Μια φορά κι έναν καιρό σε μια μακρινή χώρα, ζούσε ένας βασιλιάς. Κακομαθημένος καθώς ήτανε, άκουσε για πρώτη φορά ένα αηδόνι που με την υπέροχη του φωνή τραγουδούσε στους ρυθμούς της άνοιξης. Τα μαγεμένα του αυτιά θέλησαν να το ξανακούσουν κι έτσι διέταξε να τους στήσουν παγίδες και να το πιάσουν. Μετά από δύο μέρες το αηδόνι βρισκόταν ήδη σε ένα πανέμορφο, τεράστιο χρυσό κλουβί.

Οι μέρες περνούσαν και ο βασιλιάς ευχαριστιότανε να παίρνει καθημερινά το πρωινό του με την μεταξένια φωνή του αηδονιού στα αυτιά του.Ξαφνικά για μέρες το πουλί άρχισε να μαδά το τρίχωμα του. Έχασε την όρεξη και την χαρά που είχε για το τραγούδι κι άρχισε να πέφτει σε βαριά κατάθλιψη.

Ο βασιλιάς που το είχε πια αγαπήσει, το ελευθέρωσε για να μην το δει να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του.Του άνοιξε την πόρτα του κλουβιού κι εκείνο πέταξε προς το δάσος που τόσο του είχε λείψει!

Μέρες αργότερα το αηδόνι εμφανίστηκε την ώρα του πρωινού. Έκατσε στον ώμο του βασιλιά και άρχισε το τραγούδι με την αγγελική φωνούλα του.Και αυτό γινόταν καθημερινά για πάρα πολλά χρόνια ακόμα.Έτσι και ο βασιλιάς ήταν ευχαριστημένος μα και το αηδόνι που μπορούσε να πετάει επιτέλους ελεύθερο κι ανέμελο στη φύση.

Και ζήσαν αυτοί καλά! Εμείς, καλύτερα;

Πολλές γυναίκες μπορούμε να νιώσουμε ταύτιση με αυτό το αηδόνι. Κάποιες έχουμε βιώσει καταπίεση, κάποιες κακοποίηση και κάποιες έντονη ψυχολογική βία. Επειδή κάποιος πίστεψε κάποια στιγμή ότι είμαστε κτήμα του και σαν κακομαθημένος βασιλιάς θέλησε να μας παρασύρει και να μας βάλει σ ένα χρυσό κλουβί. Εκεί που φαινομενικά δεν μας έλειπε τίποτα, ενώ στην ουσία μας έλειπαν τα πάντα!

Στις προσωπικές μας σχέσεις η ελευθερία και η εμπιστοσύνη πρέπει να έχουν πρωταρχικό ρόλο. Η έλλειψη τους θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη λήξη της σχέσης.Έχουμε μια ζωή μόνο να ζήσουμε, ας την πλαισιώσουμε με ωραίους ανθρώπους και υγιή συναισθήματα.Οι απολαύσεις της ζωής δεν είναι φτιαγμένες από ύλη αλλά από συναισθήματα. Αυτό που θα μείνει χαραγμένο για πάντα μέσα μας είναι η χαρά και η διάθεση.

Κανείς δεν ευτυχεί περιορισμένος, κανείς δεν χαμογελά στερούμενος παρέες, βόλτες, «του δρόμου τη χαρά».Κι αν ποτέ επιλέξουμε κλουβί , ας σιγουρευτούμε ότι υπάρχει «έξοδος κινδύνου» και πως ότι κι αν γίνει θα καταφέρουμε να βγούμε! Μη δώσουμε πουθενά το κλειδί της ελευθερίας μας, που ίσως είναι και το κλειδί της ευτυχίας τελικά!