Όταν το 2015 στη Μεγάλη Βρετανία σκέπτονταν ότι του χρόνου έχουν δημοψήφισμα για το Brexit, εμείς είχαμε ήδη κλειστές τράπεζες και διοργανώναμε …ρεφερέντουμ για το καίριο ερώτημα αν συμφωνούμε με την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που κατετέθη στο Eurogroup της 25.6.2015, το οποίο αποτελείται από δύο μέρη κτλ.

Το ασαφές απεδείχθη σοφό! Κανείς δεν ασχολήθηκε με το ερώτημα. Ο Α. Τσίπρας παρέσυρε τους πολιτικούς του αντιπάλους σε μια εκλογική αναμέτρηση, χωρίς να είναι εκλογές, σε μια μάχη που είχε ισχυρές πιθανότητες να νικήσει!

Όταν όλα τα συστημικά μέσα και όλες οι δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα πριν από τον ΣΥΡΙΖΑ πήγαν με το «Ναι», όλοι κατάλαβαν ότι η ηγετική ομάδα της Κουμουνδούρου είχε χτυπήσει χρυσωρυχείο!

Το «Μένουμε Ευρώπη» ήταν μια πρωτοβουλία που ακυρωνόταν από το ερώτημα του δημοψηφίσματος: «δώστε μου δύναμη να διαπραγματευθώ» δήλωνε σε όλους τους τόνους ο Πρωθυπουργός. Και έφερε μια άλλη συμφωνία, που ακόμη κι αν ήταν χειρότερη από την απορριφθείσα, λίγοι θα μπορούσαν να το αντιληφθούν, ακόμη λιγότεροι να το αποδείξουν.

Και ας μην κάνουμε λάθος: αν το ερώτημα πέρυσι ήταν Grexit ή Gremain, θα είχαμε φύγει …σφαιράτοι και τώρα θα ήμασταν στα μισά της διαπραγμάτευσης αποχώρησης.

Αλλά ο σκοπός δεν ήταν αυτός. Η πρόθεση ήταν να ξεκαθαρίσει το εσωκομματικό πεδίο στον ΣΥΡΙΖΑ και να «τελειώσει» πολιτικά τους αντιπάλους του. Τα κατάφερε και τα δύο!

Στο τωρινό «παράλληλο μέτωπο» οι Βρετανοί πολιτικοί δεν ξέρουν στην πραγματικότητα πώς να χειριστούν το «εκκωφαντικό» Brexit. Ο Κάμερον δηλώνει πως η Βρετανία θα ενεργοποιήσει όποτε εκείνη θέλει το άρθρο 50 και σίγουρα αυτό δεν θα γίνει επί Πρωθυπουργίας του. Θα παραδώσει τη σκυτάλη στον επόμενο για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά».

Θα περιέλθουν σε κατάσταση περίσκεψης και θα αρχίσουν να μετρούν απώλειες από την έξοδο. Η «βαριά βιομηχανία» της εκπαίδευσης αναμένεται να περάσει μεγάλη κρίση, ενώ οι αποσχιστικές τάσεις είναι παρούσες. Εκτός από τους Σκώτους που θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ πάση θυσία, οι Βορειοϊρλανδοί  κάνουν μαζικά αιτήσεις για να λάβουν ιρλανδικά διαβατήρια!

Όλα αυτά προοιωνίζουν διάλυση του Ηνωμένου Βασιλείου μεσοπρόθεσμα. Κανείς Άγγλος πολιτικός δεν θα πάρει την ευθύνη της εξόδου. Όταν οι οικονομικές συνέπειες θα γίνουν αντιληπτές θα ολοκληρωθεί αυτόματα και η καριέρα όποιου το αποτολμήσει.

Η αλήθεια είναι ότι η Βρετανία είχε ανέκαθεν κριτική στάση απέναντι στην ΕΕ, αλλά όταν αποφάσιζε να υιοθετήσει ενωσιακές οδηγίες το έκανε με συνέπεια.

Εμείς από την άλλη, βαυκαλιζόμασταν ότι ανήκαμε στον «σκληρό πυρήνα» της ΕΕ και της ζώνης του ευρώ, αλλά επί δεκαετίες μέναμε μακριά από την ουσιαστική τήρηση των κοινών κανόνων, με καλύτερο παράδειγμα τις πολιτικές για το περιβάλλον.

Μετά ήλθε η κρίση, η οποία από τραπεζική, έγινε δημοσιονομική και κατέληξε κρίση προσανατολισμού της χώρας.

Στο τέλος ακολουθήσαμε την πεπατημένη της ΕΕ, ίσως γιατί κανείς δεν θα μπορούσε να αντέξει το βάρος της αποχώρησης.

Ενδεχομένως το ίδιο θα συμβεί και στη Βρετανία, σίγουρα όμως με περισσότερο φλέγμα και χιούμορ.

Και οι δύο χώρες, εκ διαμέτρου αντίθετες στον χάρτη της ΕΕ, έχουν τουλάχιστον ένα κοινό χαρακτηριστικό. Τη μεγάλη και λαμπρή ιστορία!

Η αρχαία Ελλάδα και η χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία για μας, η αυτοκρατορία στην οποία “ο ήλιος δεν δύει ποτέ” για τους Βρετανούς. Αυτά και μόνο αρκούν για να αντιτίθενται και οι δύο λαοί ενστικτωδώς στην «ευρωπαϊκή ενοποίηση», να αρνούνται να γίνουν επαρχίες μιας γερμανικής Ευρώπης, να μεταβληθούν σε ακριτικές περιοχές μιας ΕΕ με «κεντρικό προγραμματισμό».

Και οι δύο επιδιώκουν τη συμμετοχή στα οφέλη μιας οικονομικής Ένωσης εθνών-κρατών. Έως εκεί.

Όσοι ημεδαποί αναλυτές εξανίστανται με το Brexit, ας εύχονται να μην τεθεί το ερώτημα και στη χώρα μας, διότι κανείς δεν θα βρεθεί να στοιχηματίσει στην παραμονή μας.  Για όσο τουλάχιστον διαρκεί η πολυεπίπεδη κρίση.

Αν η Ε.Ε. επιμείνει στην παρούσα στρατηγική  της, τότε ο χάρτης του 1990 που παραθέτουμε ίσως γίνει προφητικός, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό.