Αν υπάρχει πολιτικό «ζουμί» στη ΔΕΘ αυτό βρίσκεται στη συνέντευξη Τύπου του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Κι αυτό γιατί δεν πρόκειται για τον κλασικό μονόλογο, αλλά αφορά ερωτήσεις και απαντήσεις, την εναγώνια προσπάθεια των δημοσιογράφων να κάνουν την καλύτερη τοποθέτηση-ερώτηση, να στριμώξουν τον Πρωθυπουργό και να προβληθούν.

Από την άλλη ο κάθε Πρωθυπουργός, όσο καλά προετοιμασμένος κι αν είναι, πάντα θα βρεθεί μπροστά σε μία απρόβλεπτη κατάσταση.

Αυτή χθες ήταν η στιγμή που η δημοσιογράφος του Alpha διακόπτει τον Αλέξη Τσίπρα, την ώρα που προσπαθεί να πει ότι δεν φταίνε οι πολιτικές του για τη δυνητική απόλυσή της. Τα «πήρε στο κρανίο» και φάνηκε. Το μάζεψε γρήγορα, αλλά οι εντυπώσεις έμειναν. Το «μη με διακόπτετε» σε έντονο ύφος, απλά δεν ήταν cool.

Ήταν όμως και το μόνο επικοινωνιακό του λάθος. Πήγε με δύο όπλα: το ανέλπιστα υψηλό τίμημα για τις άδειες και την ασφαλιστική μεταρρύθμιση, που θα επιτρέπει σε όσους ανταποκρίνονται στις τωρινές υποχρεώσεις τους, να είναι «ενήμεροι», έστω κι αν χρωστούν. Αμφότερα τα εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο.

Κοντεύοντας στα δύο χρόνια στην εξουσία, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μπει στο πετσί του ρόλου: γεμάτος αυτοπεποίθηση (για όσους τον συμπαθούν) ή γεμάτος αλαζονεία (για τους επικριτές του) όλοι δέχονται ότι «τα λέει», κοινώς «το έχει».

Η δε γλώσσα του, ευκολοχώνευτη, κάργα ποδοσφαιρική, σαν να φτιάχνει επιχειρήματα για τους οπαδούς του στα καφενεία: «ο Μαρινάκης έδωσε τρία  Champions League για την άδεια», «το πρώτο εξάμηνο είχαμε ομάδα φαντεζί, αλλά ήταν στημένη η διαιτησία» αλλά «τώρα έχουμε Τσακαλώτο στην άμυνα».

 

Ως Πρόεδρος επαρχιακής ΠΑΕ, που κανείς δεν πρέπει να του τρώει τη δόξα της ανόδου της ομάδας στα μεγάλα σαλόνια, έριξε τη σπόντα του και προς τον Νίκο Παππά, προτρέποντας τον δημοσιογράφο αν τον δει να του πει πως δεν αποφασίζει αυτός για τον ανασχηματισμό!

Το απίστευτο επιχείρημα ήταν αυτό «για την τηλεοπτική αγορά που αυτορρυθμίζεται». Ο Πρωθυπουργός δεν έπαθε ούτε «Μάνο», ούτε «Ανδριανόπουλο». Στην Ελλάδα άμα δηλώσεις αριστερός, ερχόμενος σε θέση εξουσίας αλλάζεις, “όλοι το ξέρουν αυτό”! Άλλωστε και οι φανατικότεροι οπαδοί του Α. Τσίπρα δεν θα ήθελαν την Ελλάδα Κούβα ή Βόρεια Κορέα. Ο δρόμος που χάραξε ο Α. Παπανδρέου αρκεί. Αριστερά στη θεωρία, ρεαλισμός στην πράξη.

Αριστερά αλά γκρέκα. Το βασικό χαρακτηριστικό και  προϋπόθεση για την ύπαρξη της είναι ένας «πατερούλης». Λαϊκότερος, ομορφότερος και νεότερος από τον Ανδρέα στα ’80ς, μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου με μεγαλύτερη επιτυχία.

«Great performer» που λένε και οι εθισμένοι στον αμερικάνικο κινηματοιγράφο.

Ένα ακόμη στοιχείο που πέρασε απαρατήρητο ήταν οι αναφορές του στον «πλουραλισμό στα ΜΜΕ» και στο ότι «δε θέλουμε να μας λιβανίζουν».

Τα λεγόμενα «συστημικά ΜΜΕ» αντί να εμποδίσουν –όπως πίστευαν- την πορεία του προς την εξουσία, τη διευκόλυναν.

Έχει αντιληφθεί πλήρως ότι το «λιβάνισμα» θρέφει μόνο τους οπαδούς και ξενερώνει όλους τους υπόλοιπους. Κάνει κακό!

Ποιος θα πάρει σοβαρά τα κανάλια, που επειδή δεν πήραν άδεια τον πετροβολούν, ενώ πριν τη διαδικασία δημοπράτησης του πετούσαν γαρύφαλλα;

Υπήρχε όμως κι ένα άλλο στοιχείο που οι προσεκτικοί τηλεθεατές διέγνωσαν: ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει στην καλή του τύχη. Σε μεγάλο βαθμό οι συγκυρίες τον έκαναν νεότατο αρχηγό σε ένα μικρό αλλά ιστορικό κόμμα, έπειτα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετά Πρωθυπουργό.

Στη συγκυρία ποντάρει όταν λέει ότι «μετά από επτά χρόνια ύφεσης θα έχουμε rebound». Περιμένει δηλαδή μέσα στα επόμενα δύο χρόνια  ανάκαμψη της οικονομίας, η οποία θα πυροδοτηθεί από εξωγενείς παράγοντες και σε κάθε περίπτωση δεν θα οφείλεται στις πολιτικές της Κυβέρνησής του.

Αλλά θα είναι αυτός στη θέση του Πρωθυπουργού για να την πιστωθεί!

Περιμένει όμως να συμβεί νομοτελειακά. Η θεωρία των οικονομικών κύκλων δεν μπορεί να είναι τελείως λάθος. Ότι κι αν συμβαίνει σε καιρό ειρήνης, επτά χρόνια είναι πρωτάκουστα. Η ανάπτυξη έρχεται!

Όταν έλθει με το καλό τότε θα ξανακούσετε τη διαρροή «εκλογές» από το Μαξίμου, με στόχο τη δεύτερη τετραετία.

Η «αριστερή παρένθεση» στην οποία αναφέρθηκε μειδιώντας, εκτός από λάθος πολιτική προσέγγιση των αντιπάλων του, ήταν ένα θεωρητικό κατασκεύασμα που χρησιμοποίησε ο Α. Τσίπρας για να δικαιολογήσει τη μεταστροφή της πολιτικής του.

Πήρε ρίσκα που του βγήκαν, έχτισε συμμαχίες ακλόνητες, είναι «παίκτης ολκής». Και θα είναι παράγων ισχυρός, ακόμη κι αν χάσει την εξουσία.

Ο Αλέξης Τσίπρας, αν ήταν ήρωας του Καραγάτση, θα ήταν σίγουρα αυτός που βρήκε κατευθείαν τον «Μπρούνο Σβαρτς»*, τον Γερμανό αφρικάνερ που έψαχναν μάταια και επί χρόνια, όλοι όσοι δοκίμαζαν την τύχη τους στη Μαύρη Ήπειρο.

Θα ήταν αυτός που βρήκε άκοπα, διαδοχικά και ανέλπιστα τα συστατικά της προσωπικής του επιτυχίας και ευτυχίας.

Αν ήταν ήρωας κινουμένων σχεδίων, θα ήταν αναμφίβολα ο Γκαστόνε.

Επειδή όμως είναι ο Πρωθυπουργός της «πρώτης φορά αριστερής διακυβέρνησης» είναι ο «Πατερούλης»  αλά ελληνικά!

 

* Αναφερόμαστε στο μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση “Άμρι Α Μούγκου” (Στο χέρι του Θεού)