Δύο δρόμοι υπάρχουν για να σχολιάσεις το κείμενό του. Είτε να τον τρολάρεις. όπως κάνει το μισό twitter, να σταθείς στα λάθη και στους απλοϊκούς ασπρόμαυρους ισχυρισμούς του, είτε να προσπαθήσεις να τον «μεταφράσεις».

Θα διαλέξουμε το δεύτερο, έτσι για την πρωτοτυπία.

Κατά την άποψή μου κακώς μπαίνει στον κόπο να αυτοπροβληθεί για να προσπαθήσει να αλλάξει τη δημόσια  εικόνα του. Κανένας Πρωθυπουργός δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν για το ποιος συνεργάτες είχε πλάι του. Και υπήρξαν πολλές «σκοτεινές» φυσιογνωμίες στα υπόγεια του Μαξίμου, κατά καιρούς. Μιλάμε για τέτοιους “παικταράδες”, που ο Καρανίκας συγκρινόμενος μπορεί να αυτοπροταθεί για οσιομάρτυρας.

Δύο στοιχεία αναδεικνύονται όμως από το άρθρο του: επιχειρηματολογία δεκαετίας ΄70 άντε ΄80 με κακούς δεξιούς καιαγγελικούς αριστερούς, καθώς και μια έντονη διάθεση να δείξει πόσο διαβασμένος είναι.  Τη ρετσινιά του «Μενεγάκια» προσπαθεί να βγάλει από πάνω του, δείχνοντας μας ότι είναι βαριά φιλοσοφημένος.

Τα αναγνώσματα που παραθέτει είναι τα “πρέποντα” για σινεφίλ τελειόφοιτο Λυκείου, άσε που όλοι μας γνωρίζουμε  αποφοίτους Δημοτικού να έχουν διαβάσει τη «Σχολή της Φρανκφούρτης».

Το δεύτερο και πιο σημαντικό συμπέρασμα είναι πολιτικό. Στηρίξτε την Κυβέρνηση να μην έρθει η επάρατος Δεξιά με τους φαλλοκράτες, τους φασίστες ,τους ξενοφοβικούς και θρησκόληπτους.

Σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ότι η αξιολόγηση θα κλείσει, η Κυβέρνηση έχοντας το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης (για κάποτε αργότερα προτού φανούν τα κότερα) θα παραμείνει στη θέση της. Με κάθε αντίτιμο. Και καλεί τον κόσμο με τον οποίο συνδέεται  με θεωρητικά και αλλοτινά οράματα να στηρίξει.

Πάντως, του πιστώνεται η θετική απόδοση της λέξης «σουφραζέτα», μιας λέξης που την χρησιμοποιούσαν μειωτικά, προφανώς δεξιοί, αντιδραστικοί και βάρβαροι.

Ολόκληρο το κείμενο του Νίκου Καρανίκα, όπως δημοσιεύτηκε στην ηλεκτρονική έκδοση της Αυγής, για να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα:

“Δεν θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική αντιπαράθεση αλλά με την καθημερινότητά μας τότε. Όλα περίπου είναι ίδια σ’ αυτήν την ηλικία και μάλιστα στην επαρχία. Σχολείο ίδιο, γειτονιά ίδια, καφετέριες ίδιες· παρ’ όλα αυτά διαφέραμε. Αυτό συνέβαινε σε όλη την Ελλάδα, στην επαρχία, αλλά και στην πόλη, στο κέντρο των εξελίξεων.

Δεν είναι δύσκολο να θυμηθώ ότι όταν πήγαινα σχολείο, στο γυμνάσιο και λύκειο, υπήρχαν κομματικές νεολαίες και ήμασταν πολιτικοποιημένοι. Με τον σύντροφο φίλο Διονύση ήμασταν στην ΚΝΕ (“Μαθητική Ενότητα”), ο Μήτσος στην ΟΝΝΕΔ (ΜΑ.ΚΙ), ο ξάδερφος μου ο Νίκος στην ν. ΠΑΣΟΚ – ΠΑ.Μ.Κ., ο Γιάννης, ο κολλητός, αναρχικός και πάει λέγοντας… Μπορεί να κάναμε όλοι παρέα σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά όταν άναβε η πολιτική κουβέντα άναβαν και τα αίματα.

Δεν θέλω να ασχοληθώ με την πολιτική αντιπαράθεση αλλά με την καθημερινότητά μας τότε. Όλα περίπου είναι ίδια σ’ αυτήν την ηλικία και μάλιστα στην επαρχία. Σχολείο ίδιο, γειτονιά ίδια, καφετέριες ίδιες· παρ’ όλα αυτά διαφέραμε. Αυτό συνέβαινε σε όλη την Ελλάδα, στην επαρχία, αλλά και στην πόλη, στο κέντρο των εξελίξεων.

Αργότερα, στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οι παρατάξεις είχαν γίνει οι νέες οικογένειές μας. Οι διαφορές μας ήταν πολύ σημαντικές και επηρέαζαν τον τρόπο ερμηνείας του κόσμου. Δίχως να το γνωρίζουμε, μέσα από τις κουβέντες και τα διαβάσματα για τη φαινομενικότητα μπαίναμε στον κόσμο του Καντ. Και σιγά-σιγά καταλαβαίναμε την διαφορά μας από τον κόσμο της Δεξιάς.

Εμείς διαβάζαμε Τολστόι, Βάρναλη, Ρίτσο, Λένιν, Μαρξ, Μπακούνιν. Αγαπούσαμε τον Ντοστογιέφσκι, προτιμούσαμε να ανιχνεύσουμε τον Διαφωτισμό από τον Ρουσσώ ή τον υλιστή και άθεο Ντιντερό. Δυσκολευόμασταν με την ευρωπαϊκή διανόηση και τα φιλοσοφικά ρεύματα, αλλά επιμέναμε. Κουβεντιάζαμε τα αναγνώσματά μας, μιλάγαμε για φιλοσόφους και τις απόψεις τους, πηγαίναμε να δούμε Ταρκόφσκι, Βισκόντι και Αγγελόπουλο, ενώ μετά βγαίναμε να αναλύσουμε τι είδαμε και, καθώς μιλάγαμε για τον ιταλικό νεορεαλισμό, μαλώναμε για τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό και κοροϊδεύαμε το Χόλιγουντ.

Κάναμε κουβέντες τα διαβάσματά μας και βγάζαμε συμπεράσματα από τον Πασκάλ και τον Μπρικνέρ γιατί δεν πρέπει να είμαστε ρατσιστές και φασίστες. Ήμασταν μαζί με τα κορίτσια φεμινιστές, γιατί μας άρεσε το κομμάτι της ιστορίας για τις σουφραζέτες αλλά και την Σιμόν ντε Μποβουάρ. Καταλαβαίναμε και αγαπούσαμε τα κορίτσια διαφορετικά από τους φαλλοκράτες. Όλες αυτές οι κουβέντες ήταν που μας έκαναν να διαφέρουμε από τους δεξιούς, τους δαπίτες και τις δαπίτισσες.

Εκείνοι διαβάζανε “4 τροχούς”, “Moto” και “Marie Claire”, όταν εμείς διαβάζαμε φιλοσοφία. Τους κοροϊδεύαμε ως αντιδραστικούς και αυτοί με τη σειρά τους μας κορόιδευαν ως γραφικούς και κουλτουριάρηδες. Αυτές οι κουβέντες ήταν για εμάς γεμάτες ιδέες, αυτές μας άλλαζαν τα μυαλά, την οπτική, τον τρόπο που θα συμπεριφερόμασταν στους πιο αδύναμους. Αυτές οι κουβέντες, αυτά τα διαβάσματα, μας έμαθαν να αγωνιζόμαστε για το κοινό καλό, μας έμαθαν να ζούμε με αξιοπρέπεια, να φροντίζουμε να δημιουργούμε περιβάλλοντα που δεν καταστέλλουν τις δυνατότητες των άλλων· μάθαμε τι είναι η ισότητα, η ισοτιμία και η αλληλεγγύη. Κοροϊδεύαμε τον δεξιό τρόπο ζωής. Είχαμε μια εικόνα δυο διαφορετικών κόσμων, με αξίες και ιδανικά διαφορετικά.

Εξακολουθούν ακόμη και τώρα να εκφράζουν δημόσια ό,τι πιο αναχρονιστικό και ευτελές, θυμίζοντας μια παράταξη που δεν γνώρισε τον Διαφωτισμό, και στέκονται με βλέμμα επιφανειακό, στρεβλά τυπικό και ανούσιο σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα που έχουν σχέση με την ισότητα. Τις περισσότερες φορές η συντηρητική κοινωνικότητα αντιμετωπιζόταν από τους ίδιους με υποκριτικό τρόπο. Από την οικογενειακή σχέση, που όλα καταλήγουν στην πατριαρχία, στις ερωτικές σχέσεις, που είναι φαλλοκρατικές, μέχρι το μέλλον του πλανήτη, που καταλήγει σε κάποια επένδυση. Ακόμα και στην κρίση, οι δεξιοί έχουν στο μυαλό τους μια κοινωνία δίχως συλλογικό βίο.

Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί μέσα στην ενότητα του κοινωνικού τοπίου, που η κριτική τους γίνεται δύσκολη αν δεν έχουμε καθαρή τη στρατηγική και την κατεύθυνση αυτών των διαφορών. Η ομοιότητα των δομών, αλλά και το κράτος που μας συμπεριλαμβάνει ως κοινωνία με αντιθέσεις, γίνονται όλα την εποχή της κρίσης ένα εργαστήριο ανασημασιοδότησης των επιθυμιών, των αιτημάτων της καθημερινότητας αλλά και του μέλλοντος, για όλους μας: δεξιούς και αριστερούς.

Αποδεικνύεται τώρα, στην κρίση, και με κυβέρνηση κορμού την Αριστερά, ότι η δεξιά νοοτροπία, που θέλει λαμογιές, διαπλοκή και κατάχρηση, είναι ακόμα εδώ κυρίαρχη, εμποδίζει κάθε αλλαγή και διεκδικεί να επανέλθει στην κυβέρνηση για να συνεχίσει την καταχρηστική πολιτική της, δίχως τον κίνδυνο των δικαστηρίων, της εφορίας και των κελιών. Αυτοί οι δυο κόσμοι σήμερα έχουν ταραχτεί. Ο δεξιός κόσμος ξεβολεύεται και βλέπει να χάνονται πλούτη που κατείχε με σκανδαλώδη και κοινωνικά άδικο τρόπο. Για την οικονομία και την κοινωνία ως σύνολο λειτούργησε καταστροφικά πολλές δεκαετίες.

Αυτήν την περίοδο λόγω κρίσης έρχεται το δίλημμα -Δεξιά ή Αριστερά- εντονότερα. Γι’ αυτό η Δεξιά στη χώρα μας αλλά και στην Ευρώπη προσπαθεί να επικρατήσει θεσμικά ελέγχοντας τη ροή της οικονομίας, απαξιώνοντας το εργατικό κόστος και την εργασία, αλλά και το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, επαναφέροντας στοιχεία του σκοταδισμού που την έκαναν δυνατή, όπως η θρησκοληψία, ο εθνικισμός, ο φασισμός, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η ζούγκλα της αγοράς.

Πρώτη φορά στην Ελλάδα ήρθε ο κόσμος του πολιτισμού και της κοινωνικής δικαιοσύνης να κυβερνήσει εις βάρος των προηγούμενων ισορροπιών, ενός κόσμου που αδιαφορούσε για τον συλλογικό βίο και τη δημοκρατία της καθημερινότητας, επιβαρύνοντας τις ζωές μας με οικονομικά σκάνδαλα, αρριβισμό, αμοραλισμό, ανισότητα και κοινωνική αδικία. Όμως, ο συλλογικός και ταυτόχρονα δημοκρατικός τρόπος θεώρησης της κοινωνίας κάνει τον άνθρωπο πιο δίκαιο, περισσότερο ορθολογιστή, καλύτερο, τιμιότερο απέναντι σε θεσμούς και άτομα.
Τόσα χρόνια μας κυβερνούσαν οι άνθρωποι της διαπλοκής και της κοινωνικής συντήρησης – αντίδρασης. Ο Διαφωτισμός με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό που επικαλεί, δυστυχώς, παραμένει κάτι άγνωστο. Δεκαετίες τώρα η πλειοψηφία του λαού είδε να θυσιάζονται τα πάντα στα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, αλλά όμως και στην ατολμία και άγνοια ενός τμήματος της Αριστεράς.

Πρέπει λοιπόν να στηρίξουμε την κυβέρνηση ώστε να κερδηθεί το πεδίο της οικονομίας με όρους δίκαιης ανάπτυξης, με αναδιανομή του πλούτου και της εξουσίας, δίχως την απαξίωση της εργασίας, αλλά παράλληλα να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις κοινωνικού φιλελευθερισμού για ζητήματα που λύθηκαν τον προηγούμενο αιώνα σε όλη την Ευρώπη και οι κυβερνήσεις που πέρασαν δεν τόλμησαν να τις υλοποιήσουν. Όλα αυτά τα αιτήματα που είναι από τη φαρέτρα των φιλελευθέρων προγόνων τους και έχουν να κάνουν με τις φυλακές, την ίση μεταχείριση των ανθρώπων από τους θεσμούς, τη σεξουαλικότητα, το φύλο, τα ναρκωτικά, τις θρησκείες, πρέπει να γίνουν υπόθεση αυτής της κυβέρνησης και να επιλυθούν ενεργοποιώντας μια κοινωνία που υποκριτικά αντιμετωπίζει την αλήθεια.

Να στηρίξουμε την κυβέρνηση ώστε να αλλάξει η νοοτροπία μέσω των μεταρρυθμίσεων και των μετασχηματισμών που χρειάζεται η χώρα μας, αλλά και όλη η Ευρώπη, η οποία βρίσκεται στο αδιέξοδο της λιτότητας και στα πρόθυρα της Άκρας Δεξιάς. Να συμβάλουμε ώστε η δεξιά να περάσει στην ιστορία ως αναχρονιστική δύναμη, ως η άρνηση των ανθρώπινων αναστεναγμών. Να πάρουμε μέρος στη νέα εποχή ως μέρος της λύσης, δίπλα στην κυβέρνηση, με σκοπό την ευημερία με κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία.”