Δεν ήξερα από που και πως να αρχίσω.

Πως να περιγράψεις το παράδοξο που πήρε σάρκα και οστά και κατάφερε , οργανωμένα και ύπουλα, να γίνει το επίσημο πρόσωπο , η φωνή της λογικής των πολλών που καθορίζει τις ζωές μας . Ζωές που βρέθηκαν σε καιρούς αλλαγών , να μετράνε τη κάθε μέρα με την αβεβαιότητα ή την ανάγκη , ζωές που ξοδεύονται χωρίς προοπτική σε μια χώρα – παρατηρητή των εξελίξεων , καθηλωμένη για χρόνια στο μόνιμο , πλέον, στάδιο του να περισώσουμε ό,τι μπορούμε .
Θυμάμαι αυτό το αδιόρατο συναίσθημα στο μάθημα της Ιστορίας , πως τα γεγονότα , οι καταστάσεις που βίωσαν οι προηγούμενες γενιές , ήταν κάτι έξω από εμάς , κάτι που δεν μας αφορούσε .
Ήταν η πολυτέλεια που είχαν οι δικές μας ηλικίες να μαθαίνουν ασφαλείς , χωρίς να βιώνουν .
Γενιές προστατευμένες από την άνοδο του βιοτικού επιπέδου , την άνεση και κυρίως  την απουσία σύρραξης από το Β.Π.Π , θεωρήσαμε πως το ιστορικό γίγνεσθαι ήταν κάτι συνδεδεμένο με το παρελθόν , πως η δική μας καθημερινότητα ,η δική μας ζωή , θα βάδιζε την πεπατημένη οδό των ονείρων και των επιθυμιών του μικρόκοσμου του καθενός μας . Μέχρι που εκείνο το απόγευμα του Σεπτεμβρίου του ’08 ,η πτώση της κατάρρευσης της Lehman Brothers ταρακούνησε και τη δική μας μακαριότητα , αποκαλύπτοντας όλες τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος , αλλά παράλληλα και τις αντοχές μιας κοινωνίας  που αλλάζει.
Οκτώ χρόνια μετά , εκεί που περίμενες το δρόμο του χρόνου να λιγοστεύει όσο τον κοιτάζεις μπροστά σου , αυτός μοιάζει με το σχοινί που τυλίγεται και η απόσταση μικραίνει ανάμεσα στις δίπλες του . Κόσμος εξαγριωμένος , αρχικά αρνούμενος να παραδεχθεί τα δικά του λάθη , ψάχνοντας απεγνωσμένα τον αίτιο στους άλλους , τους ξένους που μας ζηλεύουν για το παρελθόν μας , ένα παρελθόν που πολλοί αγνοούν και οι περισσότεροι δεν μπορούν να κουβαλήσουν το βάρος του , ή τους σκάρτους και ψεύτες πολιτικούς ( όχι άδικα για κάποιους ) , άρχισε να πληρώνει το τίμημα των επιλογών του . Και ο μικρόκοσμος , αυτός που ο καθένας μας νόμιζε ότι ήταν ασφαλής μέσα του , άρχισε να ξεφτίζει τόσο πολύ που μείναμε γυμνοί να περιφέρουμε την αυτοκαταστροφική οργή μας που κι αυτή άρχισε να ξεθυμαίνει και να γίνεται μια πλαδαρή ανοχή , αφού πρώτα έσκαψε , σαν το οξύ , τη μάσκα του μεταπολιτευτικού μας πολιτισμού .
Μόνοι , σκυφτοί , με την ασχήμια ν’ απλώνεται γύρω μας . Στους βρώμικους δρόμους, στις πλατείες με τα ξερά χόρτα και τις σπασμένες παιδικές χαρές , στις υποβαθμισμένες γειτονιές της παράνομης μετανάστευσης , όπου ο φόβος της επόμενης μέρας για ξένους και κάτοικους κάνει παρέα με το σκληρό πρόσωπο της πληρωμένης ” χαράς ” και της παρανομίας σ’ ένα αδιέξοδο .
Στα άδεια καταστήματα με τη μουσική και τις καλοφτιαγμένες πωλήτριες που βλοσυρές κι αγέλαστες κοιτάζουν, με βλέμμα που δεν βλέπει , τον περαστικό πελάτη που δεν μπαίνει , αλλά σεργιανίζει απ’ έξω, μήπως και ξεγελάσει τον εαυτό του πως κάτι κάνει χαζεύοντας , χωρίς ν’ αγγίζει .
Στα πολύβουα φανάρια που ο ξεδοντιασμένος επαίτης περιμένει να πλύνει τα τζάμια , ή στα ρακένδυτα γυφτόπουλα που πετάγονται από το πουθενά , ζητιανεύοντας .
Στην μεσόκοπη άστεγη , που δεν ξέρεις πια αν το κλάμα της για λίγη βοήθεια είναι αληθινό , ή ένας ρόλος για να ξεγελάσει τις ευαίσθητες χορδές σου .
Στα φθηνά ρούχα που ντύνουν την ανάγκη , υποβαθμίζοντας την αισθητική σαν περιττή πολυτέλεια μιας ευτυχισμένης εποχής που πέρασε πια.
Χωρίς πρωτοτυπία στη σκέψη ή στη δράση , πρόθυμοι μιμητές και όχι δημιουργοί , φτωχοί κάθε μέρα και περισσότερο στη τσέπη και στα συναισθήματα , μετράμε τη μιζέρια μας όχι μόνο με το λιγοστό της περιεχόμενο , αλλά με τη παραίτησή μας από κάθε αντίδραση ή όνειρο .
Έτοιμοι να ξεσκίσουμε ο ένας τον άλλο με την πρώτη και ασήμαντη αφορμή , αμίλητοι μπροστά από την οθόνη του κινητού μας ή του υπολογιστή , παρέα με την ψευδαίσθηση αυτού που ονομάζουμε ζωή που διασκεδάζει πότε αλλάζοντας κανάλια στη τηλεόραση , πότε σπρώχνοντας το χρόνο πάνω από έναν( και μοναδικό ) καφέ , ζωή παράλληλη σε τέλεια αναντιστοιχία από τις επιδιώξεις της εξουσίας , μιας εξουσίας που αδιαφορεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη διατήρηση και την αναπαραγωγή της.

Λυγίζουμε…

Αφροδίτη Αγγελετοπούλου