Έβαζα κάθε μου όνειρο πάνω σε ένα συννεφάκι και καθόμουν και παρατηρούσα τον ουρανό που έφτιαχνα. Προσπαθούσα να τηρώ μεταξύ των σύννεφων αποστάσεις μην πιάσει καμιά βροχή και τα ρημάξει όλα, μα κάποτε αναπόφευκτα συνέβαινε κι αυτό. Μπερδευόντουσαν μεταξύ τους και δημιουργούσαν ένα χαοτικό φαινόμενο.

Ωριμάζοντας τα πάντα άλλαξαν. Τα χιλιάδες συννεφάκια έμειναν λίγα. Τόσο λίγα που πια η βροχή δεν μπορούσε να δημιουργηθεί.Κι ύστερα πλήξη κι η ακατανίκητη ανάγκη μου για νέα όνειρα και στόχους. Κάποτε τα σύννεφα άρχισαν να τρέχουν βιαστικά. Σαν να τέλειωνε ο χρόνος και τα πάντα γύρω με πίεζαν. Σαν να έπρεπε να αποφασίσω ποιo όνειρο θα πετάξω στ άχρηστα και ποιο να κρατήσω.

Πέταξα ένα μπαλόνι στον ουρανό για να δω πάνω σε πιο σύννεφο θα πάει να κάτσει. Ψυχαναγκαστικά και άρρωστα περίμενα να φτάσει πάνω για να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό το όνειρο θα το πετύχω!

Έστω και τυχαία, έπρεπε να πραγματοποιήσω τ’ όνειρο μου. Αμέτρητα όνειρα δεν κατακτήσαμε και κατηγορήσαμε πολλούς και διάφορους  γι’ αυτό. Αναρωτιέμαι καμιά φορά που πάνε τα όνειρα μας όταν πεθαίνουν. Και πώς άραγε νιώθουν εκείνα που απορρίπτουμε για να τα αντικαταστήσουμε με κάποια άλλα.

Κάθε ηλικία έχει τα δικά της και άθελα μας αφήνουμε πολλά όνειρα πίσω. Και όσο μεγαλώνουμε καλούμαστε να πραγματοποιήσουμε και άλλα, που έκαναν άλλοι για εμάς πολύ πριν γεννηθούμε.Κι έτσι έχουμε πάντα την υποχρέωση να λογοδοτούμε στον εαυτό μας και στους άλλους.

Πώς θα ήταν άραγε η ζωή χωρίς όνειρα;

Το δικό μου μυαλό γεννά πολλά και με παιδεύει. Το χειρότερο είναι ότι απογοητεύομαι ακόμα σαν μικρό παιδί για αυτά που η ζωή με υποχρεώνει να αφήνω πίσω.

Αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Κάποια πρέπει να πεθαίνουν και κάποια να υλοποιούνται. Ίσως αν κάθε όνειρο γινόταν πράξη, αν κάθε μικρή ή μεγάλη επιθυμία μας γινόταν πραγματικότητα, τα όνειρα που ζήσαμε να μην είχαν τελικά τόσο μεγάλη αξία…