Στη Βουλγαρία στέλνει ο διοικητής του ΟΑΕΕ, όσους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο δυσβάστακτο οικονομικό περιβάλλον.

Την ίδια ώρα ο Ερντογάν μιλά για τα “σύνορα της καρδιάς” τους. Μάλλον ονειρεύονται μια παλινόρθωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, έστω και κουτσουρεμένη.

Η ευθεία  αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, καθώς “Τουρκία δεν είναι μόνο η Τουρκία”, ανοίγει ολοένα και περισσότερο τους ασκούς του Αιόλου στην περιοχή.

Μια Ελλάδα φτωχή και βαθιά διχασμένη, είναι “βούτυρο στο ψωμί” των καλών γειτόνων στις απέναντι ακτές.

Η οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας δεν είναι στο τραπέζι, όμως μπαίνει το “εθνικό συμβόλαιο” της Τουρκίας.

Η πατάτα του ΑΠΕ σχετικά με το δημοψήφισμα δεν αναιρεί καθόλου τις επιδιώξεις της Άγκυρας, τις οποίες λέει φωναχτά πια, απλώς γιατί μπορεί!

Η διαδικτυακή έκδοση της εφημερίδας Σαμπάχ έγραψε πως «ορισμένοι ιστορικοί θεωρούν πως τα σύνορα του εθνικού συμβολαίου περιλαμβάνουν επίσης την Κύπρο, το Χαλέπι, τη Μουσούλη, το Αρμπίλ, το Κιρκούκ, το Μπατούμ, τη Θεσσαλονίκη, το Κίρτζαλι, τη Βάρνα και τα νησιά του Αιγαίου».

Εμείς έχουμε χάσει εν πολλοίς την εθνική μας ταυτότητα και υπόσταση. Όταν τα 2.500 χρόνια που υπήρχε ελληνική παρουσία, ακμή και ιστορία στη Μικρά Ασία και τις ακτές του Εύξεινου Πόντου, δε σβήνονται μέσα σε 3-4 γενιές Ελλήνων που αμφισβητούν τη διαχρονικότητα και τη συνέχεια του Ελληνισμού, τον οποίο θεωρούν απλά “ιδεολόγημα”.

Το μίζερο ελληνικό κράτος πάντα έδιωχνε με τον τρόπο του τους Έλληνες από τη χώρα. Γιατί πάντα τάιζε τους “δικούς” του. Αυτός είναι ο κύριος λόγος που υπάρχει πληθυσμιακά άλλη μια Ελλάδα διασπαρμένη σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Είναι όλοι αυτοί πρεσβευτές “της Ελλάδας της καρδιά τους” , περισσότερο Έλληνες ίσως από όσους δεν έχουν βγει έξω από τον Νομό που γεννήθηκαν.

Ο Ελληνισμός με τις πανανθρώπινες αξίες δε γνωρίζει σύνορα, αν και πολλοί έλκονται από το τεράστιο σε ισχύ και έκταση κράτος του Βυζαντίου.

Δεν είναι ίσως κακό να θυμίζουμε στους γείτονες ότι είμαστε οι μόνοι που δεν ελευθέρωσαν το μεσαιωνικό τους λίκνο, ήτοι την Πόλη.

Η Κωνσταντινούπολη της καρδιάς μας, μια χιλιόχρονη αυτοκρατορία που παρήκμασε και έπεσε.

Ίσως γιατί πολλοί προέτρεπαν και τότε τους πολίτες να πάνε στις τότε “Βουλγαρίες”, να κοιτάξουν να σώσουν τον εαυτό τους και όχι την Πόλη, τη συλλογικότητα, το Έθνος, το Κράτος.

“Στη Βουλγαρία της καρδιάς μας”, έχουν πάει πολλοί για τους δικούς τους σεβαστούς λόγους.

Το θέμα είναι να μείνει κανείς εδώ, να ξανακτίσει τη χώρα από την αρχή.

Στα υπάρχοντα σύνορα, μας αρκούν όπως είναι. Θα κρατήσουμε ως ιστορικά τα σύνορα του Βασιλείου του Β΄, πιο γνωστού ως Βουλγαροκτόνου (τα οποία απεικονίζονται στο χάρτη)