“Κανείς δεν είναι περισσότερο ευαίσθητος ή περισσότερο αριστερός από τον Πρωθυπουργό”, διαμηνύει το Μαξίμου, διαβάζουμε, ως απάντηση στον Πάνο Σκουρλέτη αλλά και σε άλλους που αντιτίθενται στην εκποίηση της ΔΕΗ.

Οι όροι που τίθενται για την ιδιωτικοποίηση του μεγάλου μονοπωλίου της χώρας δεν έχουν γίνει παρά ελάχιστα γνωστοί. Μάλλον δεν έχουν σημασία. Το “αριστερό πρόσημο” των διαπραγματευτών αρκεί για να κοιμόμαστε ήσυχοι. Όλα θα γίνουν προς όφελος του λαού.

Βέβαια όταν η ίδια η Κυβέρνηση υπενθυμίζει ότι οι ιδεολογικές της ρίζες φτάνουν στον Μπελογιάννη, λογικά θα ανέμενε κανείς να “πεθάνει πολιτικά” για τις ιδέες της. Κάτι όμως που δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μιας και η οδός διαφυγής από τέτοια επικίνδυνα σπορ, ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία.

Όταν όμως το “αριστερόμετρο” χτυπά ταβάνι, με οποιαδήποτε συγκυριακή ή τεχνητή αιτία, ακολουθεί και το “δεξιόμετρο”. Μια εκτέλεση πριν από 65 χρόνια γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης, λες και για το σημερινό χάλι της Ελλάδας φταίει ο Μπελογιάννης ή ο Πλαστήρας.

Οι καχύποπτοι λένε πως το όλο μετεμφυλιακό σκηνικό στήνεται για να κλείσει η …ρημάδα η αξιολόγηση και έπειτα να ανασχηματισθεί η Κυβέρνηση με φόντο την επόμενη, τρίτη και “φαρμακερή”,  που θεωρητικά θα σημάνει και τη λήξη του τρέχοντος Προγράμματος.

Οι καταθέσεις από τις Τράπεζες κάνουν φτερά, η οικονομική δυσπραγία είναι καθεστώς, πάμε για ακόμη μία χρονιά ύφεσης, είμαστε μια χώρα που δυστυχούν και οι άνθρωποι και τα νούμερα (δημοσιονομικά και άλλα) που πολλοί αλλάζουν χώρα αντί για την ώρα, αλλά ευτυχώς έχουμε τα εμφύλια πάθη να μας καθοδηγούν.

Κι επειδή το Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο έφυγε από τη μόδα και το Χουντικοί-Αντιστασιακοί είναι παρωχημένο, πήγαμε στον αυθεντικό, στον πραγματικό εμφύλιο, στο σχέδιο Μάρσαλ και στα παρεπόμενα της πρόσφατης δεκαετίας του ’50.

Όχι ως αντιπερισπασμό για τα μέτρα, που θα τα νιώσουμε όπως και όλα τα προηγούμενα, αλλά γιατί οι κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα δεν έχουν να προτείνουν τίποτα νέο, τίποτα καινούργιο.

Αυτό είναι το ιδεολογικό οπλοστάσιο με το οποίο πολιτεύονται, αυτό ξέρουν και κατανοούν, με αυτό πορεύονται και θα πορευτούν μέχρι ο Ήλιος να γίνει πράσινος.

Δεν έχουν να πουν κάτι σοβαρό για την Ευρώπη που διαρκώς αλλάζει, για τη διαρκή παγίδα των Μνημονίων που φέρνει φτώχεια και ένδεια χωρίς τέλος, για τις προκλήσεις του 21ου αιώνα, για την άρση των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης, την κοινωνική (;;;) Ευρώπη, το νέο γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας βάσει των πιθανών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και αλλού.

Έχοντας εκχωρήσει το μέρος εκείνο της ανεξαρτησίας που μας έκανε μέχρι ένα σημείο δημιουργούς του μέλλοντός μας βρίσκουμε τα θέματα που χτυπούν στο θυμικό:  Η Πηγάδα, οι Χίτες και τα κονσερβοκούτια, οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες, ο Ζαχαριάδης, ο Μπελογιάννης, ο Παπανδρέου, ο Πλουμπίδης, ο Πιουριφόι, ο Βελουχιώτης, ο Ζέρβας. Οι εξορίες, η ανταρσία, τα Δεκεμβριανά, ο Δημοκρατικός και ο Εθνικός Στρατός,  το Λιτόχωρο, ο Γράμμος, το Μπούλκες, η μαύρη και κόκκινη τρομοκρατία.

Όλα μαζί, ανακατεμένα. Στο μπλέντερ γίνονται ακόμη καλύτερα, γιατί αναδεικνύεται  το κόκκινο του αίματος. Χωρίς ειρμό, χωρίς την παραμικρή ιστορική συνέχεια και λογική καταγραφή τραγικών γεγονότων και συνεπειών μια άλλης εποχής, ελάχιστοι πρωταγωνιστές της οποίας βρίσκονται εν ζωή.

Άλλωστε ουδείς ενδιαφέρεται για την ιστορική αλήθεια. Το παν είναι να διεγείρεται το “αριστερόμετρο” και το “δεξιόμετρο” .

Αυτή είναι η “πολιτική τάξη” στη χώρα, που με τον τρόπο αυτό κρύβει τη βαθύτερη εξειδίκευσή της: “Συντηρητές Μνημονίων!”