το τρένο της ελληνικής οικονομίας ξαναμπαίνει στις ράγες. Μόνο που είναι «καρβουνιάρης» και η διαδρομή πολύ ανηφορική.

Οι «αγορές όμως αντέδρασαν πολύ θετικά»! Σωστό κι αυτό!

Μία από τις πολλές επιδιώξεις των ελληνικών Κυβερνήσεων, ήταν να απαλλαγούν από το ΔΝΤ. Να «είχαμε να κάνουμε» μόνο με τους Ευρωπαίους εταίρους. Παρά τις ειλικρινείς προσπάθειες, αυτό δεν κατέστη δυνατό.

Θα μείνουμε με τη λογική του Ταμείου –η οποία και έχει σμιλευτεί μέσα στα νταραβέρια του με τις αναπτυσσόμενες χώρες- τις δυσοίωνες προβλέψεις, τους λάθος πολλαπλασιαστές, τις εξοργιστικές προτάσεις.

Γιατί ας μην κάνουμε λάθος: το ΔΝΤ το θέλει η Γερμανία στο κουαρτέτο, δεύτερο βιολί, να κρατάει τα μπόσικα. Η θέση του IMF για «κούρεμα του χρέους» δεν πρόκειται ποτέ να γίνει αποδεκτή από τους ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Άρα το να τη διατυπώνει διαρκώς δεν βλάπτει κανέναν, παρά μόνο ίσως το ίδιο το χρέος.

Οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί, βλέπουν με χαρά την Ελλάδα να υιοθετεί ως δικές της, τις προτάσεις τους. Βαρέθηκαν να διαπραγματεύονται με διαφορετικούς πολιτικούς, διαφορετικά κόμματα, διαφορετικές ιδεοληψίες και προσεγγίσεις: βάζουν το ελληνικό Πρόγραμμα στον αυτόματο πιλότο και κόφτη και μας εύχονται καλό ταξίδι. Να βάλουμε «ζώνη ασφαλείας»  γιατί προβλέπονται ισχυρές αναταράξεις.

Το ερώτημα που πλανάται πάνω από τη χώρα είναι τώρα τι κάνουμε. Τώρα λοιπόν που έχουμε «το ΔΝΤ ολόκληρο και τον Σόιμπλε χορτάτο», πρέπει καταρχήν να δείξουμε ψυχραιμία. Να βγάλουμε τη χώρα από τα διεθνή ταμπλόιντ ως “failed state”και να επιδιώξουμε το πιάσιμο των στόχων για να αποφύγουμε τουλάχιστον νέα μέτρα. Αν επαληθευτεί για παράδειγμα το 0,2 % έλλειμμα για το 2016, έναντι στόχου 0,5% πλεόνασμα, του χρόνου τέτοιες μέρες θα συζητάμε για επιπλέον μέτρα 600 εκατομμυρίων.

Μπορούμε να το αποφύγουμε. Με προσήλωση στους στόχους, με αποφυγή καταστάσεων που εκτρέπουν το Πρόγραμμα, με δουλειά πάνω στη μείωση των δαπανών. Είναι συγκεκριμένες οι πηγές των ελλειμμάτων, έχουν χρόνια επισημανθεί. Οι μισθοί και οι συντάξεις, εκτός από «εύκολη λύση» ήταν και πλήρως αποδοτικοί Όσα έκοβαν, τόσα γλίτωνε ο Προϋπολογισμός. Υπάρχουν όμως κι άλλες πηγές.

Μπαίνουμε λοιπόν σε μια νέα εποχή, αφήνοντας πίσω την εποχή της αθωότητας, τις αυταπάτες, τις μαξιμαλιστικές επιδιώξεις αλλαγής της Ευρώπης. Τώρα η επιτυχία ή η αποτυχία είναι μετρήσιμη. Η αποτυχία θα έχει κόστος. Δημοσιονομικό, όχι μόνο πολιτικό. Και όλοι θα κρίνονται για τη διαχείριση των δημόσιων πόρων και την εκτέλεση του προϋπολογισμού.

Από το σωστό “βηματισμό”.

Όχι για τις ανέξοδες ατάκες, τα δήθεν “οράματα” τη δημιουργία εντυπώσεων και αποπροσανατολισμού.