Στη δεκαετία του ’50, μας έχουν φάει ότι είμαστε. Από το “φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο” φθάσαμε στο φτώχεια, Ρέμος και Ντι Κάπριο. Στον “πλανήτη Μύκονο” διασκεδάζουν υπό τους ήχους των ασμάτων του δημοφιλούς τραγουδιστή, προβληματισμένοι πάντως για τη συνταγματική αναθεώρηση, τα ισοδύναμα του ΕΚΑΣ, τα ειδικά μισθολόγια, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις, την απλή αναλογική και την ψήφο στα 17.

Ήταν και πολλοί ξένοι στη συναυλία, σαν συνεδρίαση της Διεθνούς δηλαδή, αλλά στο πιο ελαφρολαϊκό.

Η καθιερωμένη συναυλία του Αντώνη Ρέμου στη Μύκονο, είχε ως σταρ τον Ντι Κάπριο, που με τραγιάσκα και ολίγη από αγοραφοβία απόλαυσε τη φετινή συναυλία, σε μια καβάτζα πίσω.

Του χρόνου μπορεί το μέρος που έκατσε και διασκέδασε ο Ντι Κάπριο να βγει σε δημοπρασία. Διαφορετικά, δεν είναι απίθανο να φιλοτεχνηθεί και μαρμάρινη στήλη, με την οποία θα γίνεται γνωστή η παρουσία του το καλοκαίρι του 2016 στις επερχόμενες στην Ψαρού γενεές.

Οι Τζίπσυ Κινγκς, αγέραστοι και αθάνατοι, τραγούδησαν τα νέα -εδώ και εκατόν πενήντα χρόνια- τραγούδια τους, δίνοντας την ιντερνάσιοναλ διάσταση του θέματος. Πρόκειται για επιτυχίες γνωστές σε όλους τους θαμώνες από 5-105 ετών, καθώς και στα παρακείμενα ψάρια.

Ο Ρέμος ανήκει στο λαό του, όπως το Αιγαίο στα ψάρια του. Όσοι “φυσάνε τον παρά’ πάνε και τον ακούν στη Μύκονο. Οι υπόλοιποι “φάτε μάτια ψάρια” και αναμείνατε πότε ο0 Δήμαρχος της περιοχής σας θα φέρει κάποιον έντεχνο να κάνει ακόμη πιο ανιαρή την καλοκαιρινή σας βραδιά.

Οι τιμές ήταν διαμορφωμένες έτσι ώστε να υπάρχει σαφής διαχωρισμός των αμνών από τα ερίφια, είχαν μια προφανή ταξική διάσταση, με τρόπο ώστε η συμμετοχή στη συναυλία να αποτελεί “λάβαρο”, απτή απόδειξη βαθέως πλούτου.

Κατά τα λοιπά διάγουμε τον έβδομο χρόνο Μνημονίου, συνοδεία ανυποχώρητης ύφεσης. Αλλά αυτά είναι για το λαό που κάνει θυσίες.

Με το λαό που πάει Ρέμο, από το λαό που δεν καταλαβαίνει από κρίση να παίρνουμε μαθήματα. Διότι προφανώς όποιος ήθελε αλλά δεν μπόρεσε να πάει, ήταν εξαιρετικά σπάταλος το χειμώνα.