Έπιασε «ταβάνι» η Εθνική. Δυστυχώς δεν κάναμε λάθος. Η δεύτερη υπέρβαση δεν έγινε, καθώς οι εργοστασιακές ρυθμίσεις της ομάδας ήταν ως εκεί. Θα το έτρωγα λέξη-λέξη όλο το κομμάτι “Μίσσα impossible” με μεγάλη χαρά για την είσοδο στην τετράδα.

Είχαμε ήδη ξεπεράσει τα όρια και αναζητούσαμε ακόμη κάτι παραπάνω. Να μιλήσει η ελληνική ψυχή, ήτοι 5 παίκτες να κάνουν “παπάδες”. Λίγο έλειψε να τους κάνουν. Οι Ρώσοι είναι χειρότεροι ατομικά, είναι όμως ομάδα. Στιβαρή, με λύσεις και σχέδιο.

Ήταν ένα μικρό θαύμα που μπήκαμε στην οκτάδα, μετρώντας σε 7 ματς τέσσερις ήττες, κερδίζοντας την (ασύμβατη για μας) μεγάλη λιθουανική σχολή στο πρώτο χιαστί.

Όλα ήταν στραβά από την αρχή. Δυστοκία και απαράδεκτη καθυστέρηση στο θέμα του προπονητή, για να έρθει στο τέλος περίπου ως υπηρεσιακός ο Κώστας Μίσσας. Η κριτική που του ασκείται τον αδικεί, γιατί ο Μίσσας δεν παύει να είναι ένας μπασκετάνθρωπος με πολλές παραστάσεις.

Η σκιά του Γιάννη  όμως  είναι τόσο μεγάλη που έκρυψε σε πρώτη φάση το φάουλ της Ομοσπονδίας. Όταν απεσύρθη από την προετοιμασία άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Και πάλι κακή αντιμετώπιση από την Ομοσπονδία που έσπευσε να κατηγορήσει τους Μπακς, οι οποίοι επιμένουν ότι δεν αυθαιρετούν αλλά εφαρμόζουν πρωτόκολλα.

Κάπου εκεί έγινε ένα μικρό μπάχαλο στην Εθνική. Μικροί τσακωμοί, πολλά εγώ, καθόλου ομαδικό πνεύμα.

Του υγιεινού περιπάτου με την Ισλανδία, ακολούθησαν τρεις ήττες με Σλοβενία, Γαλλία και Φινλανδία, όλες καθαρές. Η ομάδα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, η κριτική που ασκήθηκε ήταν σφοδρή, όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν στραβά.

Με την Πολωνία η ομάδα συνήλθε και απόντος του Σλότερ πήρε το ματς, όχι εύκολα αλλά με διαφορά στο τέλος. Το μεγάλο κάζο είχε αποφευχθεί.

Χωρίς άγχος μπήκαν οι παίκτες στο πρώτο χιαστί. Οι Λιθουανοί δεν μπόρεσαν αν σηκώσουν το βάρος του φαβορί και η καταπληκτική βραδιά επιθετικά εξαργυρώθηκε με μια νίκη χωρίς αμφισβητήσεις. Η ομάδα έπαιξε σκυλίσια άμυνα και οι Λιθουανοί των τριών πρωταγωνιστών έπεσαν στο καναβάτσο.

Η είσοδος του Γκάλη στο Hall of Fame έπαιξε το ρόλο της. Οι παίκτες της Εθνικής είδαν κατάματα την έννοια της δόξας, που δεν έχει να κάνει με συμβόλαια και με τα εφήμερα προβλήματα. Στο τέλος της καριέρας ενός top Ευρωπαίου παίκτη, το ταμείο της Εθνικής του παίζει σπουδαίο ρόλο στην παρακαταθήκη που αφήνει για τους νεότερους.

Με τη Ρωσία για 25 λεπτά μια ομάδα υπήρχε στο γήπεδο και αυτή ήταν η Ελλάδα. Ο συγκινητικός Καλάθης, ο Πρίντεζης των 32 και ο Μπουρούσης των 34 ετών μαζί με τον «στρατιώτη» Παπανικολάου ήταν εξαιρετικοί. Ο Σλούκας υστέρησε γιατί οι Ρώσοι έπαιζαν πολύ δυνατή άμυνα και κατάφεραν να τον βγάλουν από το παιχνίδι. Ο ελληνικός πάγκος δεν προσέφερε τίποτα μιας και ο Μίσσας δεν εμπιστεύτηκε τον Παππά, τον Μάντζαρη, τον Θανάση και τον Παπαπέτρου και τους χρησιμοποίησε ίσα να πάρουν κάποιες ανάσες οι βασικοί. Φάνηκε η απειρία του Παπαγιάννη, ενώ κανείς δεν κατάλαβε γιατί το τεχνικό επιτελείο πήρε Αγραβάνη και Μπόγρη αφού δεν είχε σκοπό να τους χρησιμοποιήσει. Ένας πέμπτος γκαρντ ίσως χρειαζόταν…

Πολλά έχουν λεχθεί για τα πλάνα της ομάδας. «Λαγούς από το καπέλο» δεν έβγαλε ο Μίσσας, πήγε συντηρητικά χωρίς εκπλήξεις και με επιλογές που είχαν προβλέψει οι αντίπαλοι κόουτς.

Θα ζηλεύουμε για πάντα τους Ισπανούς που έχουμε ξεχάσει τι ομάδα είχαν χωρίς Ναβάρο και Πάου Γκασόλ.

Αφήστε τον Γιάννη στην άκρη. Φανταστείτε να κατεβάζαμε στο τουρνουά μια ομάδα με Σπανούλη και Ζήση, Κουφό, Ντόρσεϊ & Περπέρογλου να έρχονται από τον πάγκο!

Θα τρομάζαμε τους Σέρβους και τους Ισπανούς. Θα είχαμε το μετάλλιο στην τσέπη. Όμως η ιστορία δεν γράφεται με αν και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ήρθε η ώρα για την αλλαγή σκυτάλης στον επικεφαλής της Ομοσπονδίας.

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος και είναι βέβαιο πως θα κοιτάξει να προστατεύσει την υστεροφημία του.

Η Εθνική από καλοκαιρινή αγαπημένη μπαίνει σε διαδικασία προκριματικών Παγκοσμίου Κυπέλλου μέσα στη σεζόν και εκεί γίνεται μπάχαλο, καθώς δεν θα συμμετέχουν παίκτες του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκας.

Με προπονητή full time και με ένα βάθος 15 παικτών μπορεί να ανταπεξέλθει και να πάει στο Παγκόσμιο.

Οκτώ χρόνια χωρίς διάκριση είναι πολλά για την Εθνική μπάσκετ. Λογικά δεν ήρθε, γιατί τόσα χρόνια οι εγωισμοί κέρδιζαν,  τα προβλήματα έμπαιναν κάτω από το χαλί και ο προγραμματισμός ήταν ανύπαρκτος.

Η ομάδα πρέπει να βγει από τη δύση του Βασιλακόπουλου, να θέλει τον Γιάννη για ηγέτη αλλά να μην κρύβεται στη σκιά του και να ζει με το μυαλό στον ήλιο του Γκάλη. Όταν με αυτόν μπροστάρη νικούσαμε Σοβιετική Ένωση και ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Φανταστείτε Ρωσία, Λιθουανία, Λετονία, Ουκρανία σε μια ομάδα και άλλη μία με Σερβία, Σλοβενία, Κροατία, Μαυροβούνιο. Κάτι παραπάνω από Υπερδυνάμεις.

Όταν θα μπει η Εθνική πάνω από όλα από μια φουρνιά παικτών, τότε θα έλθουν και οι επιτυχίες. Και με τον Γιάννη στη μηχανή, the limit is the sky…