Η λέξη «μοναξιά» περιέχει ένα βαρύ και αρνητικό φορτίο για τους περισσότερους από εμάς. Κανείς σχεδόν δεν επιθυμεί να τη βιώσει και όταν τη νιώθει, προσπαθεί να βρει όσο πιο σύντομα είναι εφικτό, τρόπους να αποδράσει από αυτή την κατάσταση. Ακόμη και στη σκέψη της μοναξιάς, νιώθει κάποιος τρόμο.

Για παράδειγμα, όταν κάποιος χωρίζει από μια σχέση, συνήθως  επιδιώκει να βρει ένα νέο σύντροφο, γιατί έτσι θεωρεί πως θα ξεπεράσει άμεσα τον πόνο, την απογοήτευση και τη θλίψη που του προκάλεσε ο χωρισμός και δεν θα έρθει αντιμέτωπος με την επώδυνη μοναξιά.

Στην πραγματικότητα ο βασικός λόγος που ο περισσότερος κόσμος αποφεύγει τη μοναξιά, είναι πως φοβάται να αναμετρηθεί με τον εαυτό του, να αναγνωρίσει τα λάθη του, να εκφράσει τα πραγματικά του συναισθήματα, να επεξεργαστεί τις ενοχές του, να κάνει έναν απολογισμό των βιωμάτων που έζησε στο παρελθόν, να δουλέψει σοβαρά με τον εαυτό του και να πάρει το χρόνο που απαιτείται για να μπορέσει να προχωρήσει παρακάτω με υγιή και ισορροπημένο τρόπο.

Η μοναξιά μπορεί να λάβει πολλαπλές έννοιες και να ερμηνευτεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους από τον καθένα.

Στο ευρύ κοινωνικό σύνολο επικρατεί η αντίληψη πως όταν κάποιος βρίσκεται με ένα άλλο ή περισσότερα άτομα, θα νιώσει όμορφα, θα ανακουφιστεί ψυχικά και θα απεγκλωβιστεί από τον στενό κλοιό της μοναξιάς.

Μήπως όμως η παραπάνω πεποίθηση στην πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση; Μήπως αποτελεί μια βολική κατασκευή του νου που έχει μεγάλη ανάγκη να περιορίσει, να εξαλείψει και να ελέγξει το σμήνος των αρνητικών σκέψεων και των φόβων που τον κατακλύζουν, όταν δεν έχει γύρω του την ανθρώπινη παρουσία;

Ας αναρωτηθούμε πόσο μόνο μπορεί να νιώθει ένα μικρό παιδί όταν βρίσκεται στο σπίτι με τους γονείς του, έχει μεγάλη ανάγκη να νιώσει στοργή, αγάπη, ασφάλεια και σιγουριά, μέσα από μια θερμή αγκαλιά και μια φράση αποδοχής, ενθάρρυνσης, επιβράβευσης και κατανόησης και αντί για αυτό, έρχεται αντιμέτωπο με την παγερή αδιαφορία τους ή με μια σκηνή έντονου διαπληκτισμού και βίας ανάμεσα στη μητέρα και τον πατέρα του.

Ας σκεφτούμε πόσο μόνη μπορεί να νιώθει μια γυναίκα που επιθυμεί να μοιραστεί σκέψεις, προβληματισμούς, συναισθήματα και ανησυχίες  με τον σύντροφό της και αυτός σε μόνιμη βάση της γυρνά με αποδοκιμασία την πλάτη, αρνείται να την ακούσει και υποστηρίζει πως δεν είναι η κατάλληλη χρονικά στιγμή και πως είναι πολύ απασχολημένος ή εξαντλημένος επειδή είχε μια  δύσκολη και γεμάτη ένταση μέρα. Και φυσικά το αντίστοιχο σκηνικό μπορεί να διαδραματιστεί με πρωταγωνιστή που βιώνει τη μοναξιά έναν άντρα.

Ας αναλογιστούμε πόσο μόνος μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που είναι ιδιαίτερα εσωστρεφής και ντροπαλός όταν βρίσκεται με μια μεγάλη παρέα, όπου όλοι συνομιλούν για διάφορα θέματα, ο καθένας εκφέρει την άποψή του και μιλά δυνατά, προσπαθώντας να κουκουλώσει ή να αντικρούσει τη γνώμη του συνομιλητή του, κανείς δε σέβεται και δεν ακούει στην ουσία ενεργητικά τον άλλο, και ο ίδιος κάθεται απλά μαζί τους και τους παρατηρεί παθητικά σαν θεατής, ενώ έχει σταματήσει να ακούει και να δίνει προσοχή  σε αυτά που λέγονται από ώρα και έχει βυθιστεί στις δικές του σκέψεις και στα προσωπικά του αδιέξοδα και ίσως κάνει και μια απελπισμένη προσπάθεια να συγκεντρωθεί σε έναν εσωτερικό μονόλογο.

Στην πραγματικότητα τη μοναξιά την επιλέγουμε σε ένα ασυνείδητο  επίπεδο πολλές φορές στην πορεία της ζωής μας ή τη βιώνουμε αναγκαστικά λόγω συγκυριών και μπορεί να αποτελέσει ένα μικρό ή μεγάλο κεφάλαιο του βίου μας, όσο και εάν μέσα μας κυριαρχεί ο φόβος μην αναμετρηθούμε μαζί της.

Καταρχάς τη βιώνουμε μέσα από καταστάσεις που μπορεί να ζήσαμε στη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας. Αργότερα, τη  βιώνουμε μέσα από πρόσωπα που επιλέγουμε να συναναστραφούμε, να σχετιστούμε και να μοιραστούμε κάποιες στιγμές της ζωής μας ή μέσα από μια τραυματική κατάσταση που μπορεί να μας απομακρύνει ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Μέσα από το ταξίδι της αυτογνωσίας μας, έχουμε την ευκαιρία να αναλύσουμε τα συναισθήματά μας, να ερμηνεύσουμε τη συμπεριφορά μας, να κατανοήσουμε που οφείλονται κάποιες λανθασμένες επιλογές μας που μας ωθούν να βιώνουμε επαναλαμβανόμενα την επώδυνη αίσθηση της μοναξιάς, μαθαίνουμε πώς να θέτουμε σαφή όρια στον εαυτό μας και στους γύρω μας, να βάζουμε  προτεραιότητες, να οργανώνουμε τις σκέψεις μας, να αντιμετωπίζουμε τις φοβίες μας, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και στις δυνατότητές μας και να συμφιλιωνόμαστε με τη μοναξιά μας κάποιες φορές.

«Αποδέχομαι τη μοναξιά» όταν έχω κατορθώσει να γίνω σύμμαχος με τον εαυτό μου και δε τον στήνω στον τοίχο για τα λάθη και τις επιλογές του.