Με ένα εξώφυλλο, από αυτά που γράφουν ιστορία ο Economist σκιαγραφεί τη διεθνή κατάσταση.

Υπό τον τίτλο «Ο νέος εθνικισμός» ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανίζεται να χτυπά τα τύμπανα του λαϊκισμού στους ρυθμούς της φλογέρας του Βλαντιμίρ Πούτιν και συνοδεία του γνωστού Βρετανού πρωτεργάτη του Brexit Νάιτζελ Φάρατζ. Πίσω τους, ως άλλη «Μarianne» της Γαλλικής Δημοκρατίας ακολουθεί ξέστηθη με υψωμένο το λάβαρο του εθνικισμού η Μαρίν Λεπέν…

Κι ο αρθρογράφος σχολιάζει:  «Με το κάλεσμά του να βάλουμε ”πρώτα την Αμερική” ο Τραμπ έγινε ο τελευταίος νεοσύλλεκτος ενός επικίνδυνου εθνικισμού…. Για πρώτη φορά απ’ τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι μεγάλες και οι αναδυόμενες δυνάμεις  είναι ταυτόχρονα δέσμιες διάφορων μορφών σωβινισμού. Όπως κι ο κ. Τραμπ, ηγέτες χωρών όπως η Ρωσία, η Κίνα κι η Τουρκία εναγκαλίζονται μια πεσιμιστική άποψη ότι οι διεθνείς υποθέσεις είναι συχνά ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο τα παγκόσμια συμφέροντα ανταγωνίζονται τα εθνικά. Πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή που καθιστά τον κόσμο μας ακόμη πιο επικίνδυνο…Με το κάλεσμά του να βάλουμε ”πρώτα την Αμερική” ο Τραμπ έγινε ο τελευταίος νεοσύλλεκτος ενός επικίνδυνου εθνικισμού…. Για πρώτη φορά απ’ τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο οι μεγάλες και οι αναδυόμενες δυνάμεις  είναι ταυτόχρονα δέσμιες διάφορων μορφών σωβινισμού. Όπως κι ο κ. Τραμπ, ηγέτες χωρών όπως η Ρωσία, η Κίνα κι η Τουρκία εναγκαλίζονται μια πεσιμιστική άποψη ότι οι διεθνείς υποθέσεις είναι συχνά ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, στο οποίο τα παγκόσμια συμφέροντα ανταγωνίζονται τα εθνικά. Πρόκειται για μια μεγάλη αλλαγή που καθιστά τον κόσμο μας ακόμη πιο επικίνδυνο…»Στο άρθρο συγκρίνεται  το σύνθημα του Τραμπ «να ξανακάνουμε μεγάλη την Αμερική» με την προεκλογική εκστρατεία του Ρόναλντ Ρέηγκαν το ’80. Και οι δύο υποσχέθηκαν «αλλαγή». Μόνον που ο Ρέηγκαν περιέγραψε την Αμερική ως ένα κράτος που μπορεί να συνεισφέρει στην παγκόσμια ασφάλεια,  μια χώρα εξωστρεφή – σε αντίθεση με το όραμα του λαϊκιστή μεγιστάνα. «Η Αμερική του Ρέηγκαν ήταν αισιόδοξη. Του κ. Τραμπ είναι οργισμένη...»

Ο συντάκτης του άρθρου αναλύει πόσο ολισθηρός είναι ο δρόμος του εθνικισμού και πόση γοητεία ασκεί γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο σε πολιτικούς και πλατιές μάζες. Υποστηρίζει ότι ο λαϊκισμός του Τραμπ έρχεται σε πλήρη αντιδιαστολή με τον λεγόμενο «αστικό εθνικισμό» -π.χ. την υποστήριξη προς την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου- αλλά και τον πατριωτισμό των προκατόχων του στο ύπατο αξίωμα, οι οποίοι ενστερνίζονταν παγκόσμιες αξίες, όπως η ελευθερία κι η δημοκρατία, και τις υπερασπίζονταν εντός κι εκτός των τειχών.

Περιγράφει ακόμη την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη, από την Βρετανία μέχρι την Πολωνία, την Ουγγαρία και τη Γαλλία και το πώς η επιμονή του Τραμπ στις προεκλογικές του απόψεις μπορεί να ανατρέψει την παγκόσμια τάξη. Kαι καταλήγει:
«Ο κ. Τραμπ πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι οι πολιτικές του θα ξεδιπλωθούν μαζί με τον υποχθονιο εθνικισμό άλλων χωρών. Η απεμπλοκή δεν θα αποκόψει τόσο πολύ την Αμερική απ’ τον κόσμο όσο θα την καταστήσει ευάλωτη στις αναταραχές και τις διαμάχες που είναι σύμφυτες με το νέο εθνικισμό. Καθώς θα δηλητηριάζεται η παγκόσμια πολιτική, η Αμερική θα φτωχαίνει κι η  οργή της θα μεγαλώνει, πράγμα που μπορεί να παγιδεύσει τον κ. Τραμπ σ’ έναν φαύλο κύκλο αντιποίνων κι εχθρότητας. Δεν είναι πολύ αργά γι’ αυτόν να εγκαταλείψει το σκοτεινό του όραμα…»

Σχόλιο emo.gr

Ο διεθνής Τύπος αδυνατεί να ερμηνεύσει ορθά τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων εντός του 2016. Κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων 25  ετών στη Δύση, που στηρίχτηκαν κυρίως στη δυνατότητα των κεφαλαίων να μην εχουν “πατρίδα” , συρρίκνωσαν τη μεσαία τάξη και συμπίεσαν τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.

Η παγκοσμιοποίηση που αυξάνει τις ανισότητες δεν αρέσει στους λαούς της Δύσης, οι οποίοι δε θέλουν περαιτέρω μείωση  της σημασίας και της κυριαρχίας του έθνους κράτους, δε θέλουν “μωσαϊκό” τις κοινωνίες τους.

Θέλουν κυρίαρχη εθνότητα, επικρατούσα θρησκεία, επίσημη γλώσσα.  Νιώθουν πως έχουν ξεπεράσει τις δυνατότητες αφομοίωσης ετερογενών πληθυσμών και κυρίως φοβούνται πως θα γίνουν μειονότητα μέσα στις χώρες τους.

Εντυπωσιάζει το γεγονός πως απουσιάζει η ανάλυση των αιτιών του αποτελέσματος στα περισσότερα διεθνή δημοσιεύματα μετά τη νίκη του Τραμπ, ενώ αντίθετα περισσεύουν οι χαρακτηρισμοί και τα ιδεοληπτικά στερεότυπα.

Ίσως όμως ήταν αναμενόμενο.