Στα 321,7 δισ. ευρώ ανήλθε το δημόσιο χρέος στις 31 Μαρτίου 2016, σύμφωνα με γραπτή απάντηση του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Γιώργου Χουλιαράκη προς τον βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων Δημήτρη Καμμένο.

Συγκεκριμένα η Ελλάδα φέρεται να χρωστάει τα εξής ποσά (σε ευρώ):

Σε ομόλογα: 39,3 δισ.
Σε ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ: 14,7 δισ.
Σε ομόλογα που κατέχουν οι ευρωπαϊκές Κεντρικές Τράπεζες: 5,8 δισ.
έντοκα γραμμάτια: 14,9 δισ.
Σε repos: 11,01 δισ.
Στο EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας): 130,9 δισ.
Στο ESM: 21,4 δισ.
Στο ΔΝΤ: 14,4 δισ.
Στα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης: 52,9 δισ.
Σε δάνεια από την Τράπεζα της Ελλάδος: 3,8 δισ.
Σε λοιπά δάνεια εσωτερικού: 0,3365 δισ.
Σε λοιπά δάνεια εξωτερικού: 4,8 δισ.
Σε ειδικά και διακρατικά δάνεια εξωτερικού (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων): 7,4 δισ.

Το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων για το 2015 ήταν:

ομόλογα: 3,75%
έντοκα γραμμάτια: 2,84%
repos: 4,45%
EFSF (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας) – ESM: 0,39%
ΔΝΤ: 3,83%
κράτη – μέλη ευρωζώνης: 0,52%
δάνεια από την Τράπεζα της Ελλάδος: 1,02%
λοιπά δάνεια εσωτερικού – εξωτερικού: 3,20%
ειδικά και διακρατικά δάνεια εξωτερικού (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων): 4,24%

Η διάρθρωση του χρέους προσφέρεται για ορισμένες επισημάνσεις

Άνω του μισού δηλαδή χρέους, εξυπηρετείται με χαμηλά επιτόκια: Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας & κράτη – μέλη της Ευρωζώνης, αποτέλεσμα των έξι ετών Μνημονίων που το ελληνικό χρέος από τα χέρια ιδιωτών πέρασε στα χέρια κρατών και Θεσμών.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι το ΔΝΤ παρά τη μικρή του συμμετοχή (λιγότερο από 5% του συνολικού χρέους) έχει τόσο σημαίνοντα ρόλο στα δημοσιονομικά προγράμματα της χώρας.

Το δε επιτόκιο δανεισμού από το ΔΝΤ είναι εξαιρετικά υψηλό, μία μονάδα περισσότερο από τα έντοκα γραμμάτια και μισή μονάδα λιγότερο από τα repos και περίπου το ίδιο επιτόκιο με τα ομόλογα.

Το αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι με τεχνικούς όρους δεν μπορεί να αιτιολογηθεί η παρουσία του ΔΝΤ στα προγράμματα «διάσωσης» της Ελλάδας.  Είναι σαφές ότι η παρουσία του IMF δικαιολογείται μόνο ως πολιτική επιλογή των ισχυρών κρατών της Ευρωζώνης, δηλαδή της Γερμανίας.