Και έσπευσαν όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί μας παντός ιδεολογίας και απόχρωσης να συγχαρούν τους Ολυμπιονίκες. Να στείλουν τηλεγραφήματα, να αναρτήσουν ύμνους στα κοινωνικά δίκτυα. Να “καπελώσουν” έστω λίγο και στον όποιο βαθμό την επιτυχία, να υπενθυμίσουν εμμέσως πλην σαφώς, ότι όλα αυτά έγιναν επί των ημερών τους.

Η αλήθεια όπως πάντα είναι πολύ διαφορετική. Ο αρχηγός της ελληνικής αποστολής Ισίδωρος Κούβελος προέβη στην αποκάλυψη ότι η Ολυμπιακή προετοιμασία των Ελλήνων αθλητών στηρίχθηκε οικονομικά σε πρόγραμμα αλληλεγγύης και στήριξης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που δίνεται σε υπανάπτυκτες αφρικανικές χώρες, μιλώντας στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 90,1.

“Το επίτευγμα των αθλητών μας έγινε χωρίς την παραμικρή βοήθεια από το κράτος. Δεν δόθηκε ούτε ένα ευρώ για την ολυμπιακή προετοιμασία. Δεν καλύφθηκαν ούτε τα λειτουργικά έξοδα της Ολυμπιακής Επιτροπής” είπε χαρακτηριστικά ο Ισίδωρος Κούβελος.

Βεβαίως, η χώρα μαστίζεται από οικονομική κρίση και οι όποιοι πόροι πρέπει να διοχετεύονται λελογισμένα. Από τα φιλόδοξα και πανάκριβα προγράμματα της ΓΓΑ, φθάσαμε στη μηδενική επιχορήγηση της ΕΟΕ. Υπερβολές και στη μία και στην άλλη περίπτωση.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι το οποιοδήποτε μίτινγκ, Ευρωπαϊκό  ή Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Όταν η οργανωμένη πολιτεία δεν στηρίζει τη συμμετοχή των αθλητών της στους Αγώνες, των οποίων αποτελεί την κοιτίδα, υπάρχει ζήτημα. Το οποίο είναι ότι οι άρχοντες πολιτικοί μας, επέδειξαν κουτοπονηριά, αν μας επιτρέπεται η έκφραση. Δίχως να έχουν βοηθήσει καθόλου τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, εμφανίζονται ως δια μαγείας στις επιτυχίες του. Όπως και απουσιάζουν στις αποτυχίες του.

Ακόμη περισσότερο, φρόντισαν να κρύψουν τις συνθήκες προετοιμασίας των αθλητών, όπως έγινε καταφανές στην περίπτωση του νταμαριού που χρησιμοποιούσε για προπονήσεις η Κορακάκη. Το οποίο εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Διότι εξέθετε ανεπανόρθωτα τους ιθύνοντες.

Τουλάχιστον οι πολιτικοί μας  είχαν τη σωφροσύνη να μην παραβρεθούν στις αφίξεις των Ολυμπιονικών. Έχουν καταληφθεί από μία αγοραφοβία θα λέγαμε.

Εν μέσω του τρίτου προγράμματος, που κάποτε θα το λέγαμε Μνημόνιο, θεωρούν καλό και σκόπιμο  να αποφεύγουν τις συναθροίσεις, τις περιττές κοινωνικές εκδηλώσεις.

Δεν κοίταξαν κατάματα τους Ολυμπιονίκες, αυτούς που διαφημίζουν τη χώρα, αυτούς που σηκώνουν ψηλά τη σημαία της Πατρίδας για την οποία αγωνίζονται, χωρίς αυτή να τους προσφέρει τίποτα.

Είναι κι αυτή μια μορφή μεγαλείου, για όποιον έχει τα μάτια να τη δει.