Ο πολιτικός χρόνος περνά ταχύτατα στις εποχές της άμεσης οικονομικής εξάρτησης από τους δανειστές.

«Κομβικό» σημείο στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑνΕλ υπήρξε το περυσινό δημοψήφισμα. Και ενδεικτικό των προθέσεων αλλά και της ποιότητας του συνόλου του πολιτικού κόσμου.

Ουδείς από την Κυβέρνηση δεν αντελήφθη πλήρως την κατάσταση της χώρας, ουδείς από την Αντιπολίτευση δεν κατάλαβε τον κυβερνητικό ελιγμό.

Μια ασαφής, οικονομικής φύσεως ερώτηση, που έβαζε στο παιχνίδι το λαό. Να αποδεχτεί ή να απορρίψει ένα σχέδιο Μνημονίου. Και όπως ήταν δεδομένο είπε «ΟΧΙ».

Σύμφωνα με όσα δήλωσε χθες ο υπουργός Επικρατείας, ο Γιάνης Βαρουφάκης, είχε εισηγηθεί τον Φεβρουάριο του 2015, τη συνέχιση του προγράμματος της Κυβέρνησης Σαμαρά. Δεν έγινε δεκτή και βρέθηκε τελικώς η χώρα να υπογράφει την επέκτασή του.

Σύμφωνα πάντως με τις περιγραφές του Τζειμς Γκάλμπρειθ στο βιβλίο του “Καλώς όρισες στη μαρτυρική αρένα” (εκδ. Πατάκη), τις οποίες δημοσιεύει σήμερα η “Κ”, ο πρώην ΥΠΟΙΚ, όχι απλώς δεν έβλεπε ως μονόδρομο την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη αλλά σχεδίαζε από τον Μάρτιο του 2015, το περίφημο “Σχέδιο Χ”.

Την ύπαρξη του σχεδίου αυτού «σήκωσε» η αντιπολίτευση, ανεβάζοντας δραματικά τους τόνους τονίζοντας ότι το διακύβευμα είναι η παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη και μεσοπρόθεσμα η παραμονή ή όχι στην ΕΕ.

Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι όμως πολύ πιο πεζή από τις περίπλοκες πολιτικές αναλύσεις.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να περάσει την όποια συμφωνία με την περυσινή Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Αντί για άμεση προσφυγή στις κάλπες, αποφάσισε δημοψήφισμα για να κερδίσει χρόνο, να πολώσει το πολιτικό κλίμα, να φέρει τη χώρα προ τετελεσμένης συμφωνίας.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν εκκωφαντικό και εν πολλοίς ταξικό. Καρφάκι δεν καίγεται στην πλειοψηφία του κόσμου για τις κλειστές τράπεζες, αλλά και για την ίδια την ΕΕ. Ελάχιστοι ρομαντικοί πίστευαν ότι ο κ. Τσίπρας θα έσκιζε τα Μνημόνια. Τον ψήφισαν για να μεταθέσει τα βάρη στους έχοντες και κατέχοντες. Τόσο απλά.

Ο κόσμος έδωσε στον κ. Τσίπρα «τη δύναμη να διαπραγματευθεί» και τη δύναμη να ερμηνεύσει όπως θέλει την ψήφο του.

Το «ΝΑΙ» υπό αυτό το πρίσμα, ήταν ψήφος στο «κάνε επιτέλους μια συμφωνία, αφού δεν υπάρχει εναλλακτική». Αλλά τα φαντάσματα της Μεταπολίτευσης που βγήκαν να το υπερασπιστούν, έδωσαν πνοή στα πανιά του «ΟΧΙ», που η Κυβέρνηση το πήρε και το ερμήνευσε στη λογική του «κάνε επιτέλους μια συμφωνία, αφού δεν υπάρχει εναλλακτική»!!!

Εκ των υστέρων βέβαια, όλοι αντιλαμβάνονται ότι η αποχή από το δημοψήφισμα-παρωδία θα έδινε τεράστιο προβάδισμα στον πολιτικό και στο κόμμα που θα το έπραττε.

Οι απόψεις όμως που πάνε κόντρα στο ρεύμα και στη λογική της φωνασκίας και των καφενειακών τσακωμών στα τηλεοπτικά πάνελ, πάντα με κάποιο “μαγικό” τρόπο απομονώνονται. Τουλάχιστον στα κόμματα εξουσίας.

Άλλα αυτό είναι μια άλλη, πικρή ιστορία…