Τεράστιες οι ευθύνες της Γερμανίας και του Διευθυντηρίου, των μανδαρίνων των Βρυξελλών και της γραφειοκρατίας για τη στροφή των ευρωπαϊκών λαών στον απομονωτισμό.

Αντί να πανηγυρίζουν για την επικράτηση φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων θα πρέπει να προβληματιστούν έντονα για την άνοδο των πολιτικών δυνάμεων που λένε «όχι» την ΕΕ, που επιθυμούν αλά Βρετανία την αποχώρησή τους από την υπερεθνική οντότητα.

Η «αυτοκρατορία που ο ήλιος δεν έδυε ποτέ» ήταν πάντοτε μια ιδιάζουσα περίπτωση ως κράτος μέλος της ΕΕ.

Κάνουν λοιπόν οι ιθύνοντες της ΕΕ πως δεν καταλαβαίνουν πως ο επιλεγόμενος και ευρωσκεπτικισμός -χρήσιμος ως κριτική στα κακώς κείμενα,  καταστροφικός στην επικράτησή του- τρώει σαν σαράκι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Στην πραγματικότητα  πέρα από την οικονομική κρίση, οι συνέπειες της οποίας μοιράστηκαν δυσανάλογα, πέραν του προσφυγικού, τα βάρη του οποίου μοιράστηκαν επίσης δυσανάλογα, έπαψε να υπάρχει και η «κουλτούρα του συμβιβασμού».

Η είσοδος των ανατολικών χωρών (μαζί με Κύπρο και Μάλτα) ιδίως με την διεύρυνση του 2004 και των δύο βαλκανικών χωρών το 2007 ενώ ταυτόχρονα επιχειρείται εμβάθυνση της ΕΕ απεδείχθη όχι τολμηρή, αλλά άφρονα πολιτική.

Η ΕΕ γίνεται Βαβέλ, τα κράτη μέλη ενδιαφέρονται πρωτίστως για τους πόρους των διαρθρωτικών Ταμείων και στα υπόλοιπα θέματα κάνουν τα ελάχιστα δυνατά για να συγκλίνουν.

Η Γερμανία, ιδίως στα χρόνια της κρίσης, δεν θα χάσει καμία ευκαιρία που να μην αποδείξει έμπρακτα, συχνά άγαρμπα και ενίοτε ξεσηκώνοντας θύελλες αντιδράσεων για το ποιος είναι το αφεντικό στην Ένωση.

Έτσι οδηγούμαστε στην παρούσα κατάσταση, όπου οι φυγόκεντρες τάσεις από την Ευρώπη είναι ιδιαιτέρως ενισχυμένες.  Είναι στην πραγματικότητα –όπως έδειξαν οι εκλογές σε Ολλανδία και Αυστρία- ένα βήμα πριν γίνουν mainstream.

Το χειρότερο είναι πως η Ευρώπη δεν δείχνει να έχει καμία σοβαρή απάντηση στην ανάσχεση αυτού του ισχυρού ρεύματος.

Παρακολουθεί περίπου ως παρατηρητής τις εκλογές στα κράτη μέλη και εύχεται να μην εκλεγούν όσοι αντιτίθενται στην Ένωση.

Είναι ερώτημα αν δε θέλει ή αν δεν μπορεί….

Ξορκίζει την εκλογή της Λεπέν, γιατί με τη Βρετανία έξω, η ΕΕ θα γίνει ένα άθροισμα βόρειων, ανατολικών και νότιων χωρών. Ο ρόλος της Γαλλίας ως συνδετικού ιστού των βόρειων και των μεσογειακών κρατών είναι αναντίρρητος.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είμαστε στην πιο γερμανική Ευρώπη, που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς. «Τέρμα» Γερμανία.

Οι υπόλοιπες δύο «μεγάλες χώρες», ήτοι η Ισπανία και η Ιταλία, παγιδευμένες στα εσωτερικά τους προβλήματα, όσο και να θελήσουν δεν θα μπορούν να διαδραματίσουν ένα ευρύτερο ρόλο.

Άρα, δεν αποκλείεται μια πιθανή εκλογή της Λεπέν, να οδηγήσει τα λοιπά και μικρότερα σε ισχύ κράτη-μέλη ακόμη πιο βαθιά στην αγκαλιά της Γερμανίας.

Η ΕΕ θα φτάσει σε οριακές καταστάσεις, όπου ο καθένας θα μετρά τα «συν» και «πλην» της συμμετοχής του και θα σκέπτεται φωναχτά για την παραμονή του ή μη.

Η επικράτηση της Λεπέν θα οδηγήσει το σκάφος της ΕΕ  σε αχαρτογράφητα, αλλά γερμανικά νερά.

Τότε ενδεχομένως και όσον αφορά τη χώρα μας, οι πρωτοβουλίες για μια μεσογειακή Ένωση να γίνουν πιο αναγκαίες και πιο επίκαιρες από ποτέ.

Τουλάχιστον για την Ελλάδα, που πάντοτε είχε και ακόμη έχει γεωπολιτικούς λόγους συμμετοχής στο ευρωπαϊκό κλαμπ, οι εξελίξεις ίσως λάβουν διλημματικό χαρακτήρα.

Για μια χώρα που έμαθε να τη βγάζει μήνα-μήνα και να μην έχει κανένα εθνικό σχέδιο σε τίποτα, είναι αδήριτη ανάγκη να κάνει μια εξαίρεση.

Απομένει να δούμε αν θα φτάσουμε ένα βήμα πριν τη διάλυση της ΕΕ και αν και ποιες δυνάμεις θα κινητοποιηθούν για να την αποτρέψουν.

Ένα πανευρωπαϊκό «σοκ» σαν την εκλογή της Λεπέν ίσως επαναφέρει την Ευρώπη στις ράγες της, στις αξίες και στους πυλώνες της.