Οι μεγαλύτεροι θυμούνται το νεοκλασικό σπίτι στο Λόφο του Στρέφη ως ένα από τα πρώτα μπαρ στην Αθήνα. Ένα ήσυχο και ανήσυχο μέρος, με μουσική από 60s μέχρι 80s και πελάτες από τον Λέοναρντ Κοέν (όταν ήταν καθ’ οδόν για την Ύδρα) έως τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο, τον φερόμενο ως αρχηγό της 17η Νοέμβρη!

Ήταν ένας χώρος διαφορετικός, με μια καινοτόμα παρακμιακή αισθητική που το καθιστούσε τον ατμοσφαιρικό και οικείο. Η κουλτούρα του επηρεασμένη ξεκάθαρα από το όνομα του. Ένα καλλιτεχνικό ρεύμα παρακμής, απελευθερωμένο από πολιτικοποιήσεις και διδακτισμούς. Μποεμισμός με στοιχεία υπερβολής.

Έβλεπες πίνακες του Δημήτρη Αληθεινού, μια ραπτομηχανή, ποδήλατα να κρέμονται από το ταβάνι , καφάσια στο άσχετο και άλλα απρόοπτα.

Δίπλα στο μπαρ ξεχώριζες ένα πανό που έγραφε, «ΜΗ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ» και σε μία από τις αφίσες διέκρινες το «ΕΠΕΙΔΗ Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ».

Άνοιξε το 1978 ως καλλιτεχνικό στέκι και άλλαξε πολλά χέρια και διαφορετικά target group (κάποια στιγμή έγινε στέκι τραβεστί), έως ότου καταλήξει ο πιο alternative χώρος της Αθήνας, όπου συναντούσες από καθαρόαιμα φρικιά έως τους αδελφούς Κατσιμίχα.

Η νέα εποχή του Decadence ξεκίνησε το ’90, όταν η ομάδα «Ακροβάτες Νέας Εποχής» πήρε τα ηνία και το καθιέρωσε ως ένα μέρος όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα. Λειτουργούσε σαν χώρος ανεξάρτητης μουσικής σκηνής, με συναυλίες και πάρτι (ακόμα και βραδιές ποίησης).

Η μουσική του κυρίως αγγλικό post-punk και alternative rock, στα 90ς έπαιζε 90ς αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να μπερδέψει στο μουσικό του πρόγραμμα Joy Division και Χιώτη, το ίδιο βράδυ. Υποστήριζε τη λογική του πιο ευρηματικού club και σταδιακά φιλοξένησε εκθέσεις, ταινίες μικρού μήκους και θεατρικά happenings, ενώ οι ιδιοκτήτες εξέδωσαν ένα φεγγάρι τους Decadence Times και έκαναν προσπάθειες για λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού.

Έκλεισε το 2008 με έξωση, καθώς οι κληρονόμοι είχαν δώσει άδεια για να γίνει το κτίριο (πρώην σπίτι του χουντικού αντιβασιλέα Γεώργιου Ζωιτάκη) πολυκατοικία. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ και η επιστροφή είναι πια στην τελική ευθεία, αφού μέσα στον Οκτώβριο αναμένεται να ανοίξει ξανά, στο ίδιο κτίριο.

Οι φανατικοί οπαδοί του κάνουν ήδη ουρές στη σχετική σελίδα στο Facebook και οι Decadence Times έχουν τεθεί εκ νέου στα σκαριά, ενόψει του μεγάλου γεγονότος! Παράλληλα ετοιμάζεται και διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός.

Η αλήθεια είναι ότι το Decadence γνώρισε τις μεγάλες δόξες του στα 90s, ιδίως στις αρχές,  με το οπωροπωλείο και το κομμωτήριο, τότε που γινόταν λαϊκό προσκύνημα αλλά και αργότερα.

Σπάνια ένας εναλλακτικός χώρος γνωρίζει τέτοιες δόξες.  Και το στοιχείο που τον κάνει να διαφέρει είναι η αυθεντικότητα.

Ως προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς, για το οποίο πολλά λέγονταν, ο  Νίκος Λακόπουλος, μάνατζερ του Deca από το 1990, ξεκαθάρισε στο luben

Ποιο ήταν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Decadence; Λειτουργούσε σαν κολεκτίβα;

Είχε τον άρωμα της κοπερατίβας. Κατά βάση ήταν ιδιωτική εταιρεία με πολλούς κατά καιρούς μετόχους. Τώρα, αφενός μεν θα γίνει αστική μη κερδοσκοπική και αφετέρου, δημιουργεί ένα σωματείο, μια πολιτιστική λέσχη ως ΛΕΣΧΗ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ- CLUB DECADENCE.

Η άποψη του Dj Sevek – που είναι και …Πρόεδρός- εκλεγμένος μάλλον με …νοθεία- είναι πως πρόκειται για στυγνή …δικτατορία. Η δική μου άποψη είναι πως δεν υπάρχει διαφορά. Κατά βάθος μια κοπερατίβα μόνο ως δικτατορία μπορεί να λειτουργήσει. Δεν υπάρχει επανάσταση να σταθεί αν δεν έχει τον απαραίτητο συντηρητισμό. Και πρόσεξε να δεις τι συμβαίνει. Αν δούμε το De ως πείραμα αυτοδιαχειριστικό, έχει αποτύχει. Αν το δούμε ως …καπιταλιστικό, έχει πετύχει. Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Η παλιά μου εισήγηση έλεγε «να θέσουμε τον Λένιν στην υπηρεσία του εμπορίου» – το 1990.

Έχω διαβάσει πως είμαστε freak γιάπηδες. Για να επιβιώσει μια κοπερατίβα θα πρέπει να λύσει το πρόβλημα της οικονομικής επιβίωσης και της εσωτερικής εξουσίας. Αν το λύσει είναι ήδη μια πετυχημένη επιχείρηση. Άρα;

Άρα- με απλά λόγια- πέρα από την Αριστερούς και τους Δεξιούς υπάρχουν και οι Ωραίοι Τύποι. Αυτό επιδιώξαμε. Αλλά όπως λέει ο Σεφέρης «μας είπαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε, όταν υποταχτείτε. Αγαπήσαμε, υποταχτήκαμε, μα βρήκαμε τη στάχτη».

Πηγές:

luben.tv

menshouse.gr

ΥΓ emo.gr: Στα 90ς ακούγαμε μουσική 90ς, πίναμε ντραμπουί καλούα μετά τις βότκες και δεν πιστέψαμε στιγμή πως θα αλλάξουμε τον κόσμο. Υπό μία έννοια δικαιωθήκαμε…