Τα σκουπίδια ήταν ανέκαθεν προτεραιότητα. Πάντα ήταν. Όχι αυτά σους δρόμους. Αύριο-μεθαύριο θα βρεθεί κάποια λύση και θα μαζευτούν.

Άλλωστε, όποιο ζήτημα κι αν έχουν οι συμβάσεις τους, οι άνθρωποι αυτοί προφανώς δεν μεγάλωσαν με όνειρο να μαζεύουν τα σκουπίδια μας. Μια λύση ανάγκης είναι για αυτούς. Απλά η ανεργία έχει χτυπήσει τέτοια ταβάνια που και οι καθαριστές έγιναν στο μυαλό πολλών, κομμάτι του συστήματος!

Αξίζουν σεβασμού και ορθής μεταχείρισης. Το ότι βρέθηκαν «όμηροι» με το κόλπο των οκτάμηνων συμβάσεων που ανανεώνονται  δεν είναι κάτι για το οποίο φταίνε οι ίδιοι. Προφανώς και δεν θα έλεγαν όχι σε μια αορίστου χρόνου δουλειά.

Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι αλλού και αφορά  τα «σκουπίδια» που έχουν βρει τον τρόπο να βρίσκονται πάντα στην επιφάνεια, να προωθούν τα πράγματα κατά το δικό τους συμφέρον, να βρίσκονται διαρκώς και άνευ λόγου στην επικαιρότητα.

Οι καταφερτζήδες. Που επιστρέφουν πάντα ανακυκλωμένοι και ανοξείδωτοι.

Που με όλες τις καταστάσεις επιβιώνουν και με όλες τις περιστάσεις αναδεικνύονται.

Ο λόγος είναι πάρα πολύ απλός.

Κάνουν τη δουλειά που τους ανατίθεται γρήγορα και χωρίς ενδοιασμούς  και αποσύρονται για πολύ λίγο. Μετά θα εμφανιστούν αλλαγμένοι δήθεν και απαλλαγμένοι από τα «βάρη» του παρελθόντος.

Οι κολυμβήθρες του Σιλωάμ στη χώρα αυτή δουλεύουν υπερωρίες.

Η μνήμη είναι κοντή και άσχημη. Κανείς δεν την κοιτά. Κανείς δεν θέλει να την ξέρει.

Και δεν έχει σημασία ποιους εννοώ. Το ζήτημα σε τελική ανάλυση είναι ποιους δεν αφορά. Είναι σαφώς λιγότεροι.

Σκουπίδια στους δρόμους και “σκουπίδια” στις καρέκλες. Τα πρώτα είναι ορατά και μυρίζουν άσχημα. Η ασχήμια τους ωχριά μπροστά στα δεύτερα.