Πλήρης ημερών έφυγε από τη ζωή ο τελευταίος εκ των Απριλιανών πραξικοπηματιών, των ανθρώπων που πήραν την εξουσία με τα όπλα το 1967. Υπήρξε αμετανόητος ως το τέλος, υποστηρίζοντας ότι έσωσε την Ελλάδα από τον κομμουνιστικό κίνδυνο.

Γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 1912 στην Αγία Παρασκευή της επαρχίας Αμαρίου του νομού Ρεθύμνου στην Κρήτη.

Οι συμπαθούντες θα προσπαθήσουν να εξωραΐσουν τις ευθύνες του για την κατάλυση της Δημοκρατίας και τα πεπραγμένα της επταετίας (διώξεις αντιφρονούντων, βασανισμούς, οικονομικά σκάνδαλα , διεθνής απομόνωση της χώρας κτλ), οι περισσότεροι θα φτύσουν στον τάφο του, αλλά τον κόσμο που είχε υπό βροχή σε ομιλία του στο Ηράκλειο, ίσως πολύ δύσκολα μπορεί να μαζέψει κάποιος πολιτικός σήμερα στην ίδια πόλη, όπως εξιστορούν τουλάχιστον παλιοί και εμπειρότατοι κοινοβουλευτικοί.

Αδιαφιλονίκητο Νο2 των Απριλιανών, «ο μιστράκιας» αποτελεί κομμάτι της Ιστορίας του τόπου, είτε μας αρέσει, είτε όχι.

Αυτός είδε τον Νιξον το 1970 στο οβάλ γραφείο  και κατά την εκδοχή του απέρριψε την προτροπή των Αμερικανών για άμεση διενέργεια εκλογών στην Ελλάδα.

Οι ιστορικές και ποινικές ευθύνες έχουν αποδοθεί στους χουντικούς, με μεγαλύτερο και εις το διηνεκές έγκλημα τον ακρωτηριασμό της Κύπρου.

Η ΕΑΤ-ΕΣΑ υπήρξε και βασάνισε χιλιάδες ανθρώπους. Η Γυάρος  ομοίως.

Κι ας προσπαθήσουμε να είμαστε αντικειμενικοί. Η δικτατορία δεν ήταν τύπου Πινοσέτ να πετάει κόσμο κατά χιλιάδες στη θάλασσα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επεδίωξε τον φυσικό ή ηθικό ή υλικό κατά περίπτωση αφανισμό των αντιφρονούντων.

Στους τελευταίους δεν ανήκουν όσοι διορίστηκαν επί επταετίας, όσοι συνεργάστηκαν με το καθεστώς και μετά έδρεψαν δάφνες αντιστασιακών, στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ των μεταπολιτευτικών κομματικών σχηματισμών. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα που δεν έγινε ποτέ επί της ουσίας.

Οι «καταφερτζήδες» εξάλλου επιβιώνουν με όλες τις καταστάσεις.  Και η πλειοψηφία που «κοιτούσε τη δουλειά της» κρύφτηκε πίσω από τους πραγματικούς αγωνιστές κατά της Χούντας,  στη σκιά ηρώων όπως  ο Μουστακλής και ο Παναγούλης.

Για αυτούς ο Παττακός επιφύλαξε το αμίμητο και  διόλου κολακευτικό για την υστεροφημία του:«τα ήθελαν και τα έπαθαν»…