Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψη του για τη διακυβέρνησης της χώρας. Το μόνο βέβαιο είναι ότι μετά από δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταλάβαμε όλοι ότι ούτε τα τσάμικα –όσες φιγούρες και «μπιχλιμπίδια» κι αν έχουν- μας σώζουν, ούτε οι «τρίτοι δρόμοι», ούτε την Ευρώπη θα αλλάξουμε επειδή έτσι το αποφασίσαμε μια νύχτα με πανσέληνο, τσίπουρο και κρύο.

Το κοπιάρισμα πολιτικών συνταγών από τον Μαδούρο ως τον Τραμπ δεν έχει νόημα και δεν έχει αποτέλεσμα, γιατί πρόκειται για ηγέτες που επιβλήθηκαν στις χώρες τους, λόγω συγκεκριμένων οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών .

Άρα η πιο σοβαρή «άσκηση» στην άσκηση πολιτικής είναι η αυτογνωσία. Να γνωρίζουμε το μέγεθός μας, τις ανάγκες μας και την ιεράρχησή τους.

Το ευρώ για παράδειγμα. Μπορεί για κάποιους να είναι φετίχ, κάτι που δεν απαγορεύεται ως “γούστο”, αλλά οι πολλοί το αντιλαμβάνονται ως αναγκαίο κακό.

Ας κάνουμε την υπόθεση ότι η Ευρωζώνη καταρρέει μέσα σε μια νύχτα. Με τους εταίρους και την ΕΚΤ θα συμφωνήσουμε τους όρους αποχώρησης, όχι σε κάποια λαϊκή συνέλευση, που ο καθένας θα αναλύει το όραμά του για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, ανοξείδωτη και αυτάρκη.

Υπάρχει προηγούμενο;

Το 1908 τα “ιδιαίτερα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας οδηγούν στην επίσημη αποβολή της από τη Λατινική Νομισματική Ένωση. Επανεντάχθηκε το 1910!!!”

Είναι προς το συμφέρον μας μια τέτοια εξέλιξη;

Πρώτος ο Σόιμπλε είχε μιλήσει για μια ολιγόχρονη αποβολή της Ελλάδας από το ευρώ…

Ας πάρουμε ένα άλλο παράδειγμα: το προσφυγικό. Επιχαίρουν όσοι είναι υπέρ των κλειστών συνόρων με την πολιτική Ούρμπαν ή Τραμπ.

Κι όμως θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο!

Όταν κάποιος θεωρεί ότι η (μικρή) χώρα του έχει ξεπεράσει το όριο ενσωμάτωσης ξένων πληθυσμών  ότι διακυβεύεται η κοινωνική συνοχή και ότι οι οικονομικές δυνατότητες της ξεπερνούν τις ανάγκες ευπρεπούς διαβίωσης των μόνιμων ή προσωρινών προσφύγων ή μεταναστών στην επικράτειά της, θα πρέπει να εύχεται οι μεγάλες χώρες να δέχονται διαρκώς τα «μεταναστευτικά ρεύματα».

Γιατί εκτός από τις περιόδους όξυνσης  λόγω πολέμων -εμφύλιων ή διακρατικών- η μετανάστευση από τις φτωχές στις προηγμένες χώρες είναι ένα διαρκές φαινόμενο δεκαετιών.

Αν το «εθνικό χωνευτήρι» των ΗΠΑ και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία) σταματήσουν να δέχονται πολίτες από τον τρίτο κόσμο, το βάρος αναπόφευκτα θα πέσει στις μικρές, ιδίως αυτές που γεωγραφικά βρίσκονται στα «σταυροδρόμια».

Έστω και επιδοτούμενη, η διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού δεν είναι εύκολη υπόθεση για καμία χώρα. Η Γερμανία έκλεισε τα σύνορα ξαφνικά, όταν είδε ότι οι ροές ξεπέρασαν τις δυνατότητες αφομοίωσης, αλλά και τις παραγωγικές της ανάγκες.

Άρα θα είχε ενδιαφέρον αν όλα τα ζητήματα τα βλέπαμε -έτσι για αλλαγή- όχι μέσα από τα γυαλιά της όποιας ιδεολογίας μας, αλλά στην πραγματική τους διάσταση.

Όπως το ζήτημα του χρέους δε λύθηκε με το κατοχικό δάνειο και την Τράπεζα της Ανατολής, έτσι και το νόμισμα που μας συμφέρει να έχουμε αλλά και η διαχείριση του προσφυγικού δεν λύνονται με μαγικές και ανέξοδες συνταγές.

Είναι ενός είδους επιστροφής στην «κανονικότητα», αυτό που ζούμε μέσα στο 2017. Τα πολιτικά απολιθώματα που έκαναν την εμφάνισή τους μέσα στην κρίση υποχωρούν, οι εναλλακτικοί δρόμοι που πρότειναν έγιναν αδιάβατα μονοπάτια προς την ιδεοληψία.

Το οξύμωρο είναι πως οι «συστημικές δυνάμεις» και τα κόμματα εξουσίας που τις εκπροσωπούν αδυνατούν να δώσουν τη λύση, εγκλωβισμένα ανάμεσα στις ανάγκες εξυπηρέτησης της (μειούμενης) εκλογικής τους πελατείας από τη μια και του σετ των μεταρρυθμίσεων-απορρυθμίσεων που επιτάσσουν οι Θεσμοί από την άλλη,

Ας αφήσουμε στα προβλήματά τους και τον Μαδούρο και τον Τραμπ κι ας δούμε τι θα κάνουμε με τα του οίκου μας. Ας ξεκινήσουμε με μια τετριμμένη παραδοχή: είμαστε μια μικρή  ευρωπαϊκή χώρα, μέλος της Ε.Ε. και της ζώνης του ευρώ με χρόνια ύφεση και τεράστια προβλήματα δημοσιονομικά, χρέους, παραγωγικής βάσης, η οποία καλείται ταυτόχρονα να  αντιμετωπίσει μια προσφυγική κρίση.

Μια χώρα που τα Προγράμματα Προσαρμογής (Μνημόνια)  έγιναν μια διαρκής βουτιά σε όλο και μεγαλύτερη φτώχεια για τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.

Κομμάτι-κομμάτι μπορούμε να χτίσουμε το παζλ της εξόδου από την εθνική κρίση, που θα ανταποκρίνεται στις δικές μας ανάγκες και στις δικές μας ιδιαιτερότητες, όχι στις ανάγκες αυτοεκπλήρωσης των ιδεολογικών προφητειών ένθεν κακείθεν.

Η υπέρβαση θα γίνει από τις κοινωνικές δυνάμεις που πρώτες θα αντιληφθούν στην ολότητα τους τα προβλήματα και θα επιδιώξουν να επιβάλουν τις (πεπερασμένες) λύσεις που υπάρχουν.

Αλλιώς μπαλώματα, κατάρες και  και για κάθε πρόβλημα που θα “επιλύεται”,  θα αναφύονται άλλα τρία. Ότι δηλαδή ζούμε επτά συναπτά έτη.