Μια φορά και έναν καιρό η Βρετανία ήταν στην ΕΕ. Κάπως έτσι μπορεί να ξεκινούν αναφορές στην ευρωπαϊκή ιστορία. Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία, ως προς την ιστορικότητα των στιγμών

Η Βρετανία δια της πρωθυπουργού της Τερέζα Μέι ενεργοποιεί τη διαδικασία του άρθρου 50 της συνθήκης της Λισαβόνας, με την οποία η χώρα μετά από επίπονες διαπραγματεύσεις δύο χρόνων, θα εγκαταλείψει την Ε.Ε..

Η κεντρική ερώτηση είναι το κόστος αυτής της απόφασης. Πόσα θα πρέπει να πληρώσουν οι Βρετανοί γι’ αυτό το «διαζύγιο»;

Υπάρχουν φήμες που κάνουν λόγο ακόμη και για 60 δισ. ευρώ.

Ο παράγων κόστος έπαιξε τον κυρίαρχο ρόλο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Οι υποστηρικτές του Brexit χρησιμοποίησαν ως όπλο τους τις εισφορές της χώρας στον κοινοτικό κορβανά, χωρίς όμως να λένε ολόκληρη την αλήθεια.

Διότι στα 350 εκατ. στερλίνες που μεταβιβάζει κάθε εβδομάδα το Λονδίνο στις Βρυξέλλες δεν υπολογίζονται ούτε οι εκπτώσεις, ούτε όσα παίρνει η χώρα από τα διαρθρωτικά ταμεία.

Όμως, η Βρετανία μετά τη Γερμανία είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες καθαρές εισφορές στον κοινοτικό προϋπολογισμό

«Νομίζω ότι οι ψηφοφόροι έκαναν σαφές ότι δεν είναι διατεθειμένοι να συνεχίσουν να δίνουν στην ΕΕ αυτό το τεράστιο ποσό κάθε χρόνο», ερμήνευσε η Μέι την έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος.

Τόσο η κυβέρνηση όσο και η Βουλή των Λόρδων έδωσαν εντολή σε  νομικούς να εξετάσουν το καθεστώς μετά το Brexit και αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι από τη στιγμή που η Βρετανία βγει από την ΕΕ δεν θα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει ούτε μια στερλίνα.

Βέβαια, το Brexit θα ολοκληρωθεί αρχές του 2019 αν δεν υπάρξουν καθυστερήσεις, αλλά ο τρέχων κοινοτικός προϋπολογισμός συμπεριλαμβάνει και το 2020 για το οποίο η Βρετανία έχει δεσμευτεί να καταβάλει τις εισφορές της. Το Λονδίνο θα κληθεί επίσης να επωμιστεί και τις συνταξιοδοτικές εισφορές των υπαλλήλων της εργαζομένων στην ΕΕ. .

Σε περίπτωση που μειωθούν ή μηδενιστούν οι εισφορές της Βρετανίας, θα πρέπει είτε οι άλλες χώρες – μέλη να πληρώσουν αντιστοίχως περισσότερα ή να μειωθούν αναλογικά οι κοινοτικοί πόροι των χωρών που επωφελούνται από τα διαρθρωτικά ταμεία.

Σε κάθε περίπτωση η έξοδος της Βρετανίας θα γίνει αισθητή στον κοινοτικό προϋπολογισμό ματά το 2020.

Εάν το Λονδίνο δεν πληρώσει αυτά που πρέπει για το διαζύγιο, η Ε.Ε. ως ολότητα ή η κάθε χώρα μέλος ξεχωριστά θα μπορούσαν να την αναγκάσουν δικαστικά να το κάνει.

Υπάρχουν όμως και εκείνοι, όπως η υπουργός Εσωτερικών Άμπερ Ρουντ, που πιστεύουν ότι και μετά την έξοδο, η Βρετανία θα μπορούσε να συμμετέχει σε διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα, όπως στους τομείς της επιστήμης και της έρευνας. «Θα πρέπει να επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη δυνατή πρόσβαση στην κοινή αγορά. Δεν γνωρίζουμε βέβαια τι θα κοστίσει, αλλά θα πρέπει να το διαπραγματευτούμε».

Ο Μπόρις Τζόνσον, ο υπουργός Εξωτερικών, έθεσε ως πρότυπο τη Μάργκαρετ Θάτσερ και την περίφημη ρήση της το 1984. «Ας θυμηθούμε το συμβούλιο κορυφής στο Φοντενεμπλό το 1984, όταν η Θάτσερ απαίτησε να της επιστραφούν τα χρήματα, νομίζω ότι ακριβώς αυτό είναι που θα πάρουμε», δήλωσε.

Οι έριδες για την οικονομική πτυχή του Brexit δεν θα λυθούν πριν το τέλος του 2018 αρχές του 2019.

Και ίσως αυτό συμβεί μετά από πολλούς εκατέρωθεν επώδυνους συμβιβασμούς και ολονυχτίες πάνω στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Το ζήτημα μεσοπρόθεσμα είναι σε ποιον θα κοστίσει περισσότερο το διαζύγιο. Στην ΕΕ που θα στερηθεί τους πόρους της δεύτερης σε συνεισφορά στα κοινοτικά Ταμεία χώρας, ή στη Βρετανία που θα χάσει τα λοιπά οφέλη από τη συμμετοχή στην ΕΕ;

Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα και μόνο το μέλλον μπορεί να απαντήσει.