Την παρατηρούσα μέρες στο γραφείο. Πότε ένα φουλάρι θα κάλυπτε το λαιμό της, πότε θα φόραγε μακρυμάνικη μπλούζα Ιούλιο μήνα, πότε θα προφασιζόταν κάποια πτώση από τις σκάλες για να δικαιολογήσει τις εμφανείς μελανιές του έντονα βαμμένου προσώπου της. Ούτε μια φορά δεν την πίστεψα.

Δουλεύοντας μαζί της τέσσερα χρόνια μπορούσα να διακρίνω το ψεύτικο και σχεδόν άρρωστο πια χαμόγελό της!Αποφάσισα να της μιλήσω και το έκανα. Προφασίστηκα ένα δείπνο συνεργατών και τους έδιωξα όλους νωρίτερα για να της μιλήσω. Πίστευα ότι θα ήταν εύκολο να το συζητήσουμε και να την κατευθύνω σε ανθρώπους κατάλληλους να της προσφέρουν την ανάλογη βοήθεια.

Η φίλη μου η Εύα είχε πάψει να είναι η φίλη μου η Εύα. Ήταν ένας έντονα στρεσαρισμένος άνθρωπος, μια καημένη γυναικούλα που κοιτούσε από τις τζαμαρίες μην τη παρακολουθεί κανείς.

Την παρότρυνα με φιλική και καλή διάθεση να μου πει τι την απασχολεί. Η άρνηση της ήταν έντονη και εκείνη ξαφνικά βιαστική. Καμία μου λέξη ή συμπεριφορά δεν την άφηνε να με εμπιστευτεί. Ήταν ξεκάθαρο ότι μόνο με το τσιγκέλι θα μου ανοιγότανε και άμα.

Μετά από ένα μπουκάλι κρασί κ αρκετή υπομονή η Εύα άρχισε να ενοχοποιεί τον εαυτό της για τη σχέση της. Να αναρωτιέται πως αλλάζουν οι άνθρωποι μες τα χρόνια της σχέσης και γιατί.

Γιατί οι άντρες να μπορούν να σηκώνουν το χέρι τους και εμείς όχι. Ένας χείμαρρος με παράλογες ερωτήσεις που ο δικός μου εγκέφαλος δεν θα ενέκρινε ακόμα κι αν ζούσε στο μεσαίωνα. Είχε πείσει τον εαυτό της ότι εκείνη έφταιγε για την οικονομική πτώχευση του συζύγου της, για το κλείσιμο του μαγαζιού, για την ανεργία του και για την λογική κατά τη γνώμη της ακραία συμπεριφορά του.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να της ανοίξω τα μάτια και να επανέλθει το μυαλό της στη θέση του. Παντρεμένη τέσσερα μόλις χρόνια και χωρίς παιδιά δεν αντιλαμβανόμουν γιατί μια όμορφη και έξυπνη γυναίκα γινόταν ο αποδέκτης των ψυχολογικών προβλημάτων ενός άντρα.

Την αγκάλιασα και της υποσχέθηκα ότι από αύριο κιόλας θα ξεκινήσουμε διαδικασία διαζυγίου με ασφαλιστικά μέτρα. Όπως κι έγινε. Στην πορεία και φιλοξενώντας την, έμαθα τις ιστορίες καθημερινής τρέλας που ζούσε φεύγοντας από το γραφείο.

Άρχισα να την παρομοιάζω με μυθικό πλάσμα αφού κατάφερνε και ξεγελούσε τον καθένα αβίαστα χαμογελώντας για δύο ολόκληρα χρόνια. Ακόμα και στους γονείς της πια πήγαινε σπάνια αφού φοβόταν μην δουν τα σημάδια και καταλάβουν.

Ακόμα και τώρα δέκα χρόνια μετά η Εύα δεν μπορεί να μου εξηγήσει γιατί τον κάλυπτε σε όλους. Γιατί δεχόταν να κυλούν κατ´ αυτόν τον τρόπο οι μέρες της ζωής της! Ήταν τρομερό όταν μου εξιστορούσε το μένος που τον έπιανε όταν εκείνη διασκέδαζε με κάτι στο Ίντερνετ ή όταν γύριζε στο σπίτι με κάποιο καλό νέο!

Το θέμα είναι καμία γυναίκα να μην ζήσει ποτέ αυτό το μένος.Αυτή την άρρωστη μανία ενός ψυχολογικά ανισόρροπου ανθρώπου που εξευτελίζει την γυναίκα του και καθιστά τον ίδιο μισάνθρωπο και κατακριτέο.

Ποιος ξέρει πόσα παρόμοια περιστατικά πυπάρχουν. Μακάρι οι γυναίκες να μην φοβόντουσαν τα χειρότερα, ακόμα και να ειδοποιούσαν τις αρχές οι ίδιες ή οι συγγενείς και να λάβουν όλα τα απαραίτητα μέτρα.

Και μακάρι όλες οι κακοποιημένες γυναίκες να έχουν την τύχη της δικής μου Εύας. Που ζει ευτυχισμένη, ισορροπημένη και πνευματικά υγιής με τον δεύτερο σύζυγό της στην Κέρκυρα με τα δύο τους μικράκια.

Στο διαδίκτυο θα βρείτε πολλά τηλεφωνικά νούμερα να απευθυνθείτε είτε σαν θύματα είτε σαν συγγενείς, τα οποία θα σας βοηθήσουν να βρείτε άμεση και απόλυτα οριστική λύση στο πρόβλημά σας. Μην αφεθείτε σαν τη δική μου Εύα γιατί δεν ξέρετε αν θα έχετε την ίδια κατάληξη μ εκείνη!

Σοφία Καρακώστα

ΥΓ: Είναι προφανές ότι -για ευνόητους λόγους- το “Εύα” δεν είναι το πραγματικό όνομα της ηρωίδας της μικρής ιστορίας. Επελέγη ως αντιπροσωπευτικό όνομα ολων των γυναικών, εκ της πρωτόπλαστης.