Σαν ένα αόρατο χέρι να ξεριζώνει την καρδιά σου και ν’ αφήνει ένα κενό δυσβάσταχτο. Σαν να σου φορτώνουν ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη και να σε διατάζουν να το κουβαλάς μην έχοντας την παραμικρή επιλογή. Έτσι μοιάζει το πένθος. Είπα να ξορκίσω το κακό και να γράψω γι αυτό που με πονάει εδώ και μήνες που βιώνω την απώλεια, να σας μεταφέρω λίγο έξω απ τον κόσμο του δεδομένου, προσγειώνοντας σας έξω απ την πόρτα του αναπάντεχου.

Όλοι μαθαίνουμε από μικροί τον ορισμό του θανάτου. Ήξερα λοιπόν ότι κάποια στιγμή θα αρχίσω να χάνω ένα -ένα τ’ αγαπημένα μου πρόσωπα. Δεν μπορούσα όμως ποτέ να φανταστώ πως θα ένιωθα αν έχανα το πιο αγαπημένο. Κανείς ποτέ σε όσα βιβλία και αν διάβασα, σε όσα λόγια και αν άκουσα, δεν μπόρεσε να μου δώσει να καταλάβω την αληθινή αίσθηση και διάσταση της απώλειας.

Το πένθος άλλωστε δεν μοιάζει με κανένα άλλο συναίσθημα. Είναι μια οριστική και αμετάκλητη κατάσταση υποχρεωτικής συνειδητοποίησης ότι δεν θα ξαναδείς τον άνθρωπο που λάτρεψες. Αλλάζει η καθημερινότητα σου χωρίς εσύ να το ήθελες ποτέ. Κοιτάς το τηλέφωνο σου και το θυμάσαι να χτυπάει αναγράφοντας τ’ όνομά του. Ψάχνεις φωτογραφίες και βίντεο να δεις το πρόσωπό του, να ακούσεις τη χροιά της φωνής του και  ν’ ανασύρεις συναισθήματα.

Σκέφτεσαι τα λάθη σου και όσα έπραξες  σωστά. Σε πνίγουν οι απουσίες σου και αναπολείς κάθε στιγμή που έζησες μ’ αυτό τον άνθρωπο. Πόσο πολύ αλλάζει ο μικρόκοσμος μας όταν κάποιος που λατρεύουμε απουσιάσει οριστικά!

Όταν αρχικά σταδιακά και στη συνέχεια τελματικά συνειδητοποιούμε το μέγεθος της απουσίας του. Ξαφνικά η καρέκλα του στο οικογενειακό τραπέζι μένει άδεια..Τα ρούχα στενάχωρα πια στην ντουλάπα του δεν έχουν σώμα να μπουν. Το άρωμα του στο ράφι του μπάνιου δεν έχει δέρμα να ποτίσει.

Και το κινητό του χτυπά ασταμάτητα από ανθρώπους που κάτι πήρε τ’ αυτί τους περί θανάτου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πραγματικά σε αγαπούν –και τον αγαπούν-και θέλουν να σταθούν δίπλα σου, τη στιγμή που εσύ θες μόνο την αγκαλιά εκείνου που έχασες για να κλάψεις.

Να κλάψεις δίχως αύριο για όλα εκείνα που δεν θα ξαναζήσεις μαζί του .Για όλα εκείνα που ανιδιοτελώς σου χάριζε χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Για εκείνο το χαμόγελο που σε υποδεχόταν πάντα με χαρά και ανυπομονησία. Γι αυτήν τη συμβουλή που άκουγες κι ήταν πάντα μα πάντα για το καλό σου!

Δεν μπορώ κι ούτε καλούμαι να μιλήσω σαν ειδικός. Δεν έχω να προτείνω τίποτα κι ούτε πιστεύω πως θα γιάνει ποτέ αυτή η πληγή.Αυτό το κενό δεν γεμίζει, οι άνθρωποι της καρδιάς μας δεν αντικαθίστανται. Μας ρουφάει η καθημερινότητα και στην ουσία απλά προσπερνάμε την απουσία με δευτερεύουσες σκέψεις. Μια καθημερινότητα που δεν σταματά να βασανίζει και να τρέφεται από δάκρυα και καημό.

Ας κρατήσουμε ζωντανές τις αναμνήσεις σκαλίζοντας τη μνήμη μας. Και μετά ας τοποθετήσουμε κάθε θύμηση στο πιο όμορφο κουτί αναμνήσεων στην τεράστια αποθήκη της μνήμης.

Πονάνε και θα πονάνε πάντα οι απουσίες. Άλλωστε κανείς μας δεν γλιτώνει από αυτό.