Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε  ποτέ με τη φτέρνα τους.

(Άξιον Εστί – Οδυσσέας  Ελύτης).

Είναι αλήθεια ότι από την τελική ημερομηνία της 5 Δεκεμβρίου 2016, όπου και θα έκλεινε η β’  αξιολόγηση, έχει περάσει αρκετός καιρός. Οι ημερομηνίες που έπαιζαν για το κλείσιμό της από εκεί και έπειτα, άλλαζαν σαν τα πουκάμισα, σε καθημερινή βάση.

Όπως και οι ημερομηνίες που ακούγονταν για τυχόν προσφυγή στις κάλπες.

Τελικά  φτάσαμε στο τέλος Φεβρουαρίου του 2017.

Εν μέσω Τριωδίου.

Εν μέσω πανηγυρισμών.

Εν μέσω ενός χαμογελαστού Ντάισελμπλουμ.

Μετακινηθήκαμε από τις θέσεις μας. Με κέρδος, απλά να έρθουν οι Θεσμοί στην Ελλάδα. Αυτούς που ούτε ζωγραφιστούς δεν θέλαμε να δούμε.

Για να αρχίσουν τα τεχνικά κλιμάκια την πίεση. Την πίεση που όλοι μας θα ξανανιώσουμε. Πάλι τα ίδια και τα ίδια, τα γνωστά μέτρα. Μείωση αφορολογήτου, μείωση μισθών, μείωση συντάξεων.

Μείωση τελικά ζωής.

Και θα αναρωτιόμαστε πάλι που πάμε.

Δεν είναι δυνατόν όλοι να λένε καλά λόγια για την Ελλάδα μετά το  Eurogroup και εμείς να λέμε ότι κερδίσαμε. Η εμπειρία δείχνει ότι δυστυχώς κερδίζουν οι άλλοι.

Η Ελλάδα θα βγει πιθανότατα στα μέσα του 2018 στις αγορές. Επιμένουν. Μεταλήθεια ή Μεταφυσική  γνώση.

Όλοι οι επαΐοντες πρέπει  να καταλάβουν ότι ζούμε μια κρίση  η οποία απαιτεί και την διαχείριση της.

Η επικοινωνία της διαχείρισης της κρίσης δεν γίνεται με πολεμικές δηλώσεις και συνθήματα.

Γίνεται με χάραξη στρατηγικής και ταυτόχρονα την ύπαρξη/εκμετάλλευση της ισχύος. Δεν γίνεται μόνο να υπάρχει η στρατηγική. Πρέπει  και οφείλεις να είσαι σε θέση να την επιβάλλεις, εάν απαιτηθεί. Το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι παραδεκτό και αποδεκτό ότι δεν υφίσταται.

Την επόμενη εβδομάδα θα έρθουν οι Θεσμοί. Αυτή την εβδομάδα είναι ντυμένοι ‘’καλοί’’. Την επομένη θα ‘’πέσουν οι μάσκες ‘’και θα αρχίσει μια ανούσια επικοινωνιακή καταιγίδα της λεγόμενης σκληρής διαπραγμάτευσης.

Ίδωμεν…

Γιώργος Μολύβης